Johan Fretz. Lieve jongen. Nee maar echt, aardige knul. Zo'n jongen die Patricia Paay een mercy-fuck zou geven en dan als een pauw met achttien lullen zou glunderen in de nationale roddelpers, slechts om Paay een lekker dagje te gunnen. Zo'n jongen die je naar de oorlog stuurt om vrede te stichten, niet om all out Chuck Norris te gaan. Fretz is cabaratier, Freek de Jonge-
imitator, columnist van de Volkskrant, wil PvdA-premier worden, idealist, wereldverbeteraar, etc. De dude die alle kleddernatte hipstermeisjes voor je neus weggapt met praatjes over hoe rot het vandaag is en hoe mooi het morgen zal zijn. Johan had Twitter. Heeft dat nu niet meer. In stilte van Twitter vertrokken. Ok, prima. Boeiend. Maar waarom schrijf je er dan een
column over, Fretzemans? Waarom nou? Het was zo stijlvol, en nou is het weg. En waarom ging je weg? Een paar van die haters? Een podium is applaus alsook rotte tomaten, je weet zelf. Waarom ga je haters overtuigen? Fuck de haters, man. Kom terug en fuck de haters. Of blijf weg. Wees de eenzame kunstenaar zonder incasserend vermogen die je wilt zijn. De slapjanus die alleen complimenten kan hebben. Mag ook, no probs. En stop die #Fretz2025 campagne dan ook maar. Haat is here to stay. Met je stomme rooie trui.
