Integratieminister Gerd Leers (CDA) onder vuur afgelopen maand. Het gaat om Mauro Manuel, een wat bedrukt ogende jongeman uit Angola. Kwam op zijn tiende naar Nederland, is nu achttien jaar oud en staat op het punt om teruggestuurd te worden naar de Afrikaanse dictatuur die hij ooit vaarwel zei. Shit happens, het Nederlandse uitzettingsbeleid is nu eenmaal stringent. Probleem is echter dat het niet goed wordt uitgevoerd. Sterker, er schort wat aan. Een daadkrachtig minister is noodzakelijk. Probleem: die hebben we dus niet en dat is zonde. Want asielzoekers zijn als dakkapellen. Het uitvoeren van asielwetgeving is a bitch. Neem nou Afghaanse oorlogsmisdadigers die zich in Nederland willen vestigen of Irakese oud-militairen die Koerden hebben bestookt met gifgas. Die lui komen met valse papieren naar Nederland en een prutsverhaal wat nauwelijks valt te checken. Probeer dan maar als IND’er de waarheid boven tafel te krijgen. Nederland heeft een naam hoog te houden binnen de internationale rechtsorde, het Internationaal Strafhof is hier tenslotte gevestigd. Om dan vervolgens oorlogsmisdadigers hier onder te brengen schiet niet op. Toch gebeurt dat. Twee Afghanen die terug moeten omdat ze worden verdacht van oorlogsmisdaden mogen toch blijven omdat ze zieke kinderen hebben, bleek vorige week. U ziet de dubbele standaard?

Maar Mauro is geen oorlogsmisdadiger, als kereltje werd hij ergens in Nederland gedropt bij een politiebureau en sindsdien woont hij bij pleegouders. En nu moet hij weg. Wat doet Gerd Leers vervolgens? Op 19 september verordonneert hij dat Mauro het land moet verlaten, een week later zegt hij dat de zaak opnieuw bekeken moet worden. Conclusie: Gerd Leers staat wat onvast op de benen, hij zwabbert. Met consistent beleid heeft het in ieder geval niets van doen. Waar zou Leers voor bezweken zijn? Het feit dat een paar Kamerleden samen met de jonge Angolees op het Plein voor de Tweede Kamer een potje hebben gevoetbald? Omdat Mauro bij P&W zat? Durft Leers zijn eigen beleid niet uit te voeren omdat dat wellicht afbreuk doet aan zijn reeds afgebrokkelde imago als gematigd CDA’er? Eigenlijk doet die reden er niet toe, er schort wat aan het beleid. De enige reden waarom Mauro Manuel nog steeds in Nederland is, is omdat het Nederlands asielsysteem gefaald heeft. Zijn biologische moeder leeft nog, er is geen enkele reden denkbaar waarom hij niet allang een enkeltje Angola had kunnen hebben. Maar nu is het te laat. De jongen spreekt keurig Nederlands –nu ja, Limburgs- zit op voetbal en gaat naar school. En de Afghaanse oorlogsmisdadigers mogen blijven. Tja. Asielzoekers zijn als dakkapellen. Als de overheid vergunningaanvragen maar blijft verknallen door desinteresse, personeelstekort of dom beleid zal er altijd een slimme advocaat zijn die dankzij wazige wetgeving zorgt dat die asielzoeker hier kan blijven. Of dat die dakkapel er komt. Dat moet dus anders. Enter de PvdA. PvdA-Kamerlid Hans Spekman hoopt half oktober zijn initiatiefwetsvoorstel af te hebben dat ervoor zorgt dat de naar schatting 2000 Mauro’s die Nederland rijk is kunnen blijven én dat er geen nieuwe meer bijkomen. Spekman is rood tot op het bot maar een parlementariër die altijd bereid is tot samenwerking, he reaches across the aisle. Zijn wetsvoorstel is voor alle partijen interessant. Het komt er op neer dat asielkinderen die langer dan acht jaar in Nederland wonen een verblijfsvergunning moeten krijgen. De rechten van het kind wegen dan zwaarder dan de bepalingen in de Vreemdelingenwet: ze zijn hier dan geworteld. Eén van de voorwaarden is dat de overheid het lange verblijf deels zelf veroorzaakt heeft, door foute of trage besluiten. Lijkt mij een redelijke aansporing voor de IND het werk in het vervolg beter te doen. Misschien moet Spekman om een moratorium vragen op het uitzetten van de 2000 Mauro’s die ons land rijk is. Halverwege deze maand stuurt hij zijn initiatiefwet naar de Raad van State, wellicht dat die dan eind dit jaar nog ter tafel kan komen in de Tweede Kamer. Laten we de Mauro’s in ieder geval in Nederland houden tot er een wet ligt die op een Kamermeerderheid kan rekenen. Of tot er een minister zit met een ruggengraat die niet gemaakt is van pudding, dat kan ook. Het land is hoe dan ook te klein voor een Mauro én een Gerd.