Geenstijl

Godverdomme, voor het eerst een serieuze Dijkshoorn column in de mailbox. Het moet niet gekker worden. Meneer heeft zich de afgelopen dagen dood geërgerd over alle ophef rondom de film Passion of Christ. "Jezus kan mij niet hard genoeg worden aangepakt," aldus Nico. Enfin, vanavond is de film in première gegaan, de recensie van onze Antichrist lees je hierrr...

Jezus met een kraantje...

De film "The passion of Christ" beheerst de media. In Madrid zoeken ze nog steeds naar stukjes oor van de 12 jarige Luisa, die met haar schooltasje op weg was naar haar ouders om te vertellen hoe haar eerste dag op de grote school was. Weggevaagd ten behoeve van Allah, een woord dat ze al bijna kon spellen tijdens godsdienstles. In de trein keek ze naar buiten, naar het wuivende gras en de metaalsplinter doorkliefde haar hersens, nog niet eens zo vol met informatie. Theologie, ze had er nog geen weet van. Ze begreep wel het open en dicht gaan van een bloem. Dag stuifmeel, dááág, hier ben ik, Luisa. "Allah" en "God" kreeg ze pas in groep 2. Nu rest alleen nog haar onderkaak.

Doet niemand meer moeilijk over, uiteengereten lichamen. Het is een abstract gegeven. Je ziet die trein in het journaal, het verwrongen metaal en je telt de doden. Het hadden er meer kunnen zijn. Twee dagen nieuws, daarna pagina drie.

Nu al dagen lang alle kranten en televisierubrieken vol met discussie over een film met Jezus, die volgens mij toch al weer een tijdje dood is. Kort samengevat de controverse die de Nederlandse samenleving nu verscheurt: mag je laten zien dat Jezus pijn heeft gehad toen ze hem aan een leuk stuk beukenhout rosten?

Van mij wel. Sterker nog, komt hij eindelijk eens van pas, die Heer uit het christelijke kamp. Ja, je kan wel eeuwig ouwehoeren dat hij water in wijn veranderde, maar dat maakt geen indruk. Dat doet Hans Kazan ook. Mooie is ook dat Kazan dezelfde emoties los maakt bij mensen. Hij is al zestien keer aan de wand van een theater gespijkerd. De laatste keer dat het gebeurde hing hij vier dagen in Theater ’t Spant in Bussum en werd hij gevonden door Bassie van Adriaan die achter de schermen met een kindje "wat fratsen uit wilde halen."

Ik vind het juist wel goed dat ze die Jezus in deze film een beetje menselijk neerzetten. Je stoot je scheen en je roept "godverdomme ongezien de tiefus kolere!!!" Dat had Jezus dus ook, dat vergeten mensen nog wel eens. Jezus gaat ook maar gewoon met een strippenkaart naar zijn werk, hier en daar neukt hij er losjes wat bij en hij trekt zich af terwijl hij naar The Bold and The Beautiful kijkt. Jezus als mens, veel christenen zien dat liever niet. Ik ben er juist voor. Als hij al bestaat, demythologiseer die rare baard met oogjes dan maar. Veel christenen willen dat niet. Hadden in deze film liever gezien dat hij chocoladedrank bloedt of dat er een goddelijk kraantje aan zijn buik zit waarmee je het bloed handig af kan tappen in een leuke Jezus beker van tupperware, om die dan weer tegen woekerprijzen te verkopen in de Jezus Body Shop.

Lachwekkend en hypocriet, de belachelijke verontwaardiging over de manier waarop Jezus neer wordt gezet in deze film, namelijk als een lijdend wezen. Het segment Balkenende stelt zich Jezus nog steeds liever voor als iemand met hetzelfde kapsel als Jan Peter. Beetje chillen op een wolk en wat rondhangen met zijn apostel-homies, weetjewel.

Ik twijfel. Een film van Mel Gibson verdedigen, je doet het liever niet, maar ik heb me geërgerd aan de discussie bij de EO, onder aanvoering van God zelf, Andries Knevel. Ze doen hun best omdat ze als de dood zijn om als onmoderne christen te worden gebrandmerkt. "Deze film moet kunnen" knarsetanden ze, maar eigenlijk vinden ze het stuitend, Jezus als doorregen runderlap. OK, een doorn in je wenkbrauw, dat kan. Maar Jezus tonen alsof er een dorsmachine over hem heen is gereden, dat mag dan weer niet.

Zet foto’s online van alle mensen die in de laatste 50 jaar dood zijn geknuppeld en gemarteld ter meerdere eer en glorie van het geloof en je eet nooit meer een hap. Ga in Noord-Ierland vertellen dat het heel erg is dat Jezus bloedt in de film en vertel dat dan vooral aan John O’Neill, protestantse wees. Zijn vader stond in een viskraam toen hij uit naam van Jezus in zijn gezicht werd geschoten...

Jezus kan wat mij betreft niet hard genoeg worden aangepakt. Ik vind het nog niet realistisch genoeg eigenlijk, in die film. Als Jezus voor ons allemaal heeft geleden, dus ook voor John O'Neill en Luisa, dan wil ik hem met terugwerkende kracht nog wel een enorme schop onder zijn goddelijke klootzak geven. Kritiek op de film en de hardheid daarvan, hypocriet gekut is het, van mensen die zelf geen bevredigende zin aan hun bestaan kunnen geven en daar een Kloppend Verhaal Uit Een Boek voor nodig hebben.

Allemaal symboolblind ook. In Jezus als een fysieke verschijning geloven en blijven zoeken naar een botsplintertje, het is geestelijke armoede. Als je dan toch wilt geloven, zie het lijden van Jezus dan als een metafoor voor opoffering, zie zijn lijden als een tot literatuur verdichte parabel. Alleen domme klootzakken zien Jezus als iemand die echt heeft bestaan en die je een wasknijper op zijn tepel kon zetten.

Godsdienstwaanzinnigen die zich druk maken over de in beeld gebrachte pijn van iemand die nooit heeft bestaan en die als fantoom al twintig eeuwen verantwoordelijk is voor op theologische leest geschoeide zuiveringen en slachtingen, ze maken zich schuldig aan buitenmaatschappelijk geneuzel. Is maar een straf voor. Keihard aan een kruis jassen.

nico dijkshoorn