De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 17

Succesvolle Nederlandse romanciers prediken zonder uitzondering het narratief van kabinet-Rutte IV. Ze omhelzen onvoorwaardelijk Brussel en de EU, knuffelen de islam, waarschuwen voor de klimapocalyps die alleen maar voorkomen kan worden als iedereen braaf naar Holle Bolle Frenske (Vriend van de Literatuur) luistert, ze waarschuwen voor een dreigende volksoproer van het extreem-rechtse blanke falderappes, waarschuwen tegen de fascistische boeren op hun moordtrekkers en brullen dat Nederland per jaar makkelijk 100.000 alleenstaande mohammedaanse jongeren uit Noord-Afrika, Afghanistan en Somalië kan opvangen want da's goed voor de economie en een probaat middel tegen de vergrijzing, en bovendien de enige manier om een einde te maken aan de walgelijke witte suprematie van de Nederlandse gastheren.

Roomblanke schrijvers met het juiste narratief zitten dagelijks in babbelshows op de treurbuis, vullen alle kranten en weekbladen met hun voorspelbare en obligate prietpraat en winnen alle literaire prijzen met hun geëngageerde romannetjes. De jury's bestaan louter uit stoffige, insipide, non-binaire boekenwurmen van de Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad, en het prijzenfestijn is één grote, schaamteloze circle jerk, een waar bukkakefestijn der staatsruiveniers. Het zal me niks verbazen als vice-premier Kaag binnenkort een Kulturkammer voor door D66 goedgekeurde auteurs in het leven roept, de Nederlandse versie van de Unie van Sovjetschrijvers.

Met weemoed denk ik terug aan dwarsdenkers als W.F. Hermans en Gerard Reve, die door hun eigenzinnige, niet-linkse opvattingen tot personae non gratae waren verklaard in hun geboortestad Amsterdam. Reve en Hermans waren schrijvers en polemisten van het niveau van mijn lievelingsschrijvers Louis-Ferdinand Céline, Curzio Malaparte, Jean Genet, T. S. Eliot, Ezra Pound, Ayn Rand, David Mamet, Gabriele d’Annunzio, Kingsley & Martin Amis, Christopher Hitchens, Theodore Dalrymple en Richard Dawkins.

Moskou aan de Amstel plaatste Reve op de zwarte lijst wegens zijn houding jegens apartheid. Zijn hilarische reactie: op die stad zou een atoombom gegooid moeten worden. W.F. Hermans werd hij door het stadsbestuur van Amsterdam tot paria uitgeroepen nadat hij op uitnodiging van zijn uitgever naar Zuid-Afrika was gereisd om lezingen te geven en over literatuur te praten. Hermans was geen voorstander van apartheid, maar een culturele boycot had volgens hem geen enkel nut.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 16

Da's geestig: ik googel Angry White Women en krijg louter artikelen over extreem-rechtse vrouwen en dus geen Amerikaanse versies van Asha ten Broeke, het Nederlandse boegbeeld van permanent boze, vette, hysterische, extreem-linkse blanke vrouwen zonder enige vorm van humor en zelfspot, die altijd getrouwd zijn met een witte sukkel die de afwas moet doen en die goed is voor het kwakje zaad dat nog meer boze blanke vrouwen op de wereld moet zetten (of boze blanke mannen, met enige pech).

Ene Karen is het boegbeeld van de boze conservatieve dames in de Verenigde Staten en er is een leuke handleiding: The Karen Guidebook: How to Become a Racist, Angry, Entitled, Obnoxious, Middle-Aged, White Woman. Verder klinkende titels als How White Women's Tears Oppress Women of Color, Trump's Angry White Women: Motherhood, Nationalism, and Abortion en WHITE WOMEN in the KU KLUX KLAN.

