MIKKI (niet Van Wely)

Lokredacteur Mikki de straat op, Tele-camera's er verdekt achteraan. Kon een hoop opleveren, kon weinig opleveren, maar we durven hier toch wel aan dat het ongeveer de gemiddelde ervaring van een dame van dit kaliber vastlegt. En dat komt in zo'n twee uur schieten rond Leidseplein en de Warmoesstraat (hel op aarde) neer op: 1 magere, Engelstalige jongen met capuchon die met een smoesvraagje over taxi's een gesprek probeerde te starten, 1 jongen met rode pet die haar te lang aankeek en vervolgens nog drie keer omkeek, 1 keer aangesproken door een jongen in nette lange jas met Indiase tongval, 1 keer aangesproken door drie Nederlandse jongens die goedaardig vroegen of ze okay was zo in haar eentje (waarop ze positief lijkt te reageren), rond de Warmoesstraat aangesproken door een smeerbeer die het meende en haar op straat hulp, drinken, eten, wijn, stokbrood met kruidenboter, kaarsjes en romantiek en uiteindelijk een massage aanbood, en daarna nog een groep van drie jongens die haar leek te achtervolgen en rechtsomkeer maakte toen ze zich weer bij de Telegraaf-crew voegde. En dat met een iets spannend muziekje eronder gemonteerd.

Dan kun je ergens zeggen; okay is dat het? Maar als je die vijf voorvallen in zo'n twee uur vermenigvuldigt met het aantal mooie vrouwen dat zich onvergezeld door stadscentra beweegt, dan heb je het ineens over vele duizenden ongewenste bejegeningen per uur. Dat schetst wel degelijk een milieu waarin vrouwen stelselmatig op de hoede moeten zijn, en dat is wel degelijk een probleem.