1 Nasrdin Dchar maakt nog geen Arabische Lente
Terwijl de PvdA aan intern geneuzel ten onder gaat, staat 1 man op om de Deken der Onverschilligheid van het publiek af te trekken: Anil 'klagen bij de buren' Ramdas. Vandaag in NRC trekt hij in zijn eentje de oever- en winnaarloze wij/zij-discussie naar een nieuw dieptepunt door te claimen dat 'deze Gouden Kalf'-winnaar Nasrdin Dchar (samen met dwaaldichter Ramsey Nasr en sportverslaggever Humberto Tan) een HELD is die een diepgeworteld onbehagen bij allochtonen zichtbaar maakt aan een nurkse natie die zich zogenaamd niets aantrekt van de harteloosheid die Wilders c.s. propageren. Gewauwel van een dronken aardbei. Niet alleen werd Dchar als een verlosser onthaald door moraalbepalend Nederland, dankzij zijn emospeech-met-sneer-naar-Verhagen werd hij ongewild uit de incestueuze sfeer van een marginaal filmfestival getrokken om als een bedrijfspoedel midden in de spotlights van het roedel betrokken progressieven te worden gezet, waar hij neerbuigend neokoloniaal op een voetstuk werd gehesen om hem nog meer veroordelingen aan het adres van het guurrechtse kabinet te ontlokken terwijl heel Social Medialand hem toe zat te juichen. Noem dat maar eens onverschillig.Het probleem is dat deze uitbesteding van het debat (dat volgens progressief links toch echt over de inhoud zou moeten gaan) aan een sympathieke doch weinig diepgaande acteur tot een devaluatie van de discussie leidt, waardoor de oorzaken van de polarisatie in het wij/zij-denken dieper de duisternis ingeschoven worden. Snikkende speeches van acteurs of rancuneuze rijmelarij van een volksdichter hebben geen sodemieter met 'inhoud' te maken. Hoe oprecht of emotioneel hun uitingen ook zijn, de inhoudsloze oppervlakkigheid ervan voedt enkel de tegenstellingen terwijl niemand de disccusie over de Toon van het Debat weet te ontstijgen of de werkelijke bronnen van onvrede aan weet te pakken.
De sterk levende afkeer van inburgeringsproblemen, de slappe aanpak van (allochtone) criminaliteit en het dédain van de zelfverklaarde elite jegens het volk kun je al lang niet meer wegstrepen tegen één succesallochtoon met een Gouden Kalf. Zolang de discussie blijft kaatsen tussen 'allochtonen zijn wél zielig en er is niets aan de hand' en 'allochtonen zijn níet zielig en er is heel veel aan de hand', wordt het wij/zij-denken door Anil Ramdas, Pauw&Witteman, Francisco van Jole, Bert Wagendorp, Joris Luyendijk, Kathleen Ferrier en al die anderen die de acteur misbruiken om hun persoonlijke afkeer van Wilders en/of het rechtse kabinet te etaleren alleen maar sterker aangewakkerd. Vooral als ze vervolgens emotioneel snikkend beginnen te jammeren over de onverschillige ontvangst van hun eenzijdig gepropageerde eigen gelijk.
Maar een volkse afkeer van moralistisch gejank is iets héél anders dan onverschilligheid over scheef groeiende verhoudingen waar heel Nederland - echt niet alleen de elite! - zich zorgen over maakt. Eén 'moslim met een fucking Gouden Kalf' maakt nou eenmaal nog geen Arabische Lente.