Je zou toch verwachten dat er allerlei materiaal zou opduiken over die superenge, spierwitte en lijkbleke "vrouwen" die je altijd ziet opduiken bij Antifa, Black Lives Matter, en Muslim Transgenders against Zionism, en andere gruwelspoken die je dagelijks tegenkomt bij de geweldige en vooral dappere Andy Ngô op zijn Twitter-tijdlijn. Inmiddels zijn Antifa en Black Lives Matters elkaars verklaarde vijanden en dat is logisch, want als je een zo'n enorme geile Black Panther in full gear ziet, dan weet je dat hij niks moet hebben van een genderverdwaasd paars piepkuiken met een platte kont en tieten als theezakjes. 

Amicus meus, inimicus inimici mei ("mijn vriend, de vijand van mijn vijand") is een mooie tegeltjeswijsheid maar meestal duurt zo'n monsterverbond niet lang. Dat zagen we al in Iran, waar de communisten, de studenten, de feministen en de vakbonden stonden te juichen toen Khomeini terugkeerde uit ballingschap. De ayatollah was koud geland of daar rolden de koppen van de progressieve krachten al in de bowling van de mohammedaanse beulen.

Eind deze maand komt er een belangrijk voorstel ter tafel over hoe de Maastricht-criteria deels terzijde geschoven moeten worden zoals een Carnavalsvereniging. Het effect van deze maatregelen is in ieder geval dat de EU zich nog meer bevoegdheden gaat toe-eigenen.

Het Stability and Growth Pact (SGP, 1997) van de EU is een voortvloeisel van het Verdrag van Maastricht (1992). Dat verdrag wat de basis vormt van de eurozone, schrijft onder andere voor dat de schuldquote (overheidsschuld/BBP) niet meer dan 60% mag bedragen en dat het begrotingstekort niet meer dan 3% van het BBP mag bedragen. Het SGP gaf de EU in wezen meer mogelijkheden om gecoördineerd fiscale en budgettaire beslissingen te nemen en (zeer gelimiteerde) procedures te starten als een lidstaat zich niet aan de afspraken zou houden.

Het punt is echter dat er zo vaak een crisis is in de eurozone, dat de begrotingsregels keer op keer voor 12 maanden buiten werking worden gesteld. Zoals het er nu voorstaat, zullen pas in 2024 de Maastricht-criteria weer gaan gelden. Probleem is echter dat het vooruitzicht niet bepaald florissant is. Door het conflict in Oekraïne, de sancties en hogere energieprijzen en hogere inflatie, lijkt 2024 wat ambitieus om Maastricht weer te laten doen gelden. Wellicht daarom gaan er nu stemmen op voor een permanent EU crisisfonds…

Verder heeft de EU het Fit For 55 program waar het is vastgelegd om bepaalde groene doelen te halen tegen 2030. Hiervoor zijn echter overheidsinvesteringen en -subsidies nodig. Maar als de budgetregels zouden gelden, dan kunnen vele overheden niks doen op dit vlak waardoor de 2030 doelstelling niet behaald kan worden.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 15

Kijk, dit zijn nog eens klinkende verkiezingsleuzen!

DEMOCRATISCHE REVOLUTIE UITGEBROKEN!! AMSTERDAM IN STAAT VAN BELEG! GOEIEMORGE!!! DIT IS EEN STAATSGREEP !!! EEN DEMOCRATISCHE STAATSGREEP !!! DE REGERING IS AFGEZET !!! DE TOTALE STRIJDKRACHTEN STAAN ONDER BEVEL VAN ONZE NIEUWE PRESIDENT UW NIEUWE LEIDER MIKE BIBIKOV !!! BEVOLKING IN UITERSTE STAAT VAN PARAATHEID !!! DEN HAAG VERKLAARD TOT RAMPGEBIED !!! ALLE BEVOEGDHEDEN OP HET GEBIED VAN WETGEVING, BESTUUR, CONTROLE EN RECHTSPRAAK BERUSTEN BIJ DE REAGERING !!! NOODTOESTAND BLIJFT VAN KRACHT TOT NORMALISATIE VOLTOOID IS !!! UNIVERSITEIT BLIJFT GESLOTEN TOT KERNWAPENS HET LAND UIT ZIJN !!! (MAXIMAAL 6 WEKEN !!!)

