Dit is een ode aan de rillingen. Dit is een ode aan de antiperistaltiek. Dit is een ode aan de blinde idolatie van de NPO voor Jessias Bordkarton, en een ode van Jesse aan zichzelf.

Dit is een ode aan de piëteit, de pathetiek en de pijnlijke leegte van politieke PR. Het is een ode aan de nietszeggendheid, een ode aan onzin en een ode aan eigenlijk helemaal niemand. Dit is een ode aan de snotneus, een ode aan het belang van betere speechschrijvers, een ode aan de noodzaak tot minder nep en een ode aan het geduld van de zelfdenkende kiezer die zit opgescheept met deze overmoedig geworden GroenLinks-tiener in zijn eikeltjespyama. Dit is een ode aan de keynotes van grote techbedrijven, een ode aan opgeklopte overmoed, een ode aan het platte populisme en een ode aan Leni Riefenstahl, hoewel deze ode haar vermoedelijk doet tollen in het graf. Dit is een ode aan alles wat kut is aan Klaver, aan wat intrinsiek fake is aan zijn imago en aan iedereen die het bordkartonnen gedrocht bij elkaar gemacrameed heeft. Dit is een ode, aan de doden van geest.