Geenstijl

Foto: De schrijver Martin Bosma bezoekt bij hoge uitzondering een VARA-programma, ter promotie van zijn boek Minderheid in eigen land. Een uitvoerige studie naar het Zuid-Afrika van het ANC, de aangezwengelde golf van haat richting de blanke Afrikaan en de uiterst dubieuze rol van politiekcorrect Nederland die publicitair en financieel medeverantwoordelijk is voor de teloorgang van een mooi welvarend land. Een pageturner van dik 500 bladzijden, opgedragen aan Willemientje Potgieter (3). Sindsdien is het oorlog op de sociaalmediaas. Mensen die het boek niet gelezen hebben buitelen over andere mensen die het boek ook niet gelezen hebben. Journo's van misschien wel de slechtste krant van Nederland zuigen recensies uit hun duim. De allergaafste discussie was toch wel 'of je een boek mag beoordelen zonder dat je het gelezen hebt'. M. Flohr en Lala Duits, twee wetenschappers (!) verbonden aan linkse policormadrassa's vonden dat zelfs prima uit te leggen. Want het was een boek van een PVV-er. (Zoals ook de PvdA-kleuters categorisch tegenstemmen bij PVV-moties.) GeenStijl heeft het boek van Bosma uiteraard wel gelezen en vroeg de auteur van Minderheid in eigen land keurig of we een veelzeggend deelexcerpt uit zijn belangwekkende studie mochten overnemen teneinde de hypocriete wensdenkende tweematenmetende dubbelmoralende linksmens nogmaals over het voetlicht te brengen. Helaas heeft Martin Bosma nog niet gereageerd, wegens te druk met signeren of mails die door de beveiliging moeten ofzo. Maar omdat Bosma voor zijn bestseller liefst twee GeenStijl-topics (1,2) gebruikte, nemen we aan dat het goed zit.

Mythe: samen, en niet apart (fragment, pag. 438-441) Wie natuurlijk heel erg deugde was Freek de Jonge. Echt ongelofelijk oké. Soms, op protestavonden, nam hij het applaus in ontvangst met een gebalde vuist. Dan zei hij dapper: ‘Dit applaus is niet voor mij maar voor de mensen die zoveel leed hebben dat wij in ons leven nooit zullen kennen.’ Dat waren dan natuurlijk niet de mensen die op dat moment gemarteld werden in het ‘Buchenwald van de ANC’. In 1985 start de pro-ANC-beweging met de actie Apart, we zijn het zat. Freek de Jonge haalt er de cover van het AABN-blad mee. Er komen een langspeelplaat, een aftrap in cultureel centrum De Balie en bijeen- komsten op scholen door het hele land. Daarom wordt Amsterdam in 1985, na overleg met een ANC-delegatie, officieel uitgeroepen tot anti-apartheidsstad. Apart, we zijn het zat! Dat impliceert dat de organisatoren en de deelnemers zich zelf ook verre houden van segregatie. Die vuile racisten in Zuid-Afrika toch, die willen ‘onder elkaar wonen’: ze brengen hun kinderen naar een witte school en dus deugen ze niet. Ook in het boek The Atlas of Apartheid wordt dat punt gemaakt. ‘Apartheid bestaat ook op microniveau, waar segregatie het dagelijks leven van de bevolking bepaalt.’ De linksen die deze redenatie aanhangen doen dit in de luxe van de mono-etnische samenleving die Nederland anno 1985 nog is. De grote toestroom van niet-westerse allochtonen is nog maar nauwelijks op gang gekomen. Maar het is duidelijk: was Nederland een multi- etnische samenleving geweest dan hadden de progressieven zich heel anders opgesteld dan die blanke nazi’s in Zuid-Afrika. Drie partijen waren het meest agressief in de anti-Zuid-Afrikastrijd van de jaren tachtig en negentig: de PSP, de PPR en de CPN. Elk hadden ze hun banden met anti-Zuid-Afrikaclubs. AABN: volledig gerund door de CPN. KZA: geleid door PSP’er Sietse Bosgra. Boycot Outspan Aktie: sterk gericht op de PPR. De drie partijen gaan in 1990 op in GroenLinks. Het is deze club die de strijd tegen Zuid-Afrika grote prioriteit geeft. GroenLinks is ook de partij die het meest schatplichtig is aan de sixties-ideologie, waarvan de belangrijkste slogan is: ‘Het politieke persoonlijk maken.’ Leider Femke Halsema geeft daar invulling aan door persoonlijke aanvallen uit te voeren op niet-linkse politici. Zo eist zij dat toenmalig PVV-Kamerlid Joram van Klaveren uit de Kamer verdwijnt omdat hij bij een ludieke eindexamenstunt op de foto is gegaan met een speelgoedpistool. Hoe maakt zij zelf het ‘persoonlijke politiek’ en levert ze haar aan- deel aan de anti-racistische strijd? Welnu, door haar kinderen elke dag naar een witte school te brengen. Algemeen Dagblad plaatst op 27 november 2010 dit bericht. AMSTERDAM – Femke Halsema heeft haar kinderen van de zwarte school afgehaald in de Transvaalbuurt in Amsterdam-Oost. De tweeling zat op school met een groot aantal islamitische kinderen. Aanvankelijk ging de fractievoorzitter van GroenLinks er prat op dat deze scholen juist goed zijn voor de ontwikkeling van het kind. Nu stelt ze dat kinderen geen sociaal experiment zijn. De ironie wil dat mevrouw Halsema woonachtig is in de Transvaalbuurt, de wijk van Amsterdam waar de straten vernoemd zijn naar de Boerenstrijders, die met terugwerkende kracht verantwoordelijk werden voor de apartheid. Waarom verzet links Nederland zich zo fanatiek tegen de apartheid in de Transvaal, maar kiest het enthousiast voor de private apartheid in de Transvaalbuurt? Alle Nederlandse multiculturalistische politici, journalisten en opiniemakers brengen hun kinderen naar de meest witte school die zij voor hun kroost kunnen vinden. Het apartheidsverlangen is hardnekkig. Elke ochtend om kwart over acht staan honderdduizenden progressieven voor de deur van witte scholen. Eigen volk toch liever eerst. Niet voor niets worden de kinderbakfietsen waarmee de kinderen kilometers verderop naar een blanke school worden gebracht aangeduid als ‘apartheidsfiets’. De progressief moet grote afstanden afleggen om de townships van moslims te mijden. Pasjeswetten of wetten tegen seksueel contact met moslims zijn niet nodig. Doordat de progressief zijn kinderen systematisch weghoudt bij mohammedanen (het zeilkamp, de hockeyvereniging, de witte school, Lowlands, Oerol, de grachtengordel) is de kans op contact met hen toch al tot een minimum beperkt. De realiteit van links Nederland is: publiek beleden multiculturalisme, versus private apartheid. Een dubbele moraal. Daarbij is het handig dat veel progressieven goed verdienen. GroenLinks en D66 hebben de rijkste achterbannen van alle partijen. De rijke linksen kunnen zich hun eigen apartheid veroorloven. Die kopen ze gewoon. (Ook wat kopen? Hiero boek Bosma bij Bol.com)

Die boek waarvoor ek al 8 maande wag. @Martinbosma_pvv se MINDERHEID IN EIGEN LAND, 'n helse pakslae vir Zumaboeties pic.twitter.com/UDMngnPVzG

— Steve Hofmeyr (@steve_hofmeyr) June 1, 2015

Afrikaner Beroemdheid Steve is dolblij met zijn exemplaar.