Ik kende Mike von Bibikov uit het notoire café Confianaza aan het Kadijksplein, een schimmige Mokumse kroeg vol penose, temeiers en uiterst recreatieve gebruikers. Op een boogscheut stond het zeemanshuis, een tijdelijke verblijfplaats voor zeelieden. Praktisch om de hoek lag de de stinkende wietboot van Kees Hoekert, de grootvader van de nederwiet. Vaak stommelde hij binnen met anti-rookmagiër Robert Jasper Grootveld. Andere notoire stamgasten van Confianza waren Ramses Shaffy, Wally Tax en dus Mike von Bibikov, lijsttrekker van de Reagering, en bekend van megafoon, klappertjespistool en zijn verkiezingsleus 'Den Haag het land uit, te beginnen uit Amsterdam’. Verder bestond de klandizie uit over de barkrukken gezakte temeiers, Surinamers, kickboksers van diverse etnische komaf en de nodige drugsbaronnen. 'D'r zit hier minimaal duizend jaar lik', riep barkeeper Herman altijd met gepaste trots. Uitbater Ben was hasjdealer, beroepsgokker, slager en paardenfokker en kon met zijn pokerponem en stuntelige motoriek zo in een willekeurig seizoen van Fargo terecht.

Mike was een indrukwekkende verschijning, net als zijn vriendin Nina. Dat vindt Oud Zeikwijf ook, getuige deze hommage, met veel exclusief beeldmateriaal!

"Bibikov was geniaal als PR-man. Don Bierman (de oprichter van De Reagering) was geniaal als strateeg. Hij wist van zichzelf dat hij met zijn grijsmuizige voorkomen nooit enige indruk zou maken. Bibikov daarentegen had een charisma om de doden te wekken. Lang, mager, een neus als een mes, die eeuwige gleufhoed op zijn ernstige kop, de ouderwetse regenjas, het bruine stoffen koffertje in de hand, bulderend in zijn megafoon: hij maakte furore.”

John de Wolf zit met zijn zoontje in het vliegtuig. Zijn zoontje kijkt naar buiten en zegt: “Kijk papa, een boot!” John de Wolf kijkt en zegt: “Dat is geen boot, maar een hoovercraft.”
Zoontje: “Hoe schrijf je dat?”
John de Wolf: “Oh nee, het is toch een boot.”
Een mopje uit de oude doos voor bij het cruiseschip vs ferry-schisma dat sinds gisteren de Amsterdamse GroenLinks-elite doorklieft. Ondertussen kun je in het weekend maar beter het centrum mijden, want anders word je beroofd, bespuugd of aangerand. Lekker bezig daar!

Verslag van de Fentanyl Crisis in de VS, in drie delen. Door Teun Voeten

Terug naar Kensington. Medio september 2022 kom ik weer aan in Philly, zoals geroutineerde reizigers het noemen. Een jaar na mijn eerste bezoek is het territorium der verdoolden en verdoemden alleen maar uitgedijd. Toen gebeurde het vooral op Kensington Aveneu, tussen drie metrostations, af en toe een zijstraatje. Nu is de zombiezone 5 metrostations lang en vier zijstraten diep.  De sfeer is ook harder en aggressiever. Meer ruzie, geschreeuw en kleine vechtpartijtjes. 

Een voorbijganger met wie ik aan de praat raak bevestigt dit. ‘Ik heb het hier op Kensington nog nooit zo erg gezien,’ zegt Pete. Het is een vriendelijk oude zwarte man met nog maar één tandenstomp in zijn mond. Ik nodig hem uit voor ontbijt in een van de zeldzame diners op Kensington. Pete bestel grits, een soort glibberige, grijze havermout maar dan gemaakt van maismeel. Ook nog drie spiegeleieren erbij die hij volspuit met tomatenketchup. Alles lekker fijnparakken en doormekaar husselen! Ik moet me vermannen als hij de brei met een grote lepel naar binen slurpt. Pete was vroeger verslaafd. Aan de meth en hero. Soms drie gram op een dag. Hij kreeg een zoon, zag dankzij God opeens het licht en kickte af. Cold Turkey. Al 44 jaar clean nu. ‘Elke dag bij het ontwaken dank ik de Here dat ik nog leef’, zegt Pete.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 14

Hoe fascistisch ben ik nou eigenlijk? Heil Houtkachel!

