Alles was voorspelbaar aan de islamitisch gemotiveerde aanslag in London, afgelopen woensdag. De modus operandi van mensen neermaaien met een voertuig en wild insteken op mensen in uniform. De horror en het heroïsche verhaal, de bizarre wending en de onvermijdelijke meme. Rechtse ziejewellers, linkse moetdatnouers, islamitische droeftoeters. De online vermoedens over verdachten en het lange wachten tot de NAW van de dader duidelijk werden. Het was natuurlijk een lone wolf een daar hoort voorspelbare struisvogelpolitiek van regeringsleiders & Eurobaasjes bij, evenals voorspelbare generieke retoriek van Rutte versus die van Ayaan. We hebben alleen nog niemand op een publieke piano Imagine horen spelen. Maar wat echt, echt, echt niet went, nooit zal wennen en vooral nooit mag wennen (ongeacht de woorden van de burgemeester van London), zijn beelden zoals bovenstaande. Beelden van enkele seconden na de aanslag, van de ontregeling en de ontreddering, van de verdwaasde slachtoffers en de geschokte omstanders, van de chaos en ravage, van de eerste opmaat naar de rouw. Nooit mag het wennen. En daarom moet het getoond worden.