Het is weekend. Maskertje af, pilsje erin.

'Put off that mask of burning gold
With emerald eyes.'
'O no, my dear, you make so bold
To find if hearts be wild and wise,
And yet not cold.'
'I would but find what's there to find,
Love or deceit.'
'It was the mask engaged your mind,
And after set your heart to beat,
Not what's behind.'
'But lest you are my enemy,
I must enquire.'
'O no, my dear, let all that be;
What matter, so there is but fire
In you, in me?'
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Laat je influencen door de stadsdichter.

Gij met uw weiflende handen
en met uw vreemden hoed,
uw aanblik stremt mijn bloed
en doet mij klappertanden.

Verhalen moet gij niet
van uw eentonig leven,
het staat op u geschreven
wat er met u geschiedt.

De letterteekens spelen
om uwen armen mond,
die kommervolle wond
waarlangs uw vingers streelen.

Het klinkt uit uwen tred,
het snikt in uwe kluchten,
het zijpelt uit de luchten,
waar gij u nederzet.

Het komt mijn droomen storen
en smakt mij op den grond,
ik proef het in mijn mond,
het grinnikt in mijn ooren.

Ik zal ter kerke gaan
en biechten mijne zonden,
en leven met de honden,
maar staar mij zoo niet aan.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. De Randstad gaat dicht. Het land ligt open.

Driehoog in de Amsterdamse
binnenstad denk ik terug
aan de rots van Gibraltar,
een flonkerend speldenkussen
door de zee omhoog getild
naar laag hangende sterren
terwijl ik terug dacht aan
het plaatje van een bult
die opstak uit een blauwe vlakte,
dikwijls bekeken door een kind
vol vage gedachten aan later
dat nu vroeger is.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Voor alle sterren en sterretjes.

if the Lovestar grows most big

a voice comes out of some dreaming tree
(and how i'll stand more still than still)
and what he'll sing and sing to me

and while this dream is climbing sky
(until his voice is more than bird)
and when no am was ever as i

then that Star goes under the earth
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Een Nederlandse waarde.

The quality of mercy is not strain'd;
It droppeth as the gentle rain from heaven
Upon the place beneath. It is twice blest:
It blesseth him that gives and him that takes.
'Tis mightiest in the mightiest; it becomes
The throned monarch better than his crown;
His sceptre shows the force of temporal power,
The attribute to awe and majesty,
Wherein doth sit the dread and fear of kings;
But mercy is above this sceptred sway,
It is enthroned in the hearts of kings,
It is an attribute to God himself;
And earthly power doth then show likest God's
When mercy seasons justice.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Op gepaste afstand.

Zet alles klaar om vooraf vol te zijn,
in forse hompen, snijdend te verdelen.
Valt het van tafels, zal het vallen.
Grond eindigt niet.

Zorg dat servetten vleugels zijn en boten
tot ze op schoten liggen voor het morsen.
Moet iemand even doen alsof een hoed,
laat maar begaan.

Dan kruimels weg en kleren recht en voorsten
vooraan neergelegd, daarachter door de knieën,
daarachter staan. Lachen zacht, vlucht niet,
kijk niemand aan.

Alleen wie scherpstelt, schiet, vereeuwigt.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Tot maandag.

Dit mag je nooit vergeten:
er was een plaats die Camelot
heette - en ik was Merlijn.
- Zal het altijd zo zijn?

In ridderpak, de heupen omgord,
rond de tafel; om elke vinger blonk
een ring - heel even maar.
- Voor ons stond de beste wijn.

Die plaats is morgen een ruïne:
men kan niet altijd gelukkig zijn.
- We hebben onze beste tijd
met liefhebben verdaan

maar Camelot heeft bestaan.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Normaal.

My father's thoughts seemed scribbled
on little pieces of paper and shaken in a hat
from which he would choose at random
one mysterious remark or another.
One day watching a sparrow
fashioning a nest behind a drainpipe,
he wept as though it were a sight
of rarest beauty.
Have you ever seen a shoe on the side of the road
and wondered who it belonged to?
he asked me, and I knew
it belonged to someone like him.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Een soort van.

Het wordt stil, het wordt warmer in de zaal.
Steeds zilter waait dun ratelend metaal.
De schrijfmachine mijmert gekkepraat.
Lees maar, er staat niet wat er staat. Er staat:
'O moeder, nooit zult gij de bontjas dragen
waarvoor elk dubbeltje werd omgedraaid,
en niet meer ga ik op mijn vrije dagen
met een paar bloemen naar het hospitaal,
maar breng de rozen naar de Kerkhoflaan...'
Dit staat er, en Awater's strak gelaat
geeft roerloos zijn ontroering te verstaan.
Hoe laat is het? Awater's hoofd voelt zwaar.
De telefoon slaapt op de lessenaar.
De theekopjes worden teruggehaald.
De klok tikt, tikt, slaat, tikt tot half-zes slaat.
De groene lampen worden uitgedraaid.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Doei.

We zagen de spraakwatervallen van Speed,
hangende tuinen, verre sterrebeelden
die toch nabijer dan medereizigers waren.

In een bus vol naasten bezochten we
en werden we bezocht door nachtmerries,
visioenen van heiligen en engelen
zongen ons doof en we ontwaakten
in hotel Harmonie.

Twee spiegels, tegenover elkaar geplaatst
boden ons een oneindig perspektief.

En toch, dacht ik, er moet meer zijn.
Prettig weekend. En be nice.