Voorlopig slot, of moet het Hooggerechtshof straks ingrijpen in de Amerikaanse verkiezingsuitslag?

Nieuw in deze serie? De eerdere artikelen lees je hierrr. 

Terwijl we hard richting election night gaan – live hier op GeenStijl – komt ook het Amerikaans Hooggerechtshof weer in beeld. We beginnen met een bredere reflectie, om zo weer uit te komen bij dat Hof en haar rol in de verkiezingen.

Cold November rain
November begon goed met een weerbarstig roze blog dat dankzij u alweer twee jaar fier op eigen benen staat. Gisteren moest vooral de dag van Theo zijn, maar werd dus ook de dag van Wenen. Plaatsnaam nummer zoveel, met als voornaamste vraag wat de volgende wordt in deze macabere aanslagenbingo. Vandaag is het dus verkiezingsdag, die ver-van-ons-bed-show die ons eigen land toch raakt, met twee ongeschikte dinosauriërs die vechten om de machtigste plek op aarde. Kortom, het zijn vreemde dagen, in een nog veel vreemdere tijd.

Theo. Pim. Charlie Hebdo. Censuur. BLM. Policor. Aanslagen. Onthoofdingen. Cancellen en rassenstrijd. Waar zijn we in beland? Het lijkt de 4e eeuw in Rome wel, toen een beschaving zich wegkijkend naar de afgrond zoop en danste, waarna de barbaren binnenwandelden om voor duizend jaar de lichten uit te doen. Soms voelen we ons het orkest op de Titanic, dat maar doorspeelt terwijl het schip al onder water ligt. Ach, zolang het licht nog brandt, hier met die viool, kom, we spelen nog een liedje. 

Alles voor het vrije woord
Want we zijn zo graag een lichtpunt. Links noch rechts, maar iedereen bij naam noemend die de boel belazert. Of die nu Biden, Trump, Rutte, Klaver of Wilders heet. Of dit nu andere media zijn, de politiek in het geheel is, een bedrijf of een ideologie. Als vechters voor het vrije woord, het open woord, het recht van Teeuwen om alles te kunnen ridiculiseren en niemand een monopoly te gunnen op de waarheid. 

Ja. Een lichtpuntje willen we graag zijn. Ook voor u. Vooral voor u. Zelfs al houden we niet van bedelknoppen en verdient schrijverij in andere sectoren een veelvoud van wat we hier doen. Dan maar zonder dikke Porsche. Er zijn in deze tijd toch lichtjes nodig? Gelukkig, zijn we daarin niet alleen. 

Een vuurtoren
De uitkomst van de verkiezingen delen we hierbij maar vast mee: het is, en het blijft, een grote pleuriszooi, en dat duurt nog wel een tijdje. Democraten verachten Republikeinen en dat is wederzijds. Alles gaat in extremis, het leven wordt er niet mooier op, mensen worden er niet gelukkiger van en deze wonden zullen niet snel helen.

Een fijne les over de échte gelijkheidsstrijd

Nieuw in deze serie? De eerdere artikelen lees je hierrr.

Zijn we nu de donkere dagen in gegaan, of heet dat voortaan ook al zwarte dagen? Wat een volslagen onzin is die taalvervalsing toch, want dat blanke en gekleurde mensen niet zwart of wit zijn, ziet iedereen wiens ogen werken. Snappen die mensen nu echt niet dat dit juist tegenstelling creëert? Mensen uiteen drijft? Polariseert? Zitten we nu echt te wachten op een rassenstrijd door complexe onderwerpen te simplificeren tot de tegenstelling van een schaakbord? Wij niet.

Wat dit te maken heeft met het Amerikaans Hooggerechtshof? Alles. Voor de verkiezingen volgende week, vandaag het net zo onbekende als bijzondere verhaal van een échte gekleurde held. Een Supreme Court held: Thurgood Marshall, die al voor hij rechter werd eigenhandig de Amerikaanse rassenscheiding beëindigde, zo meer veranderde dan Martin Luther King en in wiens schaduw Akwasi en de zijnen never, ever mogen staan.

Een jonge, gekleurde advocaat
Geboren in Baltimore in 1908, groeide Thurgood Marshall op in het Amerika van de rassenscheidende Jim Crow laws, waar van de beloofde gelijkheid niets terecht kwam en lynchings praktisch dagelijkse kost waren. Toch bleef deze bijzondere man een leven lang net zo zachtaardig en empathisch als volhardend en succesvol.

