Goud voor uw brief: WWIK-dwang in NL
Ondernemend kunstenaar in het digitale postvakje. Naar aanleiding van onze verbijstering over de kunstzinnige subsidie-run die WWIK heet. Maar, verrassing, geen geschreeuw dat wij tegen kunst en cultuur zijn (integendeel, alleen tegen de vloedgolf aan subsidies), maar complimenten. Een kunstenaar die op eigen benen wil staan, maar er achter komt dat zulks in de Nederlandse kunstsector VERBODEN is. Wie niet aan het subsidie-infuus ligt, kan de existentiële touwtiefus krijgen. Lees dit schokkende relaas. Jullie slaan de spijker op zijn kop met het stukje over de WWIK. Hier spreekt een kunstenaar, of nou ja, ik heb twee handen en een gezond stel hersenen dus kan werken, maar ben officieel afgestudeerd aan de Amsterdamse Hogeschool der Kunsten. Over fraude in het kunstonderwijs gesproken, daar studeer je letterlijk naakt af met een appel in je bek onder het mom over smaak valt niet te twisten. Met een negen welteverstaan! Puntje: niet zo trots op, hoewel ik uiteraard nooit met een appel in mijn bek heb gestaan. Terwijl een groot deel van mijn klasgenoten de WWIK verkoos, weigerde ik. Ik ben toch godsamme gewoon een gezond mens ,werken met die donder. Er zijn duizenden Rembrandts gestorven zonder ooit bekend te worden, dat toevallig die éne miljoenen waard werd is géén excuus. Kunst is niets als het niets waard is. En ik heb een onthutsend verhaal over de Nederlandse kunstsector... Ik, kleine ondernemer in de kunst kan er mijn brood mee verdienen en anders neem ik een extra baantje wil graag bijscholing in een netwerk waarin ik eventueel freelancers kan vinden die voor mij willen werken en wat wellicht wat nieuwe opdrachten oplevert. Daar de overheid cursussen aanbiedt aan de onrendabele kunstenaars onder ons, dacht ik, daar mag iemand die een aantal van deze kunstenaars wellicht werk kan verschaffen, nog vrij klein is, dus geen geld heeft voor cursussen die voor buitenstaanders -hoppatee- 2400,- euro kosten, vast ook bij aansluiten. Raar gedacht?
Ik heb mij aangeboden als vrijwilliger bij de stichting Cultureel Ondernemen -zij organiseert elitaire cursussen voor onrendabelen in de WWIK- zodat ik de cursussen wellicht op die manier kon bijwonen. Ach voor wat hoort wat, dat begrijp ik nog wel, ik ben ook de kwaadste niet. Dan maar koffiezetten en cake snijden. Ik ben daar nota bene uitgelachen omdat ik een uitkering weigerde te nemen. Waarom heb je in hemelsnaam geen WWIK? Dit heb ik nog nooit gehoord!" Door Cultureel Ondernemen werd ik doorverwezen naar de gemeente, die de WWIK in Amsterdam verzorgt. Daar werken een stelletje droeftoeters
Uitleggen dat ik enkel die cursussen wilde volgen, geen WWIK hoefde, en voor de cursussen ook nog wel voor wilde betalen. Maar gezien ik nog niet zo veel geld verdiende als beginnend bedrijf en deze cursussen voor mij zeer leerzaam zouden kunnen zijn, niet de volle 2400,- kon bekostigen. Na vijf minuten had ik een vrij geagiteerde vrouw aan de lijn die mij met verheven stem adviseerde dat ik beter af was in de WWIK. Een week later teruggebeld, nieuwe vrouw, zelfde verhaal. Het dringende advies van de gemeente Amsterdam is: wees er trots op, ga in de WWIK!
Goed, ik ben uiteindelijk langs Utrecht en Rotterdam gegaan om te kijken of andere steden wellicht wat coulanter waren. Inmiddels was dit een principezaak. Waarom steunt Nederland kunstenaars in de WWIK zodanig en is er geen beleid voor kunstenaars die zo zijn opgeklommen dat ze hun eigen geld kunnen verdienen, bij tijd en wijlen werk kunnen verschaffen en door willen groeien?
Gemeente Rotterdam kwam uiteindelijk met het antwoord. In een zeer nette brief stond geschreven: de gemeente voert in dezen enkel flankerend beleid uit. Punt! FLANKEREND BELEID! Dit noemt men serieus beleid. Ben je mooi klaar mee als beginnend ondernemer in de kunst. Kun je marcheren voor de beschaving en schreeuwen tot de oneindigheid, wat ik weiger. Met de WWIK geeft Nederland je een betere start dan wanneer je besluit gewoon voor jezelf te beginnen. Dank u wel meneer de president, slaap zacht.
De kunssector is ten dode opgeschreven omdat de Nederlandse overheid luiheid in plaats van ondernemerschap faciliteert. Natuurlijk is het fantastisch dat er af en toe ruimte is voor experiment, maar niet stelselmatig.