Facebook. Elke dag een sloot deelnameverzoeken voor geestdodende spelletjes en verjaardagskalender-apps. Uitnodigingen voor evenementen aan de andere kant van het land bij mensen die je nauwelijks kent. Statusupdates met termen als 'gezellig', 'blij' en/of 'dolgelukkig', geschreven in de persoonlijke individualiteit slachtofferende relationele 'we'-vorm door oud-collega's of schoolgenoten van vroeger die je nooit meer IRL ziet of spreekt. Foto's van kale nieuwe woningen van single serving friends die je ooit op vakantie of een feestje een keer ontmoet hebt. Ooms en tantes. Babyfoto's. Oh, die schier eindeloze, onophoudelijke stroom babyfoto's. Rozewolkmeuk van vers geperst grut dat allemaal identiek is aan elkaar maar er in werkelijkheid nooit zo mooi uit ziet als de overdaad aan uitroeptekens in de uitbundige reacties eronder pretendeert. Volkomen sociaalverslaafd geworden verversen we onze eigen pagina echter zesduizend keer per dag om te zien of een rood labeltje linksboven melding doet van nieuwe reacties op de eigen dertien in dozijn 'check deze lollige meme' of 'hee kijk eens wat een schattig beest/hilarische Darwin award/politieke miskleun' wall posts. Ieder nieuw rood labeltje is een nieuwe shot digitale bevestiging, de heroïne van het internet, het bewijs van je eigen bestaan.

En dat allemaal op de website van iemand die openlijk diepbruine schijt heeft aan de privacy van zijn gebruikers, omdat niet de Facebookleden, maar de adverterende bedrijven de 'sociale' spelregels bepalen - waardoor je geen reclame voor je eigen bedrijf in je coverfoto mag hebben, niet zomaar (uitdagende) foto's mag uploaden en zoenende homo's per definitie weggejorist worden. Ondertussen leest Marck Zuigerberg doodleuk mee met al je wall posts en conversaties om alles wat volgens zijn semipuriteinse, wensdenkende, vrede op aarde nastrevende normen en waarden ongewenst geacht wordt door te spelen aan de autoriteiten, waarmee hij propageert dat Facebook iets kan doen aan het feit dat mensen domme, kortzichtige, gewelddadige, narcistische en/of egoïstische idioten zijn. En ook al weet hij verdomd goed dat zelfs hij, machtige internetmiljardair, daar niets aan gaat veranderen, dan blijft hij wel lekker doen alsof zodat hij zijn smoelenboek aan potentiële nieuwe adverteerders kan presenteren als één grote ballenbak vol dolgelukkige mensen die met rugzakken vol levensmoed over de planeet trekken alvorens ze in de wij-vorm aan de ganse wereld meedelen dat zij de allermooiste baby's krijgen van het Facebookblauwe digitale universum, waar álle baby's van een onweerstaanbare zachtroze pracht zijn. Adverteer, mensen, adverteer! Investeer in de wereld hoe we die het liefste zouden willen zien, vol mensen die zichzelf presenteren hoe ze het liefst zouden willen zijn. Precies zoals we in alle reclames geleerd hebben. Sterker nog, als je geen Facebook hebt, ben je een verdacht persoon zonder vrienden. Maar toch raden we met klem aan om geen Facebook te hebben. Weet je trouwens wie ook geen Facebook had...?