Ja zo kun je een probleem ook oplossen natuurlijk

Keulen hè, waar het Duitse immigratiedebat eind 2015 voor het eerst 'op gang' kwam door massale aanrandingen door massa's immigranten. Nou, 10 jaar later mooi niet, want minus het AfD zijn alle (!) partijen van Die Linke tot aan de christendemocraten van het CDU overeen gekomen het er gewoon lekker niet meer over te hebben. Ze zeggen namelijk plechtig toe:

• "Geen campagne te voeren ten koste van mensen met een migratieachtergrond.
• Geen vooroordelen tegen migranten en vluchtelingen op te wekken.
• Migranten en vluchtelingen niet verantwoordelijk te houden voor negatieve sociale ontwikkelingen zoals werkloosheid en bedreigingen voor nationale veiligheid."

Nou, gelukkig is het Keulen en niet Friedland. Want dan had er een hele campagne niet genoemd mogen worden dat een 16-jarig meisje op 11 augustus niet op het spoor 'verongelukte', maar actief voor de trein was gegooid door een Iraakse migrant wiens asielaanvraag in 2022 al afgewezen was, maar pas vanaf maart 2025 'uitgezet' kon worden naar Litouwen (?). En dan was zijn slachtoffer ook nog eens een Oekraïense vluchtelinge die hier in 2022 met haar twee broers en ouders asiel kreeg - ze studeerde om tandartsassistente te worden. En zo komt het Europese verhaal weer jammerlijk samen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Na Spanje, België en Frankrijk is zijn trein nu aanbeland op het Keulse Hauptbahnhof

Net toen ik dacht: eigenlijk zijn die Duitsers best tof, gebeurt het. In de trein van Keulen naar Berlijn drink ik in de eerste klas een mok typische laffe Duitse filterkoffie. Ik doe het masker af en onmiddellijk beginnen drie kutmoffen hysterisch te schreeuwen: Masker op, masker op! Hoe kan ik dan koffie drinken, vraag ik verbijsterd, en of ze niet so laut willen schreien! Mijn oren werken prima, danke schön! Bij elk slokje even het masker af, luidt het Befehl. Ze willen de conducteur er bij roepen, en ik begin over de Stasi, wat niet goed valt. De oorlog hou ik er maar buiten vandaag. 

Het doet me denken aan dat weekeinde met mijn toenmalige schoonfamilie in het Zwarte Woud. We hadden een prachtige huis gehuurd en in het lommerrijke laantje stond nog één ander huis. We waren met drie auto's en stonden de bagage uit de auto's te halen, toen het buurvrouwtje uit het raam ging hangen en schreeuwde: BLEIBEN SIE DA NOCH LANGE STEHEN? Moet je voorstellen dat je op zo'n moment een neger, zigeuner of Tamil bent! 

De Duitsers zijn meesters in het corrigeren van anderen: niet door rood lopen, niet naast elkaar fietsen, niet met fiets over zebrapad und so weiter und so weiter. In de treinstations van Keulen en Dusseldorp wemelt het van de Sturmabteilungen die alleen maar in de gaten houden of de passanten hun masker wel goed op hebben. Een soort boa's maar dan echt eng. Ik was net in Frankrijk en Spanje waar ze veel relaxter zijn en sowieso bijna alle regels hebben laten schieten. Duitsland is volgens mij het laatste bastion van coronaparanoïa. 

Het land was lang mijn grote liefde. De ouders van mijn schoolvriendje Bobbie baatten het Protestants Militair Tehuis (PMT) in Ede uit, een pretpark vol flipperkasten, biljarttafels en kaartende militairen. Ik heb daar leren zuipen, vloeken én de soldatentaal geleerd, met schitterende termen zoals achteruit eten (kotsen), rukbunker (slaapzak), nukubu (nutteloze kutburger), neukteugels (bretels), lulijzer (microfoon), loho (lompe hond) en kutsoppen (douchen). 

Een paar keer per jaar ging ik met het hele gezin van Bobbie naar het het PMT in het Duitse Blomberg, waar zijn vader eerder de scepter had gezwaaid. Ik sprak al een aardig mondje Duits, zoals iedereen in het grensgebied. We keken naar de Duitse tv, met Tarzan, die Sendung mit der Maus, Der Kommissar, Tatort en Klimbim (met heel veel tieten). Legerbasis Blomberg stond geheel in het teken van de Koude Oorlog en de Russen konden elk moment binnenvallen.

Ik luisterde naar Heintje, Rex Dildo en het Grote Rukken begon. Met Rob Muntz maakte ik voor de bekroonde serie De Inburgerking een nostalgische en vooral hilarische Duitsland-special, een hommage aan de door onze oosterburen verrijkte jeugd. Jaren later was ik als razende reporter voor de Groene Amsterdammer veel in Duitsland, met een bijzondere aandacht voor extreem-rechts en etnische minderheden. Ik interviewde veel neonazi's en was in Solingen, kort na de aanslag op de Turkse familie. Die aanslag had de meest bespottelijke collectieve verstandsverbijstering van het Nederlandse volk ooit tot gevolg: protestkaartenactie Ik Ben Woedend. 

Weer veel later woonde ik een paar maanden in Berlijn. Ik was in de ban van Egon Erwin Kisch, de razende reporter op wie Kuifje is gebaseerd en deed research naar Kisch, die er correspondent was. Een driedelige zeer scabreuze radioserie in zijn voetsporen, door zeven nieuwe Europese lidstaten, was het gevolg. Sindsdien was ik niet meer in Duitsland. Nu ben ik terug voor Safari Eurabia.