Gewoon lekker kletsen.

Toch wel twee van de meest aangename stemmen in opinieland. Brets initiatief 'Articles of Unity' om admiraal William McRaven en Andrew Yang duo-president te maken werd door Twitter de nek omgedraaid, dus ja dan maar geen normale president. En Dougie behoeft ook geen introductie meer natuurlijk, al raden we z'n boeken The Strange Death of Europe en The Madness of Crowds nog altijd bindend aan. En dan nu gewoon even keuvelen over de dingen die er toe doen.

Heads up! Dougie komt met een nieuw boek, genaamd "The Madness of Crowds: Gender, Race, Identity".

Hoogste tijd dus, om weer eens wat licht te laten schijnen over dingen die ertoe doen. Gender, ras en identiteit bijvoorbeeld. Inmiddels niks nieuws meer natuurlijk, maar het is toch elke keer weer gemoedelijk het ome Doug nog een keer op te horen dreunen. Al is het maar om z'n accent. Bovenstaand een stukje over de verheerlijking van slachtofferschap, en onderstaand eigenlijk ook, maar dan in een joodse Labour-context. Hele gesprek van een uur met @Triggernometry, na de breek!

Onderstaand is een vertaling van dit artikel in National Review. Hier een linkje naar ons interview met Douglas over zijn boek The Strange Death of Europe.

De stemming voor Brexit en op Trump zijn nu meer dan twee jaar geleden. En ondanks dat de meeste Brexit-stemmers weinig op hebben met de neiging die twee gebeurtenissen te linken, zijn ze onvermijdelijk vervlochten. 

Een neutrale manier om beiden te interpreteren zou "ontwrichting" zijn. Maar al snel werd er een scala aan voorzichtig kleinerende termen ("populist", "reactief", etc.) ingezet om te suggereren dat deze ontwrichtingen moreel niet neutraal waren. Al snel werd er een contra-narratief aangemeten dat veel verder ging. 

Het was de identieke aard van de tegenbeweging in beide landen die meteen opviel. Kort na de Brexit-stem werd het Britse publiek overspoeld met claims door de media dat er een sprake was van een "piek" in racistische incidenten, "hate crimes" en meer. Hoe mensen ook gestemd hadden, dit was oprecht alarmerend. Waren deze gevaren zo latent aanwezig dat ze nu gewekt waren, simpelweg omdat meer mensen "Leave" dan "Remain" aankruisten in het stemhokje? Twee maanden na de Brexit-stem werd een 40-jarige Poolse man vermoord in Essex. De pers en pro-EU-politici sprongen er bovenop. *The Guardian *claimde dat de moord "de realiteit van post-referendum-racisme blootlegde". Zelfs de conservatieve Telegraph suggereerde dat de moord angstig maakte dat "migranten het doelwit worden in post-Brexit hate crimes". Het hoofd van de Europese Commissie schoof de moord in de schoenen van "welig tierend populisme". 

Tegen de tijd dat de 16-jarige moordenaar een jaar later veroordeeld werd, was de media-aandacht al gaan liggen. Voor de rechtszaak werd duidelijk dat de moord het resultaat was van een zinloos handgemeen laat in de nacht. Vreselijk en verschrikkelijk, en een incident waar op zichzelf lessen uit getrokken zouden kunnen worden. Maar het ras van het slachtoffer had er niets mee te maken. En het besluit van het Britse publiek om de EU te verlaten ook niet.

Wat ruikt u toch? Is dat de lente? Is dat het zoete parfum van de wal die het schip keert? Parfumerieketen Douglas laat de zeep vallen op het gebied van raciale hygiène door voortaan kassakipjes/vulploegmedewerkers met een kopvod te weren uit de winkel. Want religieus neutraal enzo. Fijn zo, dat opzichtige geclaim van de openbare ruimte door de stommige profeetfans wordt al veel te veel gefaciliteerd door de overheid (iftars!) en de journalistiek (Ramadantips! Bezinning!), dus is het goed als grote retailers zich teweer stellen tegen de voortdurende culturele oorlog van de opdringerige mekkabukkers.