Ach, de EU. Waar komt, ondanks het riante budget, toch dat voltooide onvermogen vandaan de wereld om zich heen te begrijpen, voorspellen, en doelen te behalen? De twee antwoorden liggen besloten in het DNA van de Europese Unie. Want, in zijn naakte essentie, wat is de EU?
Ten eerste is er de EU's primaire
contradictio in terminis. Het EU-federalisme is een ideologie die een post-ideologisch wereldbeeld propageert. Een cultureel amorfe, agnostische, kalme wereld, waar de interne markt en de gezamenlijke munt nationalisme overbodig hebben gemaakt. Inderdaad, een wereld waar het Europees Parlement een bebaarde
shemale met lange lokken uitnodigt en aankondigt als "
De stem van Europa" die komt zingen voor gelijkheid, zonder dat iemand met z'n ogen knippert.
Goed, kan allemaal. Maar het werkelijke probleem van de EU is dat het in zijn bejegening van de wereld voorbij Brussel een voorschot neemt op zijn eigen filosofie. In essentie behandelt het de wereld om zich heen alsof deze al in die post-ideologische, cultureel amorfe staat beland is.
Daarom zegt de EU's MinBuz dat de politieke islam onderdeel van de oplossing van Europa's bi-culturele malaise moet zijn. Daarom houdt de EU vol dat het redelijk is een Duitse begrotingsdiscipline te verwachten van Grieken, die belastingontwijking als sinds hun Ottomaanse overheersing als pilaar van hun cultuur hebben. Daarom weigert het in te zien dat langs de Libische kustlijn dienst doen als een ferryservice voor mensensmokkelaars een even aantrekkelijk als morbide buut vrij-spelletje creëert. Daarom is het blind voor het feit dat een inherent annexatie-gerichte religie als islam Europa's open grenzen als een open uitnodiging tot verovering ziet. En het is waarom men volledig
caught off guard was door Keulen & Co: in de wereld van de EU heeft de man in zijn natuurstaat nooit bestaan, en is de Sabijnse vrouwenroof nooit verteld.
Samengevat: de EU behandelt de wereld als hun gedroomde utopie, waarin alles met dialoog en de juiste subsidies opgelost kan worden. En dat is exact waarom de EU tot aan zijn aanstaande en onvermijdelijke val achter de feiten aan zal blijven rennen.
Maar er is nóg iets fundamentelers wat de EU verhindert crisissen aan te pakken.