Marshall begreep namelijk dat je wezenlijke verandering niet bereikt met het dreigen met geweld en opdringen van faux vocabulaire, maar dat je daarvoor mensen moet overtuigen die zware onderwerpen volstrekt anders zien. Ook als dat lang duurt en moeilijk is.

Als zeer talentvol advocaat stond hij al in de jaren ’30 gekleurde verdachten bij die, in de toen nog diep racistische zuidelijke staten, vaak bij voorbaat kansloos waren. Toch kreeg hij ze, ondanks grote tegenstand en all white jury’s, meer dan eens onder de doodstraf uit. In het verlengde daarvan won hij een buitenaards aantal van 29 van zijn 32 Supreme Court zaken. De meest bijzondere beëindigde dus de rassenscheiding. Hoe ging dat? Een stukje heerlijke historie, na de lees verder.

De benoeming van Amy Barrett kan gevolgen hebben voor Obama’s Affordable Care Act

Vervolg in een lopende serie, eerdere afleveringen hierrr

Wat hadden we graag verteld dat Amy Coney Barrett’s hoorzittingen Eén Groot Spektakel waren, maar eigenlijk waren ze doodsaai. Ze hield zich uitstekend staande, de Republikeinen hebben de stemmen voor haar benoeming en in dat besef maakten de Democraten er een verkiezingsevenement van. Dat ging maar over één ding: Obamacare, waar aanstaand Justice Barrett direct een bepalende rol in speelt. Gaat de wet het overleven?

Een week na de verkiezingen, op 10 november en dus met ACB aan boord, hoort SCOTUS de zaak Texas v. California die mogelijk einde Obamacare betekent. Nu goed, zijn de V.S. op één vlak een derdewereldland met een Gucci-riem, dan is het wel gezondheidszorg, maar waar gaat die zaak nu om? Daar duiken we eens in, waarmee we meer inzicht krijgen in hoe apolitiek SCOTUS toch echt opereert.

Obamacare
De Democraten wonnen in 2008 zó hard dat hun meerderheid zelfs een filibuster overleefde: een procedureel senaatsmechanisme dat 60 van de 100 stemmen vereist om een wetsvoorstel door te duwen. Carte blanche dus, waarmee Obama bereikte waar presidenten van beide partijen al decennia over struikelden: een grootschalige hervorming van de gezondheidszorg middels de ACA, de Affordable Care Act, oftewel Obamacare.

Probleem is alleen dat dit letterlijk met nul Republikeinse steun gebeurde, wat in de V.S. niet bepaald goed werkt om een debat achter je te laten. Gevolg: zo pissig als de Democraten nu zijn over Trump’s SCOTUS-benoemingen, zo zijn de Republikeinen dat tien jaar later nog steeds over Obamacare. Die wet bracht veel goeds: miljoenen onverzekerden zijn nu wel verzekerd en dekking weigeren aan mensen met bestaande ziektes (hoe dan?) werd eindelijk verboden. 

Terechte kritiek is er ook: zo gingen de premies voor mensen die al wel verzekerd waren door het dak en worden sommige staten flink benadeeld t.o.v. andere staten. Kortom, genoeg voer voor discussie.

Nieuw in deze serie? Hier het feuilleton.

De veel belangrijkere verkiezing. Maandag om 15:00u Nederlandse tijd beginnen in de Amerikaanse senaat de vierdaagse hoorzittingen voor Supreme Court Nominee Amy Coney Barrett. Inzet? De komende decennia aan juridisch landschap en grondrechten in de V.S. Hier vast livestreams voor dag 1, dag 2 en dag 3. 

Hoe ziet dit proces eruit? En waarom moet ACB vooral bevestigd worden? Onderaan een clip van haar: daags voor de verkiezingen in 2016, toen Hillary nog zou winnen en professorBarrett geen flauw idee had dat ze hier ooit terecht zou komen. Spoiler: een vrij aangename en vooral zeer intelligente dame.

Njet propaganda
Het verschil in SCOTUS-rechters zit’m dus niet in politiek conservatief of liberaal, of dat abortus/doodstraf/anderbeladentopic wel of niet mag. Het gaat hierom, met als quizvraag wat democratischer is:

Republikeinen willen rechters die uitsluitend wel of niet constitutioneel verklaren wat in de grondwet staat óf daar volgens de originele, democratisch aangenomen lezing uit op te maken valt. De rest is aan het volk. Wil je iets? Stem dan! Democraten daarentegen zoeken rechters die van alles in de grondwet lezen dat er helemaal niet staat, waarmee een handvol ongekozen juristen het ganse land een onaantastbaar gij zult wel of niet gebod oplegt.

