Peter van Duyvenvoorde, aanstaande schrijver des vaderlands. Sowieso de enige die wij kennen die nog eens een boek heeft gelezen, dus daar liften we met liefde even op mee.

Klimaatspijbelaars en de eeuw van het kind

Kinderen hebben de toekomst, ooit een idealistische zin, lijkt het merendeel nu te denken dat kinderen werkelijk de toekomst hebben, en het recht op die toekomst, puur omdat zij kind zijn. Greta Thunberg in het Europees parlement, de scholieren in Vlaanderen die spijbelden en dan nu de scholieren in Nederland. En iedereen is er maar wat blij mee. 

En waarom zou je dat niet zijn? Ze tonen engagement! Wat engagement precies is, wordt tegenwoordig niet over gesproken omdat iedere vorm van politiek activisme omarmd wordt in deze tijd van politisering en moralisering. Vooral de activisten zelf, natuurlijk, zijn maar wat trots op zichzelf. Dat het een stuk makkelijker is om boos te demonstreren op een veld in Den Haag of deel te zijn van een Facebook-groep die tegen van alles is, dan om op de kleine vierkante meter van het bestaan een zinnige, duurzame wereld te bouwen met de buren, lijkt hen niet te deren. Evenmin dat dat activisme een stuk vluchtiger is. 

Kinderen demonstreren, en de volwassene beziet het met een liefkozende blik. Dat het kind het klimaat aanpakt om te spijbelen, omdat het spannend is en leuk om te rebelleren, lijkt niet in hem op te komen. Nogal wiedes, omdat het makkelijk is om liefdevol te kijken naar een rebel die strijdt voor dezelfde doelen als jezelf. (Zelfs de rebellerende puber is door de mangel gehaald; toen ik jong was bestond rebelleren nog uit speed snuiven op de WC, shaggies draaien en meisjes met Lonsdale truien een veeg geven op het strand ’s nachts – en dat ging nogal tegen de gereformeerde mores in, dat was pas rebellie!) 

Enfin, waarom is het zo moeilijk te verdragen voor de volwassene dat het kind misschien helemaal niet het summum van moraliteit is, maar gewoon een speelse rebel?

Dit zul je dus nooit ergens anders horen of lezen, maar bij GeenStijl zijn we van mening dat de jeugd de toekomst is.

Inderdaad, we zeggen het. Dan maar wij afgemaakt. En wat hebben we ze er maar mee opgezadeld hè, het klimaat. Maar mooi niet dat ze het pikken. Want dit zijn KINDEREN, en nog onbezoedeld door de consumptiemaatschappij, gaan zij wél gewoon de barricades op. Ongeacht de consequenties, de hoon, de afkeurende blikken, het dreigende cordon sanitaire op de arbeidsmarkt en de eeuwige vlek op het CV. Het is van een authenticiteit waar volwassenen, gevormd als zij zijn, alleen nog van kunnen dromen.

En weet u, nu we toch bezig zijn, gaan we maar gewoon de volledige mijl. Iemand moet het zeggen: Wetenschap is belangrijk. Ja, dat las u goed. Dan maar wij in een metalen kooi levend in de fik gezet. En nu doet een groep van 350 wetenschappers het ondenkbare. Met gevaar voor leven en ledematen, baan en hypotheek en onder dreiging van uitsluiting en eenzaamheid doen zij wat systeemslaven niet eens voor mogelijk houden: zij steunen de KINDEREN. 

"In Europa gaan jongeren massaal de straat op om meer klimaatambitie te eisen van de overheid. Na België, Duitsland, Zweden en Frankrijk gaan ook in Nederland scholieren de straat op om te staken voor een ambitieuzer klimaatbeleid. Op basis van de feiten die de klimaatwetenschap verschaft, hebben de actievoerders groot gelijk. Daarom steunen wij als wetenschappers deze actie."

Algebra, de Magna Carta, Klimaatambitie. Woorden die in de eeuwigheid zullen weerklinken.

Wat is klimaatontkenner toch een mooi woord. Wie zich niet conformeert, maar zelfstandig nadenkt wordt geparkeerd met een hyperbool, niet met argumenten. 

Meld een bijkomend probleem of een nuance, en je wordt geacht alles volledig te ontkennen, terwijl waar te nemen valt door naar buiten te kijken. Wie het niet eens is, is gek. 

Het lijkt wel een religie, waarbij afvalligen worden beschouwd als heidenen. In dat klimaat groeien kinderen op, en het is niet vreemd dat ze dan gaan spijbelen, om ingegoten teksten als mantra's te herhalen. Er moet iets gebeuren! Maar wat of waarom wordt niet begrepen. Hier wordt de nieuwe generatie gevormd tot stemvee.

Hun gedachten en woede keurig gekanaliseerd naar andermans standpunten en oplossingen. Vrij van kritisch denken, of genoeg inzicht in exacte vakken om eigen onderzoek te doen. Zelfs als de juiste probleem in beeld is, kiezen er te weinig een vak als bouwvakker, monteur of installateur om de oplossing in praktijk te brengen.