De killing fields van Lloret de Mar
Dag 7. Lief Dagboek. Rutger hier vanuit Spanje. Het oorlogsgebied Lloret de Mar vandaag. De toestand verergert hier met de dag. Er komt alsmaar geen einde aan de constante stroom van aanslagen en terreurdaden. Lloret aan de Tigris, waar het ooit zo gezellig en ontspannen leek, zal nooit meer hetzelfde zijn. Toevallig moesten vandaag nog even wat vergeten zooi ophalen in Salou en kwamen daar iets heel raars tegen. Echt onbegrijpelijk dat sommige mensen dus uitgerekend deze omgeving als locatie voor HERSTELTRAINING gebruiken.
Regelmatig worden we uitgenodigd in appartementen van vrouwelijke vakantiegangers. Puur uit beroepsmatig oogpunt gaan we akkoord. Laat die breezer maar joh, horen we dan, jullie zijn toch van geenstijl?
Even over die vrouwenkamers. Jezus Christus wat een slagveld richten die meisjes aan. Het is elke keer net alsof ik Irak binnenloop. Zojuist hebben de sjiieten drie zelfmoordaanslagen gepleegd in een damesappartement. Ik doe verslag. De bommen zijn ontploft. Vooralsnog geen slachtoffers. Althans, godver! Daar ligt iemand te schudden onder een deken. Stuiptrekkingen natuurlijk. Girl down! Girl down! Gil ik. Ik krijg een duim van onder de dekens. Godzijdank. Ongedeerd dus. Wacht, ik krijg twee duimen. Dan klinkt het: wij zijn met zijn tweeën en we maken het heel erg goed.
De bommen hebben een ravage aangericht. De kasten waren nog wel zo netjes ingericht. Nu is de inhoud van die kast door het hele appartement geslingerd. Overal waar je kijkt liggen slipjes, shirtjes, spijkerbroeken, make up-doosjes, push up bhs en niet te vergeten lege drankflessen. In een loopgraaf ontmoet ik Tamaar. Ze is hier bekend en vertrouwd met deze situatie. Kom maar met mij mee, zegt ze. Met het oog op mijn eigen veiligheid heb ik geen andere keus.
Lief dagboek, tot zover de breezers. Want buiten de appartementen is de terreur ook aan de orde van de dag. Rond het middaguur rijden de meest gevaarlijke busjes af en aan. Er stappen oude mannetjes uit die met een keyboard lopen te slepen. De Taliban van de Spaanse Costa noemt zich professioneel muzikant. Ze prijzen zichzelf om hun internationale repertoire. De verlengsnoeren worden uitgerold. Het onderstel van het keyboard staat al snel op de goede plaats. Daar moet het gaan gebeuren.
Meestal zijn het de overvolle terrasjes die als doel dienen voor deze laffe en onmenselijke terreurdaden. De soundcheck verraadt onmiddellijk de slagvaardigheid van de terroristen. Met een test-uno-dos-tres nemen ze geen genoegen. Geen risico. Niet nu. En dus wordt ook de volumeknop en niet te vergeten de stembanden nog even getest. Wat ontspan je toch heerlijk hier. Even lekker met vakantie. Meestal moet ik al na de soundcheck terug naar de villa om mijn haar weer de goede kant op te föhnen.
Bij terugkomst op het terras is de aanslag onomkeerbaar. De mensen kijken recht in de ogen van hun beul. En dan haalt hij de trekker over. Nooit geweten dat que si, que no nog meer geweld kon worden aangedaan, dan dat het zigeunerkind van een Jodi Boring zelf al deed. Desalniettemin, de muzikant achter zijn keyboard heeft er vertouwen in. Die koele blik. Hij voelt zich onaantastbaar. Een echte killer. Dit was ZIJN moment. God, kijk al die vakantiegangers eens stralen van zijn muziek. Ze zingen mee, lachen naar hem en bestellen nog maar een Sangriaatje. Dit gevoel mocht nooit meer verdwijnen.
Ik dacht daar persoonlijk iets anders over. Toegegeven, de toewijding was aanwezig. Het mocht zelfs een heel stuk minder. Ik hoorde mijn eigen Engels namelijk iets te hard en iets te vals tegen de keyboardklanken ingaan.
And nouw I sai it cleer. I steed my cees of witch aaim surtun.
Man down! Man down! Medic! Medic!
Lief dagboek. Ik moet stoppen want Twan en ik moeten even naar het politiebureau. Hopelijk tot morgen
Kusje van Rutger uit Lloret de Mar.
