Geenstijl

Kinders! Allemaal aanschuiven en opletten, wie lief is mag op schoot bij Prof. P. We gaan weer bladvoordemondloos duiden en benoemen met Professor David Pinto. (Vorige column hier.) De schrik van policor Nederland en de gesel van Grachtengordelmores. Dus, zet allemaal even je zoetste luistergezichtje op, hoofdje schuin en aandachtig knikken. Als je iets wil zeggen mag dat zodra mijnheer Pinto uitgepraat is dus onthoud je vraag of opmerking. Luister in de discussie ook naar elkáár en bedenk goed: stemverheffing maakt je punt niet sterker. Helder? Mooi. Dan nu: Feiten en Fictie. Natuurlijk is iedere gesneuvelde in de Gaza-oorlog één teveel. Aan beide zijden. Natuurlijk is vrede te verkiezen boven over en weer elkaar beschieten en bombarderen. En waarom gebeurt dat dan niet? Een kardinale factor die hierbij een rol speelt is het vasthouden en koesteren van fictie, ingenomen en ingesleten beelden krampachtig vasthouden en die plaatsen boven en buiten de feiten.

Net als elk ander probleem, als men werkelijk geïnteresseerd is in oplossen, zijn er nog twee stappen nodig naast het onderkennen en het benoemen van het probleem. Ja, er is een mega probleem tussen Israël en de Palestijnen in het algemeen en met Hamas in het bijzonder (stap 1). De diagnose De tweede stap is het diagnosticeren van het probleem. Meestal de moeilijkste van alle drie de stappen. Zeker daar waar zoveel componenten een rol spelen als hier: religie, politiek, historie, jaloezie, gekwetste ego’s, aangetaste eer en nog meer. Bij mijn weten is nooit werkelijk diep genoeg gegraven om deze stap naar behoren én realistisch te behandelen c.q. eens volledig hier bij stil te staan zonder vrees of overdreven hang naar politieke correctheid. Begin bij de bron, bij het ontstaan van het probleem. In 1948 besloot de VN een stukje grond toe te wijzen aan de joden als een eigen landje. Theodor Zeev Hertzel had daarvoor in een boekje gepleit voor de plek waar Israël nu is vanwege de band van het volk met deze plaats. Onmiddellijk na de toewijzing door de VN werd Israël aangevallen door de omringende Arabische landen. Zij hebben de slag verloren. Ja, en het ging niet zachtzinnig. Dat is een oorlog nooit. Eigenlijk had men de VN moeten bevechten om het besluit terug te draaien. Is niet gebeurd. En sindsdien blijft men, keer op keer opnieuw, proberen dat volkje van dat plekje weg te drijven. Na 1948 volgden nog een aantal oorlogen: in 1956, 1967, 1973 etc… En telkenmale verliest het Arabische kamp van Israël, in welke combinatie ook. Allicht; als je verliest van een land dat nog maar 1 dag oud is, wat verwacht je daarna, als dat land is aangevuld met joodse inventiviteit en vernuft? Dat is de naakte realiteit. Aangetaste eer Waarom blijft men toch telkens weer proberen Israël ‘van de kaart te vegen’, de droom van extremistische groeperingen, waaronder Hamas en Hezbollah? Je verliest toch weer? Waarom doe je het weer en weer ten koste van zoveel doden en gewonden aan weerszijden? De Arabische mentaliteit door en door kennende (ik ben geboren en opgegroeid in een plattelands stadje in Marokko), omdat de trots en de eer zijn aangetast. Nou en hoe. De befaamde Engelse journalist en schrijver Partick Seale heeft dit zo beeldig beschreven in zijn prachtige boek ‘Met bloed geschreven. De geschiedenis van Abu Nidal’. Andere minder radicalen eisen teruggeven van de ‘bezette gebieden’. Wat bizar! Er was toch oorlog in 1967 toen deze gebieden zijn veroverd of zoals sommigen dat noemen bevrijd? Het was toch geen spelletje in 1967? Als je oorlog voert, dan kun je winnen of verliezen. Als je verliest, waarom verlang je dan terug wat je verloren hebt? Resumerend, eeraantasting is hier een kardinale factor. Ook een rol speelt de vijandige leer die islamitisch-arabische kinderen met de paplepel wordt ingegoten. Vanwege ervaringen van de profeet Mohammed met de joden staan er enkele passages in de Koran waarin joden met ezels en varkens worden vergeleken. Een leer die bovendien ruimte biedt voor extreme wreedheid, dood en verderf en zelfs geweld aanmoedigt in bepaalde situaties. Een leer die gedragen wordt door grote massa’s ongeletterde achtergestelden. Laffe overheid De derde stap. Wat moet de oplossing zijn afgestemd op de gestelde diagnose? Realistisch moet beseft worden dat de populatie van Israël nooit en te nimmer de plek zal opgeven en weggaan. Dit is een bikkelhard feit. Om niettemin tegemoet te komen aan de eeraantasting van de Palestijnen, dient een Palestijnse staat naast Israël, mét alle economische, technologische en andere hulp van Israël, te worden gesticht. En dan in harmonie naast elkaar leven zoals ik dat heb ervaren als jood in Marokko. Gek genoeg, wij voelden ons daar in