\

Uit 'geheime documenten' die het AD heeft ingezien, blijkt dat de onlangs overleden oud-korpschef Gerard Bouman totaal, compleet en volledig op de hoogte was van het graaigedrag van Frank Giltay, de voorzitter van de ondernemingsraad van de Nationale Politie. Hij sprak hem wel eens aan op zijn 'vage declaratiegedrag', noemde hem 'een zorgenkindje', maar liet wel alles gewoon gebeuren en leende hem zelfs geld toen hij daar om vroeg. Rot als een mispel dus, die politietop. Wat is er toch allemaal aan de hand bij dat toptuig in blauw? Korpschef Akerboom is er als de kippen bij met een moreel oordeel als een medewerker lekt naar GeenStijl over een zaak met veel vraagtekens, maar zwijgt als het graf als een Marokkaanse agent lekt naar een moskee die onderwerp is in een terreuronderzoek. Agenten die kritisch zijn, worden met een vals psychiatrisch stempel bij het grofvuil gezet, maar in de top graait, rooft en scheefdeclareert iedereen zich de moeder. Agenten voelen zich niet gesteund, burgers kunnen hun aangifte nergens kwijt en het OM seponeert zich suf. Graaier Giltay wacht een strafontslag, maar in zijn kielzog zou de korpsleiding zichzelf onderhand ook wel eens mogen jorissen. De rechtsstaat is zo sterk als zijn politieapparaat. Als de handhavers met het geweldsmonopolie zelf foute dienders zijn, wie moet ons dan tegen misdaad beschermen?