Dit doen de bien pensant zichzelf aan

Nu kennen we Ellen Deckwitz - "een van de belangrijkste dichters van haar generatie" - eigenlijk niet zo goed. Maar we vermoeden dat ze niet van het kaliber is dat deze column met een soort artistiek-ironische distantie kon schrijven, en dit in haar volgende column uit de doeken doet terwijl ze een meta-analyse van alle commentaren presenteert. En zo wel, leuk voor d'r. Maar tijdens deze VN-klimaatrapport-psychose nemen we dit soort hallucinante familieverhalen maar gewoon even voor waar aan, totdat eventueel het tegendeel blijkt. En met 'waar' bedoelen we dat Ellen wil dat we geloven dat dit allemaal gebeurd is, nog even los van of het allemaal echt gebeurd is. 

"Maandagmiddag bekeken de neven (15 en 13), mijn zus en ik het VN-klimaatrapport. Het was een verslag dat voelde als een vonnis. Als er niets wordt gedaan, is er tegen 2100 alleen nog op beperkte plekken leefruimte voor de mens. Hele continenten zullen onderlopen of verdorren. De oudste neef, die dankzij de klimaatcrisis al jaren kampt met een pre-traumatische stressstoornis, was na het rapport zo van slag dat hij een oxazepam mocht. Na een uurtje maakten woede en doodsangst plaats voor gelatenheid."

Vervolgens, tijdens het bespreken van grond kopen op Antarctica: "„Denk je nou echt”, zei de oudste neef, „dat daar nog iets te krijgen is? Al die miljonairs hebben waarschijnlijk al jaren geleden belegd in lappen grond daar.” Hij was even stil en zei toen „De armen mogen wat hen betreft barsten. Wat overblijft is een wereld met alleen maar rijken.” „Dan is er straks dus ook geen armoede meer”, zei de jongste pienter. En hoewel dat goed klonk, zag hierna niemand van ons nog langer reden om de rest van de avond nuchter door te brengen."

Ja, betekent dat laatste nou dat iedereen van 13 jaar en ouder daar een oxazepam met een fles sterk achterover sloeg? Ergens hopen we dat het allemaal precies is gebeurd zoals het geschreven staat.