Ach, de EU. Waar komt, ondanks het riante budget, toch dat voltooide onvermogen vandaan de wereld om zich heen te begrijpen, voorspellen, en doelen te behalen? De twee antwoorden liggen besloten in het DNA van de Europese Unie. Want, in zijn naakte essentie, wat is de EU? Ten eerste is er de EU's primaire contradictio in terminis. Het EU-federalisme is een ideologie die een post-ideologisch wereldbeeld propageert. Een cultureel amorfe, agnostische, kalme wereld, waar de interne markt en de gezamenlijke munt nationalisme overbodig hebben gemaakt. Inderdaad, een wereld waar het Europees Parlement een bebaarde shemale met lange lokken uitnodigt en aankondigt als "De stem van Europa" die komt zingen voor gelijkheid, zonder dat iemand met z'n ogen knippert. Goed, kan allemaal. Maar het werkelijke probleem van de EU is dat het in zijn bejegening van de wereld voorbij Brussel een voorschot neemt op zijn eigen filosofie. In essentie behandelt het de wereld om zich heen alsof deze al in die post-ideologische, cultureel amorfe staat beland is. Daarom zegt de EU's MinBuz dat de politieke islam onderdeel van de oplossing van Europa's bi-culturele malaise moet zijn. Daarom houdt de EU vol dat het redelijk is een Duitse begrotingsdiscipline te verwachten van Grieken, die belastingontwijking als sinds hun Ottomaanse overheersing als pilaar van hun cultuur hebben. Daarom weigert het in te zien dat langs de Libische kustlijn dienst doen als een ferryservice voor mensensmokkelaars een even aantrekkelijk als morbide buut vrij-spelletje creëert. Daarom is het blind voor het feit dat een inherent annexatie-gerichte religie als islam Europa's open grenzen als een open uitnodiging tot verovering ziet. En het is waarom men volledig caught off guard was door Keulen & Co: in de wereld van de EU heeft de man in zijn natuurstaat nooit bestaan, en is de Sabijnse vrouwenroof nooit verteld. Samengevat: de EU behandelt de wereld als hun gedroomde utopie, waarin alles met dialoog en de juiste subsidies opgelost kan worden. En dat is exact waarom de EU tot aan zijn aanstaande en onvermijdelijke val achter de feiten aan zal blijven rennen. Maar er is nóg iets fundamentelers wat de EU verhindert crisissen aan te pakken.

De EU is even kunstmatig als onnodig Wat is de EU? Het is een overheid op zoeken naar landen om te regeren. Het ontstond niet organisch uit een gemeenschaps behoefte om geregeerd te worden. Het was elitair ideologisch hobbyproject. Eentje dat Eerste Vice-President van de Europese Commissie Frans Timmermans een aantal weken terug nog "mogelijk het meest succesvolle vredesproject in de menselijke geschiedenis" noemde. De EU is geen vredesproject Dit, echter, is een deceptie. Een deceptie so pervasief dat het inmiddels het meest centrale Eurocratische mantra is geworden. Maar de EU is geen vredesproject. Immers, het veroorzaakte noch consolideerde vrede. Vrede is elkaar pijn kunnen doen, maar het simpelweg niet willen. In 1945 bereikte dit continent, na eeuwen van conflict, eindelijk deze staat. De Europese Economische Gemeenschap (EEG) consolideerde deze vrede vervolgens vanaf 1958 door de Franse en Duitse economieën te vervlechten. Zonder het te beseffen zegt het onderstaande plaatje van ieders favoriete federale totaaldebiel dan ook welgeteld niets over de EU, en alles over een organisch ontstane vrede, geconsolideerd door de EEG. De EU verscheen hierna, zonder dat hier ooit daadwerkelijk een reden voor was: het continent was vredig en die vrede was geconsolideerd. Daar was geen politieke of monetaire unie voor nodig. De EU heeft geen ware raison d'être Dus, als de EU vrede heeft gebracht noch geconsolideerd, wat is dan diens fundamentele raison d'être? Simpel, die is er niet. Er is niets fundamenteel positief aan Europa dat niet zonder Europese Unie zou kunnen bestaan. En dit is geen trivialiteit. Omdat de EU een kunstmatig en niet-organisch overheidsorgaan zonder daadwerkelijk bestaansrecht is, is zelfbehoud te allen tijde zijn primaire doelstelling. Zelfs als dit betekent dat problemen niet daadwerkelijk opgelost worden. De euro- en migratiecrisis zijn de belangrijkste voorbeelden. Niet alleen lost de EU de eurocrisis niet op, het houdt deze actief in stand door te insisteren dat fiscaal onzindelijke landen lidstaten blijven, simpelweg omdat hun verwijdering het gehele EU-project aan het wankelen zou brengen. Ondertussen houdt het Griekenland aan de fiscale heroïne van geld kunnen lenen tegen tarieven alsof het de kredietwaardigheid van Duitsland heeft. Hetzelfde geldt voor de migratiecrisis. Zo moeilijk is het allemaal niet. Simpelweg stoppen een taxiservice voor mensenhandelaren te zijn en het Australische model invoeren is geen rocket science. Het is dan ook geen toeval dat de architect van Australië's immigratiebeleid, een land met een veel grotere kustlijn en veel kleinere kustwacht, zegt dat Europa het inderdaad niet eens probeert. In 2016 bereikte 490,547 migranten Europa en werden er 1.2 miljoen asielaanvragen gedaan. De allerhoogste prioriteit van de EU is niet het oplossen van de migratiecrisis. Het is ervoor te zorgen dat natiestaten niet zelf soeverein en zelfstandig hun migratiecrisis oplossen. Immers, als dát gebeurt, dan levert de EU haar grootste 'verworvenheid' in, namelijk het federale zeggenschap over nationale grenzen. En dat betekent dat de EU in zijn huidige vorm gewoon kan opdoeken. De EU is niets dan een project dat ons verkocht is door verveelde regenten die ons wijs maakten dat er een supranationale politieke en monetaire unie nodig was. Maar diens dagen zijn geteld. "Sell me this pen."