Het lijkt ons echt superkut om vluchteling te zijn, zeggen we met veel gevoel voor tienermeisjesdramatiek. Van huis en haard verbannen, uit je land verjaagd door honger, oorlog en geweld. Op drift, soms letterlijk in een boot vol medevluchtelingen. Ergens aankomen waar je niemand kent, waar je niets hebt, en waar zelfs het klimaat je onvriendelijk benadert. In dat rare, aangeharkte en strikt bureaucratische Nederland word je dan geregistreerd en gedurende het onderzoek naar je afkomst & de oorzaak opgehokt op een verzamelcomplex met honderden, soms meer dan duizend lotgenoten uit alle windstreken van het wereldwijde geweld. En dan begint de grote eenzaamheid pas echt. De Nederlandse overheid zet wel de deuren
wijd open voor ontvangst, maar eenmaal over de drempel ben je een lot in hun staatsloterij terwijl ze uitzoeken of je überhaupt wel mag blijven. In de tussentijd mag je niks. Niet naar school. Niet werken. Je mag alleen maar ronddolen, op het AZC en in de nabije omgeving. Een omgeving die huiverig voor je is, omdat asielzoekers in toenemende mate in kwetsbare kleine kernen worden gedumpt door de achteloze, arrogante overheid, waardoor de verhouding autochtoon - asielzoeker helemaal uit het lood slaat en onvrede woekert. Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers doet al jaren of haar neus bloedt, alles helemaal jofel gaat en AZC's een veilig onderkomen vormen voor de meest ongelukkigen der aarde. Maar uit cijfers die de Azaanbode (onverdachte bron!) heeft gewobt, blijkt vandaag een *iets* ander beeld: "In Nederlandse asielzoekerscentra zijn de eerste zes maanden van vorig jaar
2.741 (gewelds)incidenten geregistreerd. Daaronder zijn 124 intimidaties en bedreigingen, 80 zelfmoordpogingen, 13 zelfmoorden, 47 mishandelingen en 4 zelfverbrandingen." Verderop: "Verder waren er onder meer 58 vermissingen, 23 hongerstakingen en was er 10 keer het vermoeden van mensenhandel." Zelfverbrandingen! Mensenhandel! Wat een wanhoop. En dat is nog maar een topje van de ijsberg, want niet alles wordt (goed) geregistreerd. Dan ben je dus gevlucht voor oorlog en honger, kom je in een Nederlands AZC alsnog achter de poorten van de hel. Waar iedereen om je heen alleen maar communiceert in formuliertjes, en iedereen daarbuiten je met de nek aankijkt. Welkom in Nederland, dat altijd het braafste jongetje van de klas wil zijn, maar in werkelijkheid géén idee heeft waar het mee bezig is. Het is de poldertragiek van het Goed Volk: op papier een fijn gevoel over 's lands opvangmoraal & mensenrechtenfatsoen, en daarachter een verscholen realiteit van eenzaamheid, wanhoop en zelfverbrandingen. Maar goed. Het is weer bijna weekend. Hoera!
