Katie Hopkins vatte de massamoord dezelfde dag samen. Brandbare gevelbekleding, slechts 1 trap, 1 uitweg.
Single point of failure. Geen alarm, geen sprinklers, geen alternatieve nooduitgang. Als een columniste dezelfde dag het ontwerp kan fileren, dan was dit drama gemakkelijk en betaalbaar te voorkomen. Dit was geen ongeluk, geen ramp. Hier is jarenlang naartoe gewerkt.
Tien miljoen euro werd uitgegeven om de toren
mooier te maken, niet
veiliger. Zeventigduizend euro per woning. De gevelbekleding was op basis van plastic, een brandbaar aardolieproduct. Daardoor bleef er niets meer over van de compartiment-indeling van de flat. Het enige, meest basale en betrouwbare veiligheidsonderdeel. Problemen die al ruim bekend waren, aangezien deze gevelbekleding in de VS verboden zijn.
Normaal wil je bij brand dat bewoners maar één woning opzij of één etage naar beneden moeten om weer een half uur veilig te zijn. Tijd die de slachtoffers nooit kregen, omdat er geen ontruimingsalarm afging. Nu was de brand bij ontdekking al onbeheersbaar, vluchten niet meer mogelijk en de brandhaard niet met brandweerladderwagens bereikbaar.
In de Nederlandse naoorlogse woningbouw zie je vergelijkbare problemen. Meestal vier bouwlagen op een portiek, zodat de lift niet verplicht is. Geen alarm in het portiek. Geen alternatieve route naar beneden. De vloeren van deze bouwperiode zijn van hout, de deurtjes niet een half uur of uur brandwerend, de balkons niet diep en breed genoeg om de komst van de brandweer af te wachten.
