Dijkshoorn op Dance Valley
Crossfade broodrooster en juice-experience vanochtend, alles natuurlijk om mijn vitamine-shield vandaag niet te embaressen met het op handen zijnde doopste festival in front of my teeth. Moeilijk sneakerkeuzemoment, want clothes makes it floats en toch maar gekozen voor de 1973 adidas limited edition kansas specials in combinatie met double sized breast wear for boys van modehuis La Tocha en dan op weg met mijn vriendin Kobe Dalucious die gekozen heeft voor een pumps and go clothing benadering afgemixt met nipplecursed vestje van ontwerpercollectief Down and Syndrome. Onderweg naar Dance Valley nog drie uur in de file op de A9 door een paar downsized accidentdrivers maar dat zijn we al snel vergeten bij de main entrance waar we hebben afgesproken met Miss Kissalot en Dennis Aurevoir.
In het begin van de middag is het nog wat cooling down en upstreaming met hier en daar een vibe naar behoren maar vanaf een uur of vier split de air met hele lekkere sets van Erick E die duidelijk kiest voor mainstream turntabelism geïnjecteerd met een highbrow platenkeuze. Helaas is Erick E vandaag een beetje cocky in de mix. Veel net niet dropbeats en wat voorspelbare effect beat and go dingetjes maar op zich hele goede vibe tot achter in de zaal.
Dan snel door naar Dj Jean die sinds zijn tube appearances een soort van credits bij de oldvibe partypoopers heeft verloren maar met zijn hands on the decks blijft het toch een van de grooviest jack your base mixers van Nederland. Jean begint met een tearjerking chickenskin tribute aan zijn hiphophelden uit het verleden en mixt op een iets gepitchte latin four to the floor crossover beat nummers van The Beastie Boys en Cypress Hill en dropt de beat eigenlijk, zoals we dat toch van hem gewend zijn, niet naar down in eight counts wat op dit festival heel goed blijkt te werken.
In de Global tent, het domein van de vriendelijke niggergiant Carl Cox is het vooral upchillen op membraan activated grote stads cottonbeats, maar wel steeds met een afro-amerikaanse feel en misschien wel het moment van de dag volgt als de volstrekt onbekende Nkaano Mwbeko met een bot door zijn nose een african vibe neerlegt en die mixt met oldskool Kraftwerk soundscapes.
Kenny Dope Gonzalez, The Master at Work valt wat tegen met een drained and s confused set. Daar waar Kenny het vroeger vaak moest hebben van zijn fabuleuze linkerhand techniek, daar verzand hij nu in voorspelbare right hand moves, spinning backwards clichés en heel veel treble in het middengebied, iets wat we iemand als Benny Rodrigues toch veel beter hebben zien doen. Carl Cox gaat zo zijn set beginnen dus ik ga kwitten. Morgen een upgrade vanaf een groovepushend North Sea Jazz.