Polderpolitiek in 2021 is toch een beetje alsof je naar de Taliban op een kermis kijkt

Een of andere natte kers van de vvd vroeg of er “passagierslijsten” zijn voor de evacuatievluchten, Sylvana Simons wil het liefst samen met GroenLinks heel Afghanistan in Nederland huisvesten, Renske Leijten was weer verfrissend verbeten, er waren oprechte emoties van CDA-reservist Derk Boswijk (die natuurlijk prompt misbruikt werden door Ank “Bioscoopje pakken” Bijleveld om zich achter te scharen) en er was Sieg Kaag, die zich weer eens uiterst ontevreden toonde omdat het Kamerplebs haar ter verantwoording kwam roepen terwijl ze nog een poeptrage formatiekar door de modder moet trekken: “Ik kan mezelf niet opsplitsen”, bitste de vrouw die de volledige diplomatenkliek een slechte naam geeft - alsof ze dat op eigen kracht niet kunnen. Ankie Broekpak-Bingozaal was er ook en dat is eveneens een extreem onhebbelijke vrouw, maar naast Kaag lijkt iedereen charmant dus zij triggerde alleen voorzitter Belhaj tot een kleine edoch terechte woedeuitbarsting. Maar de allergrootste grap (waar je niet om mag lachen) is wel deze: de exit-strategie voor Afghanistan moet nog besproken worden. Ja probeer daar nog maar eens een video over te maken, nadat je grootste doelwit met een lepe truuk de bezem genomen heeft:
OMG UPDATE: Evacuatietoestel uit Kaboel vertrokken ZONDER NL-ers of Afghanen,
Die staan buiten de poort…

Het is een loterij waar niemand bij wint.

Solidariteit is geen altruïsme. Het is een vorm van egoïsme, in een zachte betekenis van het woord, omdat mensen individueel willen dat er rekening met hen gehouden wordt en daarom houden ze rekening met een ander. Solidariteit in coronatijd is een spel waarin wederzijdse belangen worden uitgeruild. En dat spel spelen we best netjes met ons allen. Nauwelijks incidenten, de anderhalve meter wordt gerespecteerd, en sommige mensen doen zelfs net alsof ze het prettig vinden.

Maar de solidariteit wordt bijeen gehouden door een vorm van bangheid. En als angst en angstvalligheid de gedeelde emoties worden waarop die anderhalvemetermaatschappij is gebouwd, krijg je een beklemmende situatie waarin mensen elkaar gaan bespioneren, zich te snel door (de stortvloed aan) emotionele of sentimentele berichtgeving laten leiden, en allround onhebbelijk worden. Dat is wat die lockdown - ondanks de relatieve bewegingsvrijheid - zo benauwend maakt voor degenen die nog vrij adem durven halen, in de buitenlucht en zonder mondkapjes.

De RIVM-tombola van Jaap en zijn mensen braakt elke dag een aanwakkerend alarmgeluid uit, dat driemaal kraait en daarbij drie tamelijk willekeurige getallen uitspuugt. Aantal doden. Aantal nieuwe gevallen. Aantal ziekenhuisopnames. Drie getallen die op zichzelf niks zeggen en waarvan we al vanaf dag 1 weten dat ze niet deugen: de besmettingsaantallen móeten hoger zijn (maar ja, geen tests, HUGO), het aantal doden kan vertekend zijn omdat er hier en daar nogal eens wat dor hout valt zonder dat het in de RIVM-multomappen terechtkomt, en het aantal ziekenhuisopnames is ook niet per definitie het exacte coronagetal.

In die RIVM-cijfers ontbreekt ook een goed, vrij zicht op een breder plaatje van economische gevolgen, economische risico’s, welke groepen vrijer (zouden moeten) kunnen bewegen dan anderen, of wat nou echt goede maatregelen zijn om het leven zo goed en vooral zo snel mogelijk weer normaal op te kunnen pakken en door te kunnen laten gaan, zonder onszelf een nieuwe hoge piek van pandemiegevallen op de hals te halen. En het "Het Nieuwe Normaal" is bullshit, het oude normaal is straks gewoon weer het nieuwe normaal - de vraag is alleen hoe lang we er op moeten wachten.