Tamara Wulffelé over jeugdzorg, de zorgwekkende groei van lucratieve uithuisplaatsingen en een heel erg stom 'Actieplan'

Het onderwerp 'kinderen' ligt bij velen gevoelig en zo ook bij jeugdzorg en aanverwante instanties. Na iedere miskleun van een of andere omhooggevallen gezinsblaaskaak worden de interne regels verder aangescherpt en worden kinderen nog sneller bij hun ouders weggeroofd dan dat je met je ogen kunt knipperen. Een erg overtuigend telefoontje van je buren naar truttenclub jeugdzorg en een overmacht aan politie komt binnen no time onaangekondigd je kind stelen. Terecht of niet, dat mag je later aan de rechter gaan vertellen. Alleen, hoe zwaar weegt de waarheid? 

Nu moet ik zeggen dat ik na 2 keer pleegouder te zijn geweest ook bijna tien jaar lang mensen heb bijgestaan die problemen hadden met dergelijke instanties en dat het lastig is om dit relaas enigszins onbevooroordeeld op te schrijven zonder terug te vallen op persoonlijke ervaring. Laten we het er maar op houden dat jeugdzorg een in mijn ogen noodzakelijk kwaad is. Ze zijn helaas nodig, maar of het helpt is een tweede. Nu was niet alles kommer en kwel, ik heb heus wel fatsoenlijke gezinsvoogden meegemaakt die echt wel hun best deden, maar het systeem werkt gewoon niet. Als jeugdzorg met een spoedbevel kinderen bij mensen thuis komt stelen op basis van een aanname, die aanname wordt vervolgens DRIE!! keer door onafhankelijke psychologen en psychiaters naar het ronde archief verwezen en je krijgt je kinderen vervolgens nog niet terug, dan gaat er dus wat mis. Nou wat dan?