Toen ik eind december vorig jaar door GeenStijl werd weggekocht bij de Volkskrant, riepen mijn liefste vijanden in koor: je bent het mooiste en meest invloedrijke podium van Nederland kwijt en nu kan je die P.C. Hooft-prijs ook op op je vette Bierkeller-pens schrijven, eng alt right kereltje. Nare fascist! De zeer geleerde Erik C. Hendriks schreef over mij in NRC Handelsblad "Pas op voor columnist Arthur van Amerongen. Die man is levensgevaarlijk. Hij is de Nero van het schriftelijk vilein en zijn legioen van 50.000 Twittervolgers vormt een praetoriaanse garde."

Nou weet ik niet of Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus een fascist was, maar ik vind het niet bijzonder vervelend om in één adem genoemd te worden met deze verlichte keizer, die eigenlijk heel ordinair Lucius Domitius Ahenobarbus heette. Onlangs werd ik zelfs uitgemaakt voor nazi omdat ik, net als iedereen in de Algarve, een houtkachel heb en het gebruik daarvan uitbundig propageer want zo’n snorrend kacheltje is gezellig, knus en huiselijk. Heel Afrika stookt op hout, maar daar hoor je GroenLinks, klimaatsmurf Greta Thunberg en Holle Bolle Frenske niet over, want: “wij kunnen veel leren van onze broeders en zusters in Afrika”.

Nazi en fascist zijn in Nederland tot containerbegrippen verworden, en als ik de mainstream media mag geloven, zit de Tweede Kamer vol met bruinhemden. Het Belgische dagblad De Morgen vroeg aan ene Léonie de Jonge hoe de golf van extreem-rechtse verkiezingsoverwinningen (Zweden, Italië) te verklaren is. Ik kende deze Nederlandse fascisme-expert niet maar ze schijnt dan ook vooral in obscuur-links Belgikistan berucht te zijn door haar bijdragen aan Het Observatorium, een 'onafhankelijke nieuwssite over hedendaagse vormen van fascisme en rechtsextremisme in België en internationaal' (waar ik ook nog nooit van had gehoord, maar ik woon dan ook in de Algarve, het poepertje van Europa). 

Léonie vindt dat een journalist vooral een activist moet zijn, een waakhond van de democratie. Aan De Morgen - de scribent van dienst hijgde van opwinding want de oneliners van de fopprofessor gleden er in als Gods woord in een ouderling - verklaarde ze de eclatante overwinning van Giorgia Meloni van de Fratelli d'Italia als het resultaat van twintig jaar normalisering van het fascisme: "Zowat overal in Europa werden uiterst rechtse partijen gemainstreamd door media en de andere partijen."

Kijk eens aan: extreem-rechts en het hedendaags fascisme zijn de schuld van de media! Als we er over zwijgen en een cordon sanitaire oprichten, gaat het vanzelf over.

Verslag van de Fentanyl Crisis in de VS, in drie delen. Door Teun Voeten

De opioidencrisis

De opioïdencrisis slaat hard toe in Amerika. In totaal zijn daar sinds het begin van deze eeuw meer dan een half miljoen mensen overleden, een gigantisch aantal. In de Tweede Wereldoorlog sneuvelden er 290.000 soldaten. In 2020 bereikte het dodental het trieste record van 92.000. In 2021 werd dit record gebroken met rond de 110.000 doden. 

