Zozo

Kijk eens aan. Er is weer iets onderzocht over mentaaaale klachten bij mensen tussen de 18 en 35. Wat (opnieuw) blijkt: NEGENTIG PROCENT van de jongeren van nu ervaart die mentale klachten. Klinkt ernstig, maar wat zijn mentale klachten? Iemand die wel eens spierpijn heeft ervaart een fysieke klacht, maar dat wil niet zeggen dat 90% van de bevolking lichamelijk ongezond is. Dus wat zijn de populaire mentale klachten onder jongeren? Dingen als 'stress' (65%) en 'onzekerheid' (60%), die toch vooral in de klasse 'spierpijn' vallen. Je kunt tijdelijk (veel) stress ervaren zonder dat hiermee je mentale gezondheid concreet in gevaar komt. Je kunt ook worstelen met onzekerheid en hier op de lange termijn nadelige gevolgen van ondervinden. Maar hier is enkel gevraagd of men er wel eens mee kampt, om het vervolgens het stempel 'mentaal probleem' te geven en het beeld te schetsen dat die mentale problemen een toonaangevend probleem vormen voor gans Gen Z. Op plek 3 van populairste pijnpunten prijken 'depressieve gevoelens', een term die op zichzelf al een vaag aftreksel is. Want wat zijn depressieve gevoelens? Je hebt sombere gevoelens, die eventueel op de lange termijn de overhand kunnen krijgen en resulteren in depressie. Maar kampt iedereen die wel eens een dag somber is met depressieve gevoelens?

Het valt niet mee soms hè

Niks nieuws of zo hoor, maar het oude nieuws stapelt zich wel steeds verder op en soms wordt er dan ineens een huisarts neergestoken door een GGZ-cliënt die maar buiten de boot blijft vallen. Want zoals 'radicalisering' vroeger op het bordje kwam van leraren die daar helemaal niet op toegerust waren, komen ernstige psychische klachten al jaren op het bordje van huisartsen die daar helemaal niet op toegerust zijn. De specialistische GGZ is namelijk - net als Nederland - vol.

"Maar huisartsen zijn helemaal niet opgeleid om deze mensen met zware problematiek te kunnen helpen, zegt Jan Derksen, emeritus hoogleraar klinische psychologie en nog altijd werkzaam als klinisch psycholoog: „De huisarts kan eigenlijk alleen doorverwijzen. In dat geval komt iemand op een wachtlijst en verwacht snel hulp te krijgen. Als er vervolgens wekenlang niets gebeurt, klopt hij weer bij dezelfde huisarts aan.” Die vervolgens niets anders kan dan weer doorverwijzen. „Dat maakt dat iemand zich ook nog door zijn eigen huisarts in de steek gelaten voelt.”" Landelijk kampen zo'n 200.000 mensen met 'zware psychische aandoeningen'. 85.000 van hen staan op een wachtlijst voor specialistische GGZ, de helft van hen moet langer wachten dan de afgesproken norm.

Als oplossing heeft het kabinet zwaar ingezet op het werven van aanstaande GGZ-medewerkers uit Syrië, Eritrea en het Rifgebergte.