Last van d'r rug.

Chiropraxie, chiropraxis of chiropractie (van Oudgrieks cheír (χείρ), 'hand', en *praxis (*πραξις), 'handeling') is een alternatieve geneeswijze voor de diagnose, behandeling en preventie van aandoeningen van het bewegingsapparaat, voornamelijk de stoornissen die betrekking hebben op de wervelkolom, gebaseerd op de overtuiging dat de algehele gezondheid hierdoor beïnvloed wordt. De erkenning van het beroep chiropractor verschilt per land. In België, Engeland, Zwitserland en de Scandinavische landen wordt dit erkend als zorgverlener in de eerstelijnszorg met een onafhankelijke behandelingsbevoegdheid zoals die van een arts of tandarts. In Nederland is chiropraxie een vrij beroep, dat valt onder de noemer "alternatieve of complementaire geneeskunde" en niet officieel door de overheid gereguleerd en erkend wordt.

Er zijn verschillende klinische studies naar behandelwijzes binnen de chiropraxie verricht, met wisselende resultaten. Vergelijkende studies hebben geen bewijs gevonden dat chiropractische behandelwijzes effectief zijn, behalve wellicht voor bepaalde vormen van rugpijn. Onderzoek heeft verder laten zien dat het manipuleren van de wervelkolom geen effectieve behandeling vormt. Het is wellicht kosten-effectief voor chronische pijnen in de lage rug, maar de resultaten voor acute rugpijn zijn onvoldoende. De effectiviteit en kosten-effectiviteit van preventieve chiropractische behandelingen zijn onbekend. Tevens is er onvoldoende informatie om de veiligheid van chiropractische behandelingen vast te stellen. De behandelingen worden geassocieerd met bijwerkingen, in zeldzame gevallen met serieuze of dodelijke complicaties tot gevolg. Omdat er geen wetenschappelijk bewijs is voor chiropraxie, is er sprake van een pseudowetenschap.

Corona maakt kromme hoepels van kantoorslaven

Thuiswerken blijkt fnuikend voor de fysiek. Niet alleen mis je de dagelijkse 1700 meter op de forens-pedelac die je via het fietsenplan kocht, je huis is ook al ongeschikt als werkplek en dat begint zich te wreken in een land waar decennialang ambtelijke clipboards over de werkvloer struinden om met een vorsende blik streng naar de hoogte-afstelling van je bureaustoel, de vierkante centimeters werkvlak en de ergonomische handgrepen in het toilet te kijken. Nu zit je thuis, drie hoog achter aan een uitklapbaar IKEA tafeltje in de veel te krappe keuken terwijl op het binnenplein de kinderen krijsen die zogenaamd met corona door hun viruspanikerende papa en mama zijn thuis gehouden. Oh je woont een stuk groter, en je hebt al je dossiers en werkdocumenten op die enorme eettafel uitgestald? Ja toch jammer dat de schuine zachte rugleuning van je stoelen niet de stabiele onderrug biedt die je na de zoveelste lange dag door je hoofd zingende Zoom-sessies en de talloze buren die hun vakantiegeld voor een verbouwing gebruiken zo gretig gewenst had. Corona is een killer - voor je nek, schouders en rug.

Zoals Timmerfrans de volgevreten gulzigheid van Brussel fysiek vertegenwoordigt, zo geeft Jean-Claude Juncker met onzekere tred aan hoe de Europese Unie door 2018 zwalkte.

Het wordt ontkend en gebagatelliseerd en klein gehouden en als "rugpijn" vermomd maar iedereen die zelf wel eens drieëntwintig pils op heeft en een houten opstapje probeerde te bedwingen, of zich na een avond doorhijsen aan de toog staande probeerde te houden in een bijna lege kroeg waar je op niemand kunt leunen op de lange weg tussen bar en rookhok, weet het donders goed: die man, is altijd lam. Kun je een vlammend pleidooi houden over stomdronken bestuurders die het hele continent de verkeerde weghelft op laten dwalen. Of we gaan achterover hangen, schillen zelf nog een slice komkommer in de gin-tonic en kijken grijnzend een kleine tien minuten toe hoe de Europese Unie haar eigen geloofwaardigheid dit jaar nog verder verzoop. Proost, Jan-Kloot!