en het is pas april

In de wereld van Amnesty, Extinction Rebellion et al. is de mens slechts een schil om de activist. En als er nog enige twijfel bestond over dat het allemaal echt gewoon randstedelijke dagbesteding is - omdat in die sociale spiegelhal activisme het laatste domein is waarin ze zichzelf zonder postironische nonchalance kunnen tonen - dan nam Amnesty deze zojuist weg. Meer slides en een extraatje na de breek.

Mensenrechten.

Bovenstaand het silhouet van het gat in het hart van elke schrijver: Walid Daqqa. Auteur van klassiekers als "The oil's secret tale", "Melting consciousness" en "Parallel time". Een schrijver, tuurlijk, maar bovenal een mens - wereldwijd te boek als "de Palestijnse Spartacus". Als Arabisch-Israëlische staatsburger veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf omdat zijn pen te goed en zijn hart te ruim was.

En natuurlijk gaf hij wel eens leiding aan een terreurcel die 19-jarige Israëli Moshe Tamam ontvoerde, zijn oog uitstak, castreerde, andere lichaamsdelen afsneed en hem uiteindelijk doodschoot. Maar "niemand is perfect" en daarom lobbyde Amnesty International al jaren voor zijn vrijlating, want het gaat Amnesty om mensenrechten.

En zijn dood in hechtenis is een "cruel reminder of Israel’s disregard for Palestinians’ right to life".