Geweldig hoe waardeloos het menselijk geheugen is. Wilde Fred Teeven nog geen twee maanden geleden een verblijfsvergunning
verkopen aan vermogende buitenlanders (lees: geen EU onderdanen, die mogen hier immers al verblijven én werken), nu is het land te klein omdat Malta het Europees paspoort
in de ramsj doet. Sta je dan, Fredje Teeven, met je 1,25 miljoen euro voor een verblijfsvergunning terwijl je drie loketten verderop voor de helft gewoon een paspoort kunt ophalen. Zonder enige voorwaarde als investering of tijdelijk of economie er bovenop helpen. Nee. Gewoon ff 650.000 eurootjes schuiven in Malta en je kunt vrij reizen, wonen en werken binnen de Europese Unie.
Het is een top plan. Niets mis met ondernemerschap, Nederlandse handelsgeest, VOC-mentaliteit. Alles is te koop en die gasten komen toch wel, al dan niet met behulp van louche tussenpersonen, corrupte ambtenaren of schijnhuwelijken. De werkelijkheid is dat er al een halve eeuw levendig gehandeld wordt in verblijfsvergunningen dan wel het Nederlanderschap. Vanaf het moment dat er gastarbeiders kwamen, er stempeltjes gehaald moesten worden om hier te verblijven, werkten er ondernemende Nederlanders bij politie, marechaussee en de gemeente die handelden in de Hollandse sociale voorzieningen. Al naar gelang de hebberigheid van de dienstdoende ambtenaar kon je, na het overhandigen van een envelopje met 20/40/60/100.000 gulden er van verzekerd zijn dat Nederland je niet meer zou uitzetten. Best een fijn zakcentje voor een doorsnee ambtenaar.
Ik ken de verhalen van mensen die hun moeder in Turkije op die manier aan de Nederlandse nationaliteit hebben geholpen. Die moeder die zonder hier ooit een dag gewerkt te hebben, opeens recht had op AOW. Dat waren nog ns tijden niets geautomatiseerd, geen visa, alles kon. De verhalen van kinderbijslag voor niet bestaande kinderen kent iedereen, maar ben ik nog nooit in het echt tegen gekomen. Die moeder, dat was een eye opener. Het kan. Het kon. Het gebeurt. Mijn werkster betaalde 10.000 euro voor een schijnhuwelijk en vroeg of ik met haar broer wilde trouwen. 50.000 euro, ik vragen? Geen haar op mijn hoofd. Maar bij 1,25 miljoen euro cash krab ik nog een keer achter mijn hoofd. Kortom: legaliseer die handel. Verdient de staat er tenminste ook nog wat aan.
