Wieuw wieuw wieuw hier is het Rode Witte Kruis

Dik tien jaar geleden, toen het nog niet salonfähig was te klappen voor de verpleging, stonden wij al op de banken voor de verpleging. Voor de dames (en die paar heren) die het leven van zieken, gehandicapten en hulpbehoevenden wat draaglijker maken. Voor de mensen die gore wonden verzorgen en viezige reten verschonen. Maar ook de mensen die zorgplannen opstellen, mensen die optreden als psycholoog, mensen die dienen als doorgeefluik en aanspreekpunt voor de familie. Gewoon, de mensen die met hun poten in de klei staan, en niet de mensen die paarse broeken onder hun witte jassen dragen. Vandaag en vanavond staat iedereen weer op het balkon hoor, 96 man sterk, te klappen voor de zorg en de verpleging. En nog voordat het applaus is afgelopen zitten de meesten alweer binnen. Zij verdienen geen applaus, maar schouderklopjes.