De opioïdencrisis is een ingewikkeld verhaal met sociaal-economische, medische, geografische en psychologische dimensies. Sam Quinones publiceerde in 2015 de klassieker Dreamland: The True Tale of America’s Opiate Epidemic. In 2021 verscheen het vervolg van dit boek waar hij ook de destructieve effecten van de crystal meth epidemie meenam: The Least of Us: True Tales of America and Hope in the Time of Fentanyl and Meth. Szalavitz schreef over de sociaalpsychologische dimensie Opioids Feel Like Love. That’s Why They’re Deadly in Tough Times. Ze verklaart hoe opioïden de aanmaak van neurotransmitters stimuleren, die op natuurlijke wijze vrijkomen als mensen een liefdesband aangaan, of het nu moederliefde is of een romantische band tussen minnaars. Het competitieve Amerika is natuurlijk een snoeiharde maatschappij met veel eenzaamheid. Sociale isolatie, verergerd door de coronapandemie, maakte volgens Szalavitz de groep kwetsbaren alleen maar groter en nog gevoeliger voor de verleiding that warm fuzzy feeling uit een potje. Dit is een van de aspecten van het narcokapitalisme, een neoliberaal systeem waarin drugs een onmisbaar accessoire zijn .

Oh jee

Maanden terug heb ik de mogelijkheden met betrekking tot het beleid van centrale banken op het Geldblog beschreven. Van de drie hoofdscenario’s blijkt er nu één te zijn uitgekomen: problemen met het functioneren van de financiële markt (financial plumbing issues) die de centrale bank(-en) zou forceren om een 180 graden (pivot) draai te maken. De mechaniek die hier aan het werk is, geeft perfect de nefaste werking weer van het slechte beleid van centrale banken en overheden over het afgelopen decennium (zo niet langer). Vraag is of we een (dure) verlenging krijgen, of dat de dag des oordeels is aangebroken.

Wat was/is er aan de hand? Het VK kwam met een plannetje om de belastingen te verlagen, wat een prima idee is. Echter, in plaats van de overheid kleiner te maken om deze belastingverlaging te bekostigen, is er gekozen om dit bedrag grotendeels te lenen. En dat viel verkeerd bij de financiële markt. De gedachte was dat een dergelijk pakket inflatoir zou werken, terwijl de schuldquote  en de inflatie al zo hoog zijn in het VK (zelfde inflatiekritiek geldt ook voor ons koopkrachtpakket overigens).

Verslag van de Fentanyl Crisis in de VS, in drie delen. Door Teun Voeten

Ze staan voorover gebukt, met armen die omlaag bungelen, ze strompelen schokkend, in slow motion, zonder te kijken, over de stoep en de straten, ze liggen voor pampus, soms nog met een spuit in de arm, in de goot, tussen geparkeerde auto’s, ze liggen in mekaar gedoken in portieken, ze proberen onder de tong of in de nek te injecteren met behulp van een spiegeltje, ze liggen tussen het vuilnis op straat, met opengesperde benen, neergevallen en in coma geraakt, ze proberen wanhopig nog een adertje te vinden in stukgespoten armen vol open wonden en zweren.        

Welkom op Kensington Avenue Philadelphia. Als het verval van het Westen ergens op een beeldende en dramatische manier wordt geïllustreerd, dan is het wel op dit stukje ellendig Amerika tussen de metrostations Allegheny en Huntingdon Station in Noord-Philadelphia. Vroeger was dit de grootste openluchtmarkt voor heroïne in de Verenigde Staten, waar gebruikers van Ohio tot Florida tot Vermont hun spul kwamen halen. Tegenwoordig is heroïne een zeldzame, dure delicatesse, een organisch natuurproduct, zoals quinoa en havermoutmelk populair zijn in snobistische yuppiekringen. 

Vandaag de dag is alles fentanyl wat de klok slaat op Kensington. Een portie is spotgoedkoop, vijf dollar. Het spul is ook ontzettend sterk, vijftigmaal sterker dan heroïne. Een hoeveelheid van twee milligram, ter grootte van een suikerkorrel, kan al dodelijk zijn. Aanvankelijk gebruikten dealers het om hun heroïne mee te versnijden en sterker te maken. Nu wordt het puur verkocht, of versneden met allerlei tranquillizers die hier op straat bekendstaan als tranc. Soms wordt de fentanyl versneden met carfentanil, een fentanylvariant die honderd keer sterker is en wordt gebruikt in verdovingsgeweren om neushoorns plat te leggen. In feite weet de gebruiker nooit precies wat hij koopt en hoe sterk zijn spul is. Spuiten is een soort Russische roulette geworden.