Re:ferendum (7) - Een uitslag die genegeerd moet worden, maar ook tot twee Forumzetels leidt
Het was niet voorbij na die 32,2 procent hakken over de sloot opkomst en de klinkende 61,1 procent NEIN. De uitslag moest natuurlijk nog genegeerd worden
Zo stellig als ik wist dat de uitslag een ferm ‘neen’ zou worden, zo onzeker was het ‘wat nu’ nadat die nee eenmaal was uitgesproken. Je weet dat ze niks “kunnen” met de uitslag. De Nederlandse ratificatie van het associatieverdrag, in juli 2015, was een formaliteit zoals bijna alle EU-kwesties nog formaliteiten zijn. Het referendum was slechts een voetnoot bij die formaliteit, hooguit een LEGO-steentje waar Rutte even met blote voeten op moest gaan staan, maar verder een evenementje waar tweederde van ruim vier miljoen stembusgaande Nederlanders geen verschil mee zouden maken.
Kees Berghuis deed namens de vvd een persoonlijke toenaderingspoging voor een ‘samenwerking’, die ik afsloeg. Bert Koenders probeerde het via een secretaris-generaal. Het werd uiteindelijk een geitenpaadje, met het beroemde inlegvelletje.
Ik zou moeten opzoeken hoe het politieke truukje ook weer precies luidde en wat het inlegvelletje verklaarde. Ik weet het niet meer en het doet er ook niet toe: wat GeenPeil helaas bewezen heeft met het Oekraïnereferendum is dat een serieus, fundamenteel debat over de Europese Unie een al lang geleden gepasseerd station is (bij het Grondwetreferendum van 2005 leek dat debat nog wel onderdeel van het spel), en dat democratische inspraak al helemaal een schijnvertoning is. Elke vijf jaar gaan ongeveer net zo veel mensen stemmen voor het Europese Nepparlement als dat er voor ons tot “rancunereferendum” bestempelde inspraakmoment hun huis uit kwamen. Dan heet het plotseling wel ‘democratie’, volgens mensen die zichzelf uit eigen belang graag voor de gek houden.
Die term ‘rancunereferendum’ zegt meer over de tegenstanders van GeenPeil dan over ons initiatief en de duizenden vrijwilligers en flyeraars die er het vuur voor uit hun sneakers liepen. Gewone mensen, die gewoon een beetje gewoon mee wilden doen, en bijna een jaar lang zijn beschimpt en bescheten door duurbetaalde mensen in deftige kranten. Hoe zouden die hun eigen stukjes nu teruglezen? De Wagendorpjes en de De Wijkjes, de Smeetsjes en de Starinkjes, de cartoonisten en de anonieme hoofdredactionele commentaartjes? Rancune, zegt u? Wie de schoen past.
Enfin.
Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat een associatieverdrag met een corrupt kudtland middenin een geopolitieke gevarenzone niet het beste onderwerp is voor een referendum over de vraag of je daar meer, of minder plofkippen vandaan wilt halen.