Dit is precies waarom de Dems zo nijdig zijn: SCOTUS kán een genadeloos effectief middel zijn om beleid waar totaal geen meerderheid voor is toch bij iedereen door de strot te rammen. Een geitenpaadje dus, waar originalist ACB een rotsblok op zou laten vallen.

Had Hillary gewonnen, dan hadden haar SCOTUS-benoemingen bv. elke staat verplicht om euthanasie toe staan en de stem van het volk daarin volledig buitenspel gezet. Nu nemen wij hier geen standpunt in over welk beladen onderwerp dan ook. Voor of tegen? Prima, maar wie mag dat bepalen? Het gaat hier om de route: is het aan het volk of aan vijf juristen? 

Ergo: Go ACB!
De MSM schilderen Amy Coney Barrett af als een doodeng, ultraconservatief, streng katholiek gekkie, die onder meer haar eigen anti-abortus standpunt wil doordrammen om het te verbieden. Bull-shit. Alsof alleen gelovigen sterke overtuigingen hebben. Alsof een goede rechter niet in staat is om eigen overtuigingen opzij te zetten en te doen waar die voor betaald wordt: de wet toepassen. Niets meer. Niets minder.

De ultieme vraag is dan ook: welke discipline legt een rechter zichzelf op? Heb je de moed om een vonnis te schrijven dat diep tegen je eigen overtuiging ingaat? Of bepalen je eigen opvattingen de uitslag en rationaliseer je elk argument vervolgens maar die kant op? ACB stelt en geeft blijk van: mijn overtuigingen hebben geen plaats onder de toga. Ik volg de wet, waar die me ook naartoe leidt, ook als de uitslag me niet aanstaat. Is dat nu zo rechts-radicaal?

De opvolging van Ginsburg. Deel 3

Nieuw in deze serie? Lees deel 1 hierrr en deel 2 daarrr.

Terwijl Trump een hoestje doet en Amy Coney Barrett wacht op haar hoorzittingen die een stúk interessanter worden dan de presidentiële debatten, bevinden we ons in de stilte voor de SCOTUS-storm. Dat geeft gelegenheid voor wat eenvoudig weg te happen achtergrond en een voorspelling over Kamala.

Wat boeit dat SCOTUS nou?
Zo groot als de invloed van het Amerikaans Hooggerechtshof is in de VS, zo klein is die in Nederland. Waarom hier dan toch een hele serie over? Behalve gewoon, interessant, maakt een aantal punten SCOTUS ook relevant voor ons. We lichten er drie uit:

Eén: met elke justice kun je het eens zijn of niet, maar stuk voor stuk zijn ze briljant. De best and brightest uit hun generatie, daar kunnen we allicht wat van leren. Twee: De Amerikaanse grondwet en hun juridisch systeem werken heel anders dan de onze. Welke inzichten biedt dat? Kunnen wij een constitutioneel hof gebruiken? Juryrechtspraak? Rechters die pas later in het leven vanuit diverse achtergronden worden aangesteld? Een blik op een land waar het anders werkt is goed vergelijkingsmateriaal.

Drie: de polarisatie van zowel de Amerikaanse als onze eigen samenleving escaleert steeds verder, en wie de geschiedenis kent weet dat het met sterk gepolariseerde samenlevingen vaak niet goed afloopt. De justices zijn het regelmatig hartgrondig oneens over zeer beladen onderwerpen, maar werken toch uitstekend samen. Hoe doen ze dat?

Bonusaflevering in een nieuwe GS-serie over de strijd van Trump om zijn derde nominatie voor het Supreme Court er door te krijgen voor de verkiezingen van 3 november

De opvolging van Ginsburg. Deel 2

Deel 1 gemist? Hierrr. 

Van RBG naar ACB
Hoewel deel twee van deze SCOTUS serie pas later zou volgen, is Trumps nominatie van Amy Coney Barrett aanleiding voor een extra editie. Supreme Court Time, waarin we alvast kort ingaan op ACB en hardnekkig fake news uit de weg ruimen, om alles door een schone lens te zien.

Nominatie
Voormalig professor Amy Coney Barrett is 48, Court of Appeals rechter en moeder van zeven kinderen, inclusief twee adoptiekids uit Haïti en een zoon met het syndroom van Down. Met zo’n profiel en door mensen in het hele politieke spectrum omschreven als toppunt van decorum en collegialiteit, wordt het voor de Democraten lastig om ad hominem op haar te gaan. 

