Geenstijl

De afgelopen weken heeft de GeenStijl SheikWatch™ een aantal keer bericht over haatimams die naar Nederland wilden komen om op islamitische bijeenkomsten antisemitisme, geweld en/of opruiing tegen on- of andersgelovigen, de democratie, de rechtsstaat of natuurlijk het joodse volk te prediken. Berichtgeving op GeenSheik.nl wist daar enkele malen een stokje voor te steken. Niet omdat we fysieke blokkades opgeworpen hebben voor de deuren van moskeeën. Ook niet omdat we de macht hebben om mensen de toegang tot spreekgestoeltes in Nederland te verbieden. Neen. We toonden slechts wat videobeelden en uitspraken bij namen op affiches van dergelijke bijeenkomsten, en vervolgens trok het lokale gemeentebestuur en/of de organisatie en/of de NCTV de stekker uit de microfoon van diverse van deze sheiks, imams en "islamitische geleerden". De predikers knoopten zichzelf op aan hun eigen woorden. Prima. We hoeven immers de ongebreidelde import van bekrompen en regressieve religieuze dogma's niet onweersproken en zonder openlijke kritiek te laten gebeuren, zeker niet omwille van de intellectueel armoedige non-argumenten 'fatsoen', 'respect' en 'tolerantie'. Maar de vrijheid van meningsuiting dan? Geldt voor dergelijke haatsheiks niet net zo goed dat ook zij het recht hebben om uitspraken te doen die anderen misschien niet willen horen, en hoort GeenSheik.nl als een van de weinige échte voorvechters van het vrije woord in Nederland dat recht dan niet tot de dood te verdedigen? Jazeker wel. De essentie van de vrijheid van meningsuiting is tenslotte dat die ruimte en bescherming biedt aan abjecte meningen, snoeiharde standpunten en onwelgevallige uitspraken, ongeacht of die haaks staan op de opvattingen van de staat, de macht of de meerderheid. Maar bij de uitspraken van de haatsheiks gaat het niet om vrijheid van meningsuiting. Het heeft met vrijheid weinig te maken, en vanuit hun eigen perspectief gaat het zelfs niet eens om een mening. Vrijheid? De bijeenkomsten waar de bebaarde sujetten hun redevoeringen zouden uitspreken, zijn namelijk helemaal geen openbare vrijplaatsen. Natuurlijk, eenieder zou zijn stoute schoenen aan uit kunnen trekken, zich op de knieën op het tapijt van de moskee laten zakken en luisteren naar wat de redevoerders van dienst te zeggen hebben. Maar wat als zo'n haatsheik vervolgens openlijk verkondigt dat homo's met het hoofd vooruit van een flat geworpen moeten worden, en de neutrale toeschouwer besluit om zich hardop tegen zo'n verwerpelijk standpunt uit te spreken? Zou er dan een debat ontstaan in zo'n zaal? Of zou zo iemand binnen enkele momenten buiten gezet worden, al dan niet op kousenvoeten en al dan niet ongeschonden? Het zijn geen bijeenkomsten waar gedebatteerd wordt, het zijn bijeenkomsten waar een vooraf bepaalde waarheid met instemming wordt ontvangen door de congregatie in de congreszaal. Het is geen debat, het is een religieuze roadshow van een importhaatbaard en vraagstukken die worden opgeworpen blijven binnen de vooraf gestelde regels die de Koran voorschrijft: je kan op zo'n avond als bezoeker niet ongestraft pleiten dat homofilie maatschappelijk geaccepteerd moet blijven, maar je kan wel vragen hoe hoog zo'n flat dan dient te zijn waar homo's vanaf gegooid moeten worden.

