"Transjongeren door lange wachttijden aan de onbegeleide zelfmedicatie met hormonen"
Was altijd al onze minst favoriete discussie
Want waar eindigt de intrensieke gendertwijfel en waar begint de ideologie? (Die er op uit is een beschaving dusdanig te desoriënteren dat deze zich niet meer in herkenbare vorm voort kan zetten.) En dan komt de NOS er ook nog eens overheen met het bovenstaande filmpje, waarin die belangrijkste vraag natuurlijk helemaal nergens gesteld wordt.
Gaat over honderden Nederlandse transgenderjongeren voor wie de wachtlijst voor gendertransitie te lang duurt, en dus zelf maar op het internet hormoontabletten- en injecties bestellen en daar zelf onbegeleid mee aan de slag gaan.
Vooropgesteld: genderdysforie bestaat, is van alle tijden en het kan het leven een stuk moeilijker maken dan het zonder genderdysforie al is. Maar.
Als zelfs een oorverdovend heteroseksuele neukbeer als Frans Timmermans net als de Amerikaanse Vicepresident z'n pronouns in z'n Twitter-bio heeft, dan kun je toch wel stellen dat er sprake is van een ideologische vortex waarvan je eigenlijk niet kunt verwachten dat gendertwijfelaars er niet minstens deels door bevangen raken.
Er gaan twee dingen mis in het genderdossier:
1- Er is over de hele linie zeer aantoonbaar een systeemcultuur, medisch en sociaal, die gendertransitie actief en prematuur aanmoedigt zodra er enige sprake van gendertwijfel lijkt. En dat is waar de grens tussen het ideologische en intrinsieke kan vervagen tot de persoon het zelf ook niet meer weet.
2- Een heel kinderlijk en linear mensbeeld suggereert dat de psychische problemen van gendertwijfelaars in kwestie verdwijnen als de vermeende oorzaak verholpen wordt door gendertransitie. En dat terwijl cijfers juist aantonen dat transgenderpersonen - na transitie - vier keer zo vaak met hevige psychische klachten kampen als cis-mensen. Kortom, dat zijn ze dus bijna allemaal, want ongeveer 25% tot 33% de cis-bevolking kampt ook met psychische klachten. Ook deden transgendermensen zo'n negen keer (!) vaker een zelfmoordpoging ergens gedurende hun leven.
Het mentale leed van transgenders wordt vaak - met een accommoderende gemakzucht van onderzoekers - toegeschreven aan sociale en maatschappelijke afwijzing wegens hun gendertransitie. Maar dat water is troebeler dan die simpele causaliteit, en dat weet iedereen stiekem ook wel.
Bescheiden voorbeeldje daarvan uit het NOS-filmpje zelf bijvoorbeeld. De 20-jarige Kai (geboren als meisje, identificeert zich als jongen) zegt op 1:57 losjes: "Ik woonde in de Jeugdzorg. En toen heb ik tijdens een mentorgesprek een keer laten vallen van; "ik weet niet zeker of dat ik wel een meisje ben. En mijn mentor kende iemand die trans was, en toen ben ik met hem gaan praten, en toen vielen alle puzzelstukjes op z'n plek." We willen Kai's genderbeleving hier niet mee ontkennen, maar de aanloop naar 'wonen in de jeugdzorg' is doorgaans niet iets waar je zonder psychische kleerscheuren vanaf komt, en dat leed heeft weinig met je genderidentificatie te maken.
En dan is er natuurlijk nog de klinisch verboden vraag: is genderdysforie voor sommigen niet juist een symptoom van een weer daaronder liggende psychopathologie, en daarmee dus helemaal niet de 'aandoening' die verholpen moet worden?
Voor de vorm zwijgen we trouwens ook nog maar even over het fenomeen van detransitie, oftewel per operatie terugkeren naar het oorspronkelijke geslacht wegens transitiespijt, want volgens de cijfers betreft dat 'slechts' een minderheid van tussen de 3% en 8%.
