Het Interview. Oprah vergeeft het Ego van Lance
"So here we are in Austin, Texas." Afgelopen nacht zat zevenvoudig Tourwinnaar Lance Armstrong bij tiencijferig banksaldo Oprah Winfrey op de pijnbank, in zijn eigen stad. Oprah sneed meteen naar de kern van wat we al wisten: Armstrong heeft zeven gewonnen Tours achter elkaar met behulp van bloedtransfusies en onder invloed van EPO en andere verboden middelen zijn colletjes beklommen. Yes, yes, yes, yes to all questions. Want zonder al die tweakmiddelen kun je volgens Lance geen Tour de France meer winnen. Tot zover de openbaring. De rest van het gesprek is één lang, nauwkeurig geregisseerd en goed ingestudeerd ego te absolvum van de Grande Dame van de Amerikaanse Televisie voor de gevallen wielrenner. Lance verschoont zijn ego tegenover Oprah (en daarmee de wereld) met bekentenissen die de geplaagde wielersport nog meer beschadigen, terwijl de renner zichzelf tot een tragisch figuur verheft die te ver van de realiteit staat om zijn eigen gedrag nog op ethiek en sportiviteit te kunnen beoordelen, en die vooral een last van zijn eigen schouders wil laten vallen. Lance, de mythe, is too big to fail geworden. Maar in het juridisch afgedichte gesprek noemt hij geen namen van mindere Goden en richt hij geen beschuldigingen aan teams, renners of de UCI. Hij was geen spil in het web, hij was slechts één betrokkene - toevallig de enige die zeven keer tussen 1999 en 2005 de Tour de France won. Lance zucht en kijkt schuldbewust. Oprah spreekt zalvend en knikt begrijpend. De inzet van het interview was niet de waarheidsvinding die uit een bekentenis voort moet vloeien, de inzet was vergeving. En vergeving lonkt. FULL INTERVIEW!