Meningsuiting? Uit die constatering volgt logischerwijs dat het geen bespreekbare, bevraagbare of openlijk weerlegbare meningen zijn die de ongewenste predikers op dergelijke bijeenkomsten uiten, het is voor henzelf de enige waarheid. Vanuit het verlichte standpunt van het westen is die waarheid echter niet meer dan een ideologische doctrine. Eentje die voorschrijft dat joden en ongelovigen dood moeten, dat homo's dood moeten, dat vrouwen fokfabrieken zonder gelijke rechten aan de man zijn, en natuurlijk dat er maar 1 Allah is, dat hij maar 1 Profeet heeft, en dat zij geen van beiden bespot, beledigd of in twijfel getrokken mogen worden - op straffe van, jawel, de dood. Het uiten van meningen impliceert de gelegenheid voor de inbreng van tegenmeningen. Tuurlijk, je kan het proberen. Maar een verstandig mens gaat op de F-Side van Ajax ook niet tegen een tribune vol hooligans die kritiekloos achter hun eigen Godenzonen aanlopen roepen dat Feyenoord, ADO of FC Utrecht de betere clubs zijn. Dat is vragen om een publieke lynchpartij. Het recht op bekrompenheid Doet bovenstaande interpretatie iets af aan het recht van deze predikers om hun zegje te mogen doen, ongeacht hoe dogmatisch en bekrompen dat zegje is? Anders gesteld: staat of valt het in Nederland universeel geldende recht op de vrijheid van meningsuiting met de verplichte aanwezigheid van tenminste 1 andersdenkende of, nog erger, 1 controlerende ambtenaar in de zaal? Nee, natuurlijk niet. Als dat de regel was, zou helemaal niemand nog achter gesloten deuren bijeen kunnen komen voor beraad, debat of een vergadering. Zoiets is relatief recentelijk nog geprobeerd in Duitsland, maar de DDR heeft het uiteindelijk niet gered. Andersom is het ook zo dat zodra er "buitenstaanders" de zaal betreden om (dankzij de inzet van een gemeentelijke tolk, zoals vorige week in Amsterdam) mee te luisteren naar wat zo'n prediker nou precies vertelt, de sheik in kwestie natuurlijk niet openlijk zijn eigen woorden herhaalt, maar zijn pleidooien voor het verdrijven van joden en christenen van het Arabische schiereiland even laat voor wat het is. Ze zijn wel gek, maar niet gek. Maar ook hier zal wat er wél gezegd werd niet zijn tegengesproken, bediscussieerd of met argumenten zijn weerlegd. Het is aangehoord en opgezogen door aanwezigen die niets strafbaars hoorden, maar ook niets verlichts kregen voorgeschoteld. Niet hardop uitspreken dat joden en christenen van het Arabisch schiereiland verdreven moeten worden, betekent bovendien niet automatisch dat er afstand van die overtuiging is gedaan, en al helemaal niet dat het tegenovergestelde is bepleit. Vloeken in de Westerse Kathedraal Daarom is het goed om sommige van deze sujetten te weren als hun eerdere uitspraken daartoe aanleiding geven. Het zijn geen debatleiders, het zijn geen discussiepanelleden en het zijn geen vrijdenkers met een mening, die interesse hebben in discussie met aanhangers van een opponente mening. Het zijn religieuze leiders, mensen die in hun gemeenschap heel serieus genomen worden en in hoog aanzien staan, die in hun preken en lezingen opgeroepen hebben tot haat en niet zelden ook tot geweld tegen niet-moslims. Tot acties, kortom, die niet gedekt worden door het recht op de vrijheid van meningsuiting, maar die wel hele geloofsgemeenschappen voeden in de overtuiging dat niet-moslims geen goede mensen zijn, vrouwen geen rechten hebben, homofilie een onreine ziekte is en alle joden dood moeten. En dat ze niet te veel vragen moeten stellen bij die overtuigingen, want dan wordt Allah boos. Deze weinig progressieve uitspraken worden gedaan door fervente aanhangers van een religie die zelf geen enkele tegenspraak duldt, een religie die democratie niet als staatsvorm accepteert, een religie die het westerse rechtsstaatdenken niet als juridische leidraad ziet en een religie die de ruime vrijheid van meningsuiting die het westen ter beschikking stelt enkel aanwendt om te pleiten voor de bekering, de dood of de zuivering van alles en iedereen die niet gelooft in Allah als enige god, Mohammed als zijn profeet en alle overige dogma's die de volgers van die twee ongenaakbare heerschappen in 1400 jaar tijd hebben gezaaid, geoogst en gecultiveerd. Zij vloeken dus in de verlichte kerk. Maar de deur van de Westerse Kathedraal staat wijd open voor deze lieden, die onder de beschutting van de hoge plafonds van de vrijheid en de bescherming van de dikke muren van de rechtsstaat komen roepen dat de hele verdomde kafferzooi in de fik gestoken moet worden. Baarden van Troje In al ons oneindige respect, fatsoen en/of naïeve menslievendheid hebben we die Baarden van Troje zelf binnen gelaten. Eerst heette dat in het Nederlandse geval 'tolerantie' voor 'vreemde luchtjes in het portiek' en daar waren we trots op, als multicultureel gidsland dat is gesticht, gegroeid en onderhouden op een ruimdenkende handelsgeest. Maar toen de puinhopen van de multiculturele samenleving zich af begonnen te tekenen na 9/11, Theo van Gogh en de OV-aanslagen in Engeland en Spanje werd die tolerantie plotseling haastig uitgelegd als onverschilligheid - wellicht om verwijten van nalatigheid te voorkomen. Als we na een nieuwe golf recente islamitische terreur in Toulouse, London, Brussel, Parijs, Luik, Nice, Kopenhagen en Garland nog steeds niet willen ontwaken uit de naïeve koortsdroom van de multiculturele samenleving, is de definitie van tolerantie wederom toe aan een herziening. Tolerantie is dan slechts nog een ander woord om de lafheid mee te omschrijven die we collectief aan de dag leggen als het om de verdediging van zwaar bevochten westerse vrijheden gaat. Terwijl het zo simpel is. Het uitgangspunt van de Westerse Kathedraal moet zijn dat de deuren voor iedereen open staan en dat iedereen de kansel mag beklimmen om een zegje te doen, op basis van een vrijheid van meningsuiting zonder tolerantie voor intolerantie. Niet omdat we niet tegen domme, abjecte of agressieve standpunten kunnen. Maar omdat huisregels bedoeld zijn om gastvrijheid voor iedereen te garanderen, niet om ze te misbruiken in een pleidooi om de gastheer af te maken.