Het is weekend. Kil.

De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl,
slinken tot geesten.
Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon
doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse zandgrond.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Prik.

Dass der grösste Teil der Welt
Das Schlechte für das Gute hält:
Dies Uebel sieht man alle Tage.
Jedoch, wie wehrt man dieser Pest?
Ich zweifle, ob sich diese Plage
Aus unsrer Welt verdrängen lässt.
Ein einzig Mittel ist auf Erden,
Allein es ist unendlich schwer:
Die Narren müssen weise werden;
Und seht, sie werden 's nimmermehr.
Nie kennen sie den Wert der Dinge;
Ihr Auge schliesst, nicht ihr Verstand;
Sie loben ewig das Geringe,
Weil sie das Gute nicht gekannt.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Het was misschien al weekend. Maar nu is het ook echt weekend.

We make a mark on space, a scratch on sand
A gesture in the void, and call it Time;
As though our times lay not in some dark hand
As though life moved to reason or to rhyme.
Prettig jaar. En be nice.

Het is weekend. En Kerst.

Christmas Eve! Five
hundred poets waited, pen
poised above paper,
for the poem to arrive,
bells ringing. It was because
the chimney was too small,
because they had ceased
to believe, the poem passed them
by on its way out
into oblivion, leaving
the doorstep bare
of all but the sky-rhyming
child to whom later
on they would teach prose.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend ja.

Poëzie is een daad
van bevestiging. Ik bevestig
dat ik leef, dat ik niet alleen leef.

Poëzie is een toekomst, denken
aan de volgende week, aan een ander land,
aan jou als je oud bent.

Poëzie is mijn adem, beweegt
mijn voeten, aarzelend soms,
over de aarde die daarom vraagt.

Voltaire had pokken, maar
genas zichzelf door o.a. te drinken
120 liter limonade: dat is poëzie.

Of neem de branding. Stukgeslagen
op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen,
maar herneemt zich en is daarin poëzie.

Elk woord dat wordt geschreven
is een aanslag op de ouderdom.
Tenslotte wint de dood, jazeker,

maar de dood is slechts de stilte in de zaal
nadat het laatste woord geklonken heeft.
De dood is een ontroering.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Dranquilo.

Distance, like snow, melts.

Walking in deep yellow leaves
drowns out your voice.

Thinking, like a deep river,
eats canyons in your mind.

Everything blossoms that can.

Everything blossomed that could.

Stars move if they are airplanes;
wish fast.

You can live in as many places
at once if you need to.

For some places you don't go anymore,
you still have a key.

A dream brings you into morning
one way or another.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Willen jullie de VrijMiBo. Ja. Of. Nee.

Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe
so müd geworden, dass er nichts mehr hält.
Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gebe
und hinter tausend Stäbe keine Welt.

Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,
der sich im allerkleinsten Kreise dreht,
ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,
in der betäubt ein grosser Wille steht. 

Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille
sich lautlos auf -. Dann geht ein Bild hinein,
geht durch der Glieder angespannte Stille –
und hört im Herzen auf zu sein.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Gek wel.

Mijn strenge rechter, je staat daar
als een beeldhouwersmodel, en klaagt
spottend: ik heb zo'n brekelijk lijfje,
ik lijd het hele jaar aan voorjaarsmoeheid
en door een waterader onder het huis.
Ondertussen verwijs je ook mijn karkas
naar 't knekelhuis en decreteert verder:

die verzen van jou, jij schrijft veel te veel zeg,
een derde is beneden peil, een derde prachtig,
hier, weg met deze. En ik luister dankbaar,
ik leg je te koesteren in de eerste zon
tot je een bruin kleurtje krijgt, en ik verscheur
en verscheur, en je knikt genadig: zo kan het,
nu mag je de bundel wel aan me opdragen.
Prettig weekend. En be nice.

Het is WEEKEND met het broederschap!

Come, brothers all!
Shall we not wend
The blind-way of our prison-world
By sympathy entwined?
Shall we not make
The bleak way for each other’s sake
Less rugged and unkind?
O let each throbbing heart repeat
The faint note of another’s beat
To lift a chanson for the feet
That stumble down life’s checkered street
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Sorry hoor.

How can we die when we're already
prone to leaving the table mid-meal
like Ancient Ones gone to breathe
elsewhere. Salt sits still, but pepper's gone
rolled off in a rush. We've practiced dying
for a long time: when we skip dance or town,
when we chew. We've rounded out
like dining room walls in a canyon, eaten
through by wind—Sorry we rushed off;
the food wasn't ours. Sorry the grease sits
white on our plates, and the jam that didn't set—
use it as syrup to cover every theory of us.
Prettig weekend. En be nice.