Marokko minder bedreigd door Marokkanen dan joden nu hier in Nederland. Dat is te wijten aan hoe Nederland met Marokkanen hier is omgegaan. Met dank aan Job Cohen en zijn linkse broeders en zusters. Zij zijn zozeer de Ahmeds en Mohammeds gaan koesteren en knuffelen dat deze stumpers verblind zijn geraakt voor de realiteit. Zij organiseren demonstraties waar zij vreselijke en ontoelaatbare dingen roepen. En de laffe overheid grijpt niet in. Zij riepen in Den Haag ‘dood aan de joden’. En wat zei Jozias van Aartsen met zijn slappe knieën? Niets aan de hand. Nee, zegt Marokkaan Ahmed Aboutaleb, Jozias is niet goed begrepen. Lachen. Een VMBO Marokkaan die de tekst van een geboren en getogen Nederlander gaat ‘uitleggen’. Zaterdag 3 augustus was er ook een Hamas demonstratie in Amsterdam. Ik wilde die aanschouwen. En wat werd geroepen? “Israël terrorist”. Ik wist niet wat ik hoorde. Israël wil louter haar bevolking beschermen. Mag dat? Een ieder die dat betwist, vind ik ronduit antisemiet. Demonstratierecht is ontstaan vanuit democratische en humane uitgangspunten gebaseerd op de Christelijk-Joodse moraal. De vertaling van deze moraal voor de dagelijkse omgang, is het onderwerp van mijn nieuwe boek (met co-auteur Dolf Hateveldt) ‘Sociale Verkeersregels’. Nederland is intussen radicaal veranderd. Het zou daarom realistisch zijn dat oude demonstratierecht te herzien en aan te passen aan de hedendaagse situatie (en bijvoorbeeld beter letten op uitingen van groepshaat en aanzetten tot geweld). In drie weken zijn 3.300 raketten door Hamas op Israël afgevuurd. Zonder Iron Dome en het landelijk waarschuwingssysteem wordt het aantal doden in Israël op 30.000 geschat. Ja, dertig duizend. En moest Israël dan gewoonweg zich niet verdedigen? Genocide Met inachtneming van en eerbied voor de feiten en minder focus op fictie, zou juist enorme waardering voor Israël hebben kunnen plaatsvinden. Goed geïnformeerde mensen weten dat het technologisch zeer geavanceerde Israël ook over ‘baby atoombommen’ beschikt. Zo eentje zou ineens heel Gaza en Hamas van de aardbodem vegen. Doet Israël niet. Ondanks het mega leed van de 3.300 raketten van Hamas waarbij men in Israël binnen 60 seconden de weg moet vinden naar een schuilplaats. En hoe zou de situatie zijn als de wapens omgekeerd zouden zijn verdeeld? Zou Hamas (of Hezbollah) zijn atoomwapens niet gebruiken? Ik durf te stellen dat zelfs zonder enige provocatie, zowel Hamas als Hezbollah, als ze de macht zouden hebben, genocide zouden plegen. Dat is een vrij makkelijke voorspelling, want Hamas en Hezbollah zeggen dat zelf ook, en zetten keer op keer al hun macht in om zoveel mogelijk Israeliers te doden. Hamas is democratisch gekozen, met een ruime meerderheid door de Gazanen. Hezbollah is mateloos populair in Libanon. Zijn de Palestijnen en de Libanezen echt de lieverdjes en de joodse Israëliërs de verschrikkelijke duivels? Nogmaals, de Libanezen en Gazanen steunen partijen die expliciet uit zijn op genocide. Ja, er vallen in dit militaire conflict meer slachtoffers aan Gazaanse zijde. Maar dat komt niet door de morele goedheid van Hamas, maar door haar zwakte. Nazi-Duitsland had veel meer militaire en burger slachtoffers te betreuren in haar strijd met de Verenigde Staten, dan de VS zelf. Dat maakt Nazi Duitsland niet moreel goed. Militair zwak en moreel goed is niet hetzelfde. Stabiele vrede Kortom een waardering voor de humaniteit van Israël zou meer recht doen aan de feiten. Israël’s doel is zo weinig mogelijk burgerslachtoffers. In eerste instantie aan eigen zijde, maar ook het liefst bij de tegenstander. Hamas wil het liefst zo veel mogelijk burgerslachtoffers. Het liefst aan Israëlische zijde, maar ach, aan eigen zijde levert het goede PR op. In die zin speelt de internationale pers ook een zeer kwalijke rol. Door Hamas te belonen voor Palestijnse burgerslachtoffers stimuleert zij Hamas tot het blijven gebruiken van menselijke schilden en het opereren vanuit dichtbevolkte gebieden. Maar het belangrijkste is om niet in verwijten te blijven hangen en een weg te banen naar een oplossing. Een belangrijk deel van de oplossing is onderkennen waar de pijn zit bij de Palestijnen en Arabieren in het algemeen. Ze voelen zich vernederd. We moeten toe naar een nieuw soort denken, waar de Israëliërs en Arabieren door 1 deur kunnen. Een belangrijke ingrediënt is daarbij om de gevoelens van vernedering te benoemen en op te lossen. Dan pas kan zich een nieuwe weg openen voor een positiever denken, met stabiele vrede als bekroning. Hiervoor wil ik mijn (ervarings)deskundigheid te dienste stellen. Wie doet mee? Prof. dr. David Pinto Hoogleraar/directeur Intercultureel Instituut (ICI) Expert Migratie, Inburgering en Diversiteit