De Republikeinen hebben de stemmen om haar te bevestigen, wat lijkt te lukken vóór de verkiezingen van 3 november en een zaak die Obamacare de das kan omdoen in de week erna. Tenzij er iets geks gebeurt (compromitterende foto’s met een blije Pino, iemand?), is ACB binnenkort de nieuwe junior justice. 

Door de Dems omschreven als MaAkt AlLeS kApOdt conservatieve rechter, zegt Barrett zelf een originalist te zijn. Wat betekent dat eigenlijk en hoe zitten die SCOTUS-verhoudingen nu?

Fake news baby
Om dit te doorgronden moeten we eerst afrekenen met hardnekkige desinformatie, door onze immer goed geïnformeerde vrienden van Nu.nl omschreven als: “hoewel deze rechters onafhankelijk moeten zijn, zijn ze toch vaak politiek gekleurd”. Punt is alleen, daar klopt echt helemaal niets van. Wij beoordelen deze stelling dan ook als onwaar.

Ja, er bestaan verschillende rechtsopvattingen, maar wel in een volstrekt andere dimensie dan die van het politieke spectrum. Ze komen neer op hoe je de grondwet interpreteert, waarin kort gezegd twee hoofdsmaakjes bestaan:

Nieuwe serie richting de Amerikaanse verkiezingen!

De strijd om de opvolging van Ginsburg

Op 87-jarige leeftijd overleed vorige week The Notorious RBG: Ruth Bader Ginsburg, lid van het Amerikaans hooggerechtshof, totaalkampioen voor vrouwenrechten en liberaal icoon. Net als in 2016, toen de vervanging van overleden opperrechter Antonin Scalia een enorme impact had op de verkiezingen, volgt ook nu weer een bittere opvolgingsstrijd die het presidentschap kan bepalen. (Zie de video hierboven, van onverlaten die naar Trump schreeuwen terwijl hij zijn respects betuigt bij de kist van RBG - red.)

Wordt de verkiezingsuitslag straks betwist, en daar ziet het naar uit, dan oordeelt ditzelfde hof net als in 2000 in Bush v. Gore wie president wordt. Krijgt Trump er voor die tijd nog een benoeming doorheen? In aanloop naar de verkiezingen is deze strijd om Ginsburg’s seat zo veelomvattend dat we in een serie artikelen eens uitwijden over SCOTUS: the Supreme Court of The United States. 

Voorbij de oppervlakte
Wat geeft dit minst bekende maar best functionerende kopstuk van een trias politica-poot zo’n centrale rol? Wie zijn die mensen? Hoe hebben Republikeinen én Democraten het benoemingsproces zo vergiftigd? En welke sleutelrol speelde presidentskandidaat Joe Biden daar ruim 30 jaar geleden in toen hij nog niet seniel senator was? 

De MSM-berichtgeving is vaak oppervlakkig en nog vaker onjuist (SAD!). Hun constante suggestie dat ‘liberale’ en ‘conservatieve’ rechters partijpolitiek bedrijven klopt niet, maar hoe zit het dan wel met SCOTUS? 

Wie voorbij de scherpe krantenkoppen kijkt, leert dat dit in traditie badende instituut anno 2020 misschien wel het laatste bastion is van oprechte dialoog, elkaar op de inhoud willen overtuigen, maar het ook gebroederlijk oneens kunnen zijn. Hier ontstaan onverwachte meerderheden en waren wijlen Ginsburg en Scalia niet alleen decennialang ideologische tegenpolen, maar ook elkaars allerbeste vrienden. Daar valt iets uit te leren. 

Dus. Deel één: een introductie.

Constitutioneel hof. Wasda?
Bij ons is de macht van de wetgever absoluut. Grondrechten? Leuk, maar nemen de Staten-Generaal morgen de Wet Iedereen Mag Pino Op Z’n Bek Slaan aan (WIMPOZBS, red.), dan mag-ie rennen met z’n dikke kanariepoten. Weliswaar adviseert de Raad van State bij nieuwe wetten over de ‘verenigbaarheid met andere wetgeving’, maar eenmaal aangenomen mogen rechters de nieuwe wet niet toetsen aan de grondwet en biedt alleen het Europees Hof via het EVRM nog soelaas. Arme Pino.

In de V.S. werkt dit dus anders. Daar stelt SCOTUS wetten buiten werking die zij strijdig met de grondwet acht. Die grondwet geeft burgers immers rechten, waar ondergeschikte wetten geen hap uit mogen nemen. De grondwet haalt als het ware een set aan beginselen en rechten uit het democratisch proces om ze onder elke politieke wind te laten overleven.