Hartenkreet van verpleegkundige met hart voor de zorg. Lees en huiver.

Eind jaren zeventig ging ik als jonge knul de gezondheidszorg in. Een tijd waarin je ’s morgens eerst met waskommen de zalen opliep om mensen te wassen. Na de opleiding een specialisatie gevolgd en gewerkt als leidinggevende om uiteindelijk weer terug te komen bij mijn eerste specialisatie. In dat vakgebied heb ik de zorg met grote stappen zien veranderen. Van de verpleegkundige die eerst naar de patiënten toe ging zie ik nu mijn collega’s eerst een tijd achter de computer zitten zodat ze duidelijk krijgen wat ze bij welke patiënt moeten doen. Scorelijsten bijhouden, toe te dienen infusen en/of andere medicatie enz. Het wassen van de patiënt wordt niet meer gedaan, of je moet de natte doekjes die je opwarmt in een magnetron waarmee de patiënt opgefrist wordt wassen willen noemen.

Werkdruk neemt hand over hand toe waarbij we steeds minder tijd hebben voor patiënten, er moet productie gedraaid worden. De tijd waarin een patiënt opgenomen is, moet verkort en resterende zorg moet overgenomen worden door of huisartsen of thuiszorg die op hun beurt het ook niet meer kunnen bijbenen. Van veel verpleegkundigen wordt verwacht dat ze lid zijn van werkgroepen op de afdeling waar zij werken. Dingen die er allemaal maar bij horen, er staat geen compensatie in wat voor zin dan ook tegenover. Ik zie mijn jonge collega’s opbranden en doe maar een paar stappen meer om al het werk gedaan te krijgen maar eerlijk gezegd, ik hou het op de manier waarop het nu gaat ook niet meer vol. Ik kijk om me heen wetend dat als ik óók de pijp aan Maarten geef de collega’s die wél blijven nóg harder moeten lopen. Kortom, de zorg zit in een spagaat.

Zorgverzekeraars sluiten contracten af met zorgverleners, er mag zo en zoveel zorg worden verleend tegenover zus en zoveel geld. Maar ziekenhuizen hebben hun zorgplicht. Meer verleende zorg dan overeengekomen met de zorgverzekeraar moet uit eigen middelen worden betaald. De ziekenhuizen zitten in een spagaat.