De geest van Pim

Ronald Sørensen (Rotterdam, 4 mei 1947) was politicus voor Leefbaar Rotterdam en de PVV. Voor de PVV zat hij van 2011 tot 2015 in de Eerste Kamer. In 2017 stapte hij over naar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Daarna stapte hij over naar JA21. In 2022 werd hij samen met zijn vrouw Nel gekozen voor de wijkraad voor Oosterflank namens Leefbaar Rotterdam. 

Sørensen: “Toen Feyenoord kampioen was geworden, ging ik met Nel naar het stadhuis. Het is daar voor mij echt thuiskomen. Het voelde als een warm bad, want heel veel gemeentebodes stemmen en stemden op Leefbaar Rotterdam. Ik vroeg beleefd om een biertje, Nel om een glaasje witte wijn. Bleek dat er op de receptie geen alcohol werd geschonken. Dat is toch bizar? Het drankbeleid was onder Peper wel anders, dat moet ik hem meegeven. Die nam dan ook gewoon flessen wijn van de gemeente mee naar huis. Wij hadden in 2002 de verkiezingen gewonnen en ik zit op het fractiekantoor. De telefoon gaat, is het Bram Peper. Hij zegt: "Zo, Ronald, nu gaan we afrekenen met de Partij van de Arbeid in Rotterdam. Een echte wraakexpeditie.” Ik zei: “nou, leuk u te horen, meneer Peper, we gaan wellicht, en zeer graag zelfs afrekenen met de PvdA, maar niet met u erbij." 

Hij wilde ons gidsen, hoe we het beste de PvdA konden slopen. Hij kende veel geheimpjes, maar het grootste geheim was dat hij een zware alcoholist was en dat iedereen in zijn omgeving dat prima vond. Hij was een ordinaire kruimeldief, anders ga je, met een salaris van 3 ton, toch geen flessen drank meejatten van het gemeentehuis? 

Ik zat in mijn jeugd bij de PvdA maar toen ik Bram Peper leerde kennen was de liefde voor de partij snel voorbij. Hij was natuurlijk wel een goeie voetballer bij Haarlem. Ik zat destijds in de vakbond, en mijn penningmeester voetbalde net als Peper bij VOC, de Rotterdamse eliteclub. Die penningmeester zei: “Ik ken een prof bij VOC en die roept dat hij over een jaar burgemeester van Rotterdam is." Dat was Peper dus. 

In de media werd geopperd dat Peper genaaid werd met die bonnetjeskwestie, maar neem van mij maar aan dat het nog veel erger was dan alleen die 30.000 euro die hij moest terugbetalen. Hij had gewoon reteslim gebruik gemaakt van een vormfout. De werkelijkheid over Bram Peper als burgemeester: daar zou ik een boek over kunnen schrijven.” 

Nel: "Nog even over dat alcoholverbod bij de viering van het kampioenschap van Feyenoord. We hadden een keer een barbecue van de gemeente. Was er geen varkensvlees. Dries Mosch, een echte Fortuynist van het eerste uur, riep: ‘wat nou, geen varkensvlees!’ Die is toen bij de slager speklappen gaan halen.” 

Houd toch een beetje rekening met Kauthar Bouchallikht, lui

Weet u wat ook traumatiserend was? De beelden van de instortende WTC-torens toen moslimterroristen met hun gekaapte vliegtuigen duizenden de dood injoegen. De laatste woorden van Kevin Cosgrove die de alarmcentrale aan de lijn had toen hij vanaf de 105e verdieping van de Zuidelijke Toren om hulp smeekte totdat het donderend geraas van het ineenzakken van de toren hoorbaar werd en de verbinding verbroken. Dat Pim Fortuyn op laffe wijze werd geëxecuteerd door de extreemlinkse milieuterrorist Volkert van der Graaf. Dat diezelfde avond nog de Wageningse GroenLinks-wethouder Jack Bogers met de club Milieu Offensief belde om te zeggen dat de dader hún Volkert was. Daardoor maakte hij het politieonderzoek kapot. Later moest Bogers een boete van 500 euro betalen en kreeg hij een gemeentelijke onderscheiding.

Het moment dat duidelijk werd dat collega Theo van Gogh was neergeschoten, gekeeld en gestoken door de moslimterrorist Mohammed Bouyeri. Die zomerdag in 2007 dat een politieagent zei dat ik mijn kantoor-werfkelder in Utrecht niet mocht verlaten omdat er een zelfgemaakte bom was aangetroffen in het hoofdkantoor van DWARS even verderop en de EOD de Oudegracht had afgesloten. Jesse Klaver was toen overigens secretaris van de jeugdbeweging van GroenLinks.

De bomaanslagen op de marathon van Boston in 2013 gepleegd door moslimterroristen/broers Tsarnajev en het beeld van de 29-jarige Krystle Campbell levenloos op haar rug, de ogen open. De islamitische aanslag in 2015 die een groot deel van de redactie van Charlie Hebdo het leven kostte; de video van het achteloos doodschieten van de toegesnelde politieagent en reeds gewond geraakte Ahmed Merabet. De zwarte vrijdag in november later dat jaar toen er maar liefst zes aanslagen in Parijs plaatsvonden met als dieptepunt de executies in concertzaal Bataclan. Het verhaal van de kennis die tot in detail beschreef hoe hij op het terras van restaurant La Belle Équipe in het 11e arrondissement werd neergeschoten, 19 gasten om hem heen minder gelukkig. De vele moslimaanslagen die daarna plaatsvonden in West-Europa en de bijbehorende beelden van uiteengereten, neergeschoten of aan stukken gereden lichamen van mannen, vrouwen en kinderen. De honderden ISIS-filmpjes van de meest gruwelijke moorden uit naam van de islam.

Dus ja, ik begrijp GroenLinks Kamerlid Kauthar Bouchallikht en haar trauma's wel. Het moet niet leuk zijn geweest om als 7-jarige de opkomst en ondergang van Pim Fortuyn meegemaakt te hebben en dan opeens met zo'n dekselse televisieserie geconfronteerd te worden.

Arm kind.

Het échte slachtoffer van de moord op Fortuyn

Zo’n topic dat je denkt ‘Zucht, meisje, moeten we nou echt..?’ Maar we moeten nou echt. Want andere media, die bij iedere twitterruft van Thierry een week lang de Mediaforums bij elkaar Batsignen om een Hoge Toon uit de buizenradio te doen piepen, zullen doen of deze tweet nooit geplaatst is. Sterker nog, van Trouw tot NRC en de Corrie zitten ze deze tweet te liken - evenals natuurlijk de bekende beroepsslachtoffers en hun advocaten (hoi Wil). Nou. Dan maar wij een mediaforumpje knutselen: Kauthar was 8 toen Fortuyn werd vermoord door iemand met een GroenLinks-profiel en mede dankzij de retorische inspanningen van huidig GroenLinks-senator Paul Rosenmöller. Twintig jaar geleden gebeurde het ondenkbare in onze democratie, maar zíj heeft het trauma. Maak het nou, dom wicht. Maar ook: bedankt voor het wederom tonen van je ware kleuren. Afwijkende opvattingen mogen van GroenLinks nog steeds DEAUD. Turks-Nederlands bevrijdingsmeisje Lale Gül won vrijdag de Pim Fortuynprijs. GroenLinks Kamerlid (en Moslimbroeder) Kauthar Plaatsdelikt wint de Paul Rosenmöller Prijs - voor Snijden in Eigen Vingers.

6 mei 2002, 18:06, Mediapark

Met het risico dat het nu echt een beetje dweperig wordt gaan we nog één keer het heden herdenken. Pim Fortuyn was twintig jaar geleden het slachtoffer van beukende beschuldigingen en besmeuringen door linkse pers en linkse politiek, die hun wereldbeelden uitgedaagd zagen worden door iemand die geen zachte heelmeester van de realiteit wilde zijn. Het ging zoals dat altijd gaat als het opgelegde "progressieve" pandoer de populariteitsstrijd verliest: dan gaan hun propagandisten geen 'eerlijker verhaal' vertellen, dan gaan ze hun woede koelen op de ketters die niet willen gehoorzamen. "Cancellen", heet dat nu met een eufemisme. In koelen bloede, deed Volkert dat op 6 mei 2002. C'est ça.

Maar het probleem, meneer...

'Maar het probleem, meneer, dat blijft'

(foto opklikken voor groot)

Op de zesde mei 2002 lag ik rond 18.00 uur op de bank in mijn woning aan de Haagse Ligusterstraat TV te kijken, een aflevering van de geweldige serie JAG. Opeens ontplofte mijn telefoon met SMS'en en oproepen. Pim Fortuyn was neergeschoten op het Mediapark. Ik werkte toen nog niet op het Binnenhof, wel schreef ik voor de dode boom en Het Opinieblad voor de Gewone Man Panorama. Ik had Fortuyn een klein half jaar daar voor geïnterviewd (nadruk hier) over zijn politieke aspiraties en de redactie wilde overleggen hoe het volgende nummer eruit zou zien. Dat verliep allemaal vlot, de rest van de avond keek ik zoals de rest van Nederland verbijsterd naar de beelden op televisie. Ver na middernacht - het besef dat Fortuyn werkelijk was overleden was ingedaald - liep ik naar mijn werkkamer. Want ergens in de laden van mijn bureau lag een Fortuyn-momentum: het visitekaartje (incluis telefax- en autotelefoonnummers, Pim was erg van de communicatie) dat hij mij na dat interview gaf. Later die week liet ik het stukje handgeschept papier inlijsten en inmiddels prijkt het al jaren in mijn werkkamer in Utrecht. Een fysieke herinnering aan een bizar jaar.

Twintig jaar later - Fortuyn al decennia dood, rustend in zijn Italiaanse tombe in Provesano tot de Wederopstanding, verslaggever dezes inmiddels van middelbare leeftijd, niks is zo erg er door de NPO op gewezen te worden dat de tijd vliegt - is er de televisieserie Het jaar van Fortuyn. Vrijdag