Joodse kleinkinderen maken Holocaust weer hip
Je zou toch denken dat met de dood van Harry Mulisch de Tweede Wereldoorlog eindelijk officieel was afgelopen. Maar dan heb je buiten het modeverschijnsel 'sense of entitlement' gerekend: kinderen en kleinkinderen van Holocaustslachtoffers die het óók heel zwaar hebben gehad hoor, in de nimmer aflatende nasleep van WOII, die ook vandaag de dag nog slachtoffers maakt. De meeste joden hoorde je na '45 nauwelijks over 'De Oorlog'. Die leden hun trauma's in stilte. Maar voor de generaties na hen, die nog nooit achter boekenkasten weggesleurd zijn om per veewagen naar hellegaten vervoerd te worden waar ze hun identiteit als nummer in de arm getatoeëerd kregen om vanuit half ondergrondse tochtige barakken te worden uitgehongerd in de ondraaglijke onwetendheid of ze wel of niet in de massagraven die ze zelf hadden moeten graven zouden eindigen, ligt dat anders. Voor de kinderen van de kinderen van de overlevenden van Auschwitz is het 'Elke dag 4 mei'. Zwetend wakker worden omdat je opa en oma in een kamp zaten. Dan heb je inderdaad het bedrukte, bange leven gehad dat we kennen uit de depressieve boeken van eerdergenoemde Mulisch. Maar om jezelf daarmee in een slachtofferrol te marketen en van de Holocaust een soort hippe Holocause voor zichzelf en hun Anne Frank-syndroom te maken: NEIN NEIN NEIN NEIN NEIN. Nee dan deze opa. Vocht na Auschwitz in ELKE Israëlische oorlog. Holocaust in de herhaling, een docu over de cultivering van slachtofferschap en over hoe je echte #WeAreHere Holocaust survivors op hun hart trapt, nu bij de NCRV op NEDERLANDWOII. Samenvatting in 1 Duits woord: Weltschmerz.