En hij weet het

Frans. Fransie. Frènske. Het is goed jongen. Als Zonne(paneel)koning in Brussel mocht-ie handjes schudden met alle grote mensjes op aard. Kwam natuurlijk alleen terug naar Nederland om de grote baas te worden. Werd-ie niet. En nu moet HIJ, rode wijn in groene zakken, de fatsoenlijke PvdA en de radicale rariteitenroedel (meteen steigeren) van GroenLinks bij elkaar brengen. In een joekel van een interview in de V. is hij alles: strijdbaar, blind (hij gelooft de peilingen niet), hoopvol ('De teleurstelling in rechts zit er heel snel aan te komen in Europa'), openhartig (over misbruik), berustend ('Ik moet accepteren dat ik bij sommige mensen irritatie oproep'), naïef (over de gezamenlijke koortsdroom van de PvdA en GroenLinks) en doodvermoeiend (dat eeuwige geleuter over morele superioriteit op links). Het zal allemaal wel. Je leest tussen al die regels door: Frans is eraan voor de moeite. Iedereen weet het, z'n clubgenoten weten het, wij weten het, De T. weet het en het belangrijkste: Frans weet het zelf ook. Hij zoekt alleen nog een manier om met opgeheven hoofd en onder luid applaus van het toneel te verdwijnen. De jeu is eraf. De koek is op. De kaas is van de boterham. De glans is verdwenen. Het schuim is van het bier. De vonk is gedoofd. De magie is weg. In alle talen van de wereld.