De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Roubaix was rauw genoeg voor een dagje langer. Hier staat deel 1, vandaag deel 2:

De blanke niet-mohammedaanse minderheid van Roubaix danst op een vulkaan, als deze stad dus inderdaad het Kaboel is van Frankrijk (dixit Éric Zemmour). Ik vond het nog wel meevallen maar merkte dat de witte kafirs die ik sprak bijzonder nonchalant en achteloos en nog net niet liefdevol over het groene gevaar spraken. 

Zij zijn de natuurlijke bondgenoten van de pamflettische activist Gert van Langendonck, die godzijdank net is opgestapt bij het NRC, waar hij de Frankrijk-correspondent uithing. Zijn afscheids-essayette is dermate sneu en zielig dat ik die mijn lezers niet wil besparen. Het is typisch het gejank van een roomblanke deugvlaming, die dol is op de islam, Black Lives Matters, Frans Timmermans, Guy Verhofstadt en wat dies meer zij. 

Volgens deze islamo-gauchist (linkse mohammedanenknuffelaar) bestaat woke helemaal niet. 

In zijn zwanenzangpamflet maakt hij de criticasters van woke (woke is een spook) belachelijk door hen gretig te citeren: het wokisme is ‘het nieuwe totalitarisme’, ‘een oorlogsmachine tegen de westerse beschaving’, ‘een vorm van intellectueel terrorisme’ en tegelijk verwant aan het stalinisme, het nazisme en het islamisme. ‘Woke’ of ‘wokisme’ is een slecht gedefinieerde term die als paraplu wordt gebruikt voor anti-racisme, dekolonialisme, transgenderrechten en de kritische rassentheorie, die de maatschappij bekijkt door de bril van het institutioneel racisme. 

Roubaix (de ideale stad voor Gert van Langendonck om oud te worden) lijdt aan exact hetzelfde nafferongemak als Antwerpen, Brussel, Rotterdam en Amsterdam: salafisten, bontkraagjes die met een doods- of moordwens keihard door het centrum van de stad scheuren op scooters en in Audi’s en hun ghetto’s opfleuren met drugshandel, vendetta’s, liquidaties,  (50.000 crimes et délits in 2020) en natuurlijk de vertrouwde poten- en pottenrammerij.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Wie dacht dat Molenbeek getekend werd door tragiek (en tikkende tijdbommen), heeft Roubaix nog nooit bezocht

Ik heb een zwak voor Algerijnen en wellicht daardoor voel ik mij zeer op mijn gemak in hellegat Roubaix, de meest berberse stad van Frankrijk. Noord-Afrikanen worden vaak Arabieren genoemd maar dat is onzin want in Algerije bestaat 95 procent van de bevolking uit etnische, gearabiseerde Imazighen en in Marokko uit driekwart. Een naffer die zichzelf een Arabier noemt, is een domme berber, zo luidt een Noord-Afrikaanse tegelwijsheid.

Ik ben veel in Algerije geweest. Mijn doctoraalscriptie ging over het FIS, het Islamitische Heilsfront, en de moeder van mijn joodse ex komt er vandaan. Mijn eerste literaire poging ooit - tevens mijn laatste - handelt over de noodlottige rootsreis die we maakten naar Tlemcen, op zoek naar haar geschiedenis. Ik won meteen de tweede prijs bij een reisverhalenwedstrijd van de Arbeiderspers. De eerste was ene Arthur Japin waar we nooit meer iets van gehoord hebben.

Mettertijd verdween Algerije naar mijn onderbewustzijn maar hier in Roubaix komt het land als een boemerang terug, net als mijn relatie met de joods-Algerijns-Frans-Nederlandse, die achttien jaar duurde. 

Roubaix stond de afgelopen weken in het nieuws vanwege een televisiedocumentaire over de islamisering van de stad, en met name over de sharia’isering van de rue Lannoy, op een steenworp afstand van de spookachtige McArthurGlen in het hart van de stad. Die outlet is een vlag op een strontschuit, zou ik heel flauw kunnen schrijven. 

Presidentskandidaat Éric Zemmour was er als de kippen na de uitzending van de docu op M6 bij en repte over Afghanistan op twee uur van Parijs. Mijn safari door Roubaix duurde bijna drie etmalen en ik moet concluderen dat Roubaix Kaboel noch Molenbeek is. Ik ben in deze geen advocaat van de duivel: satan kan zichzelf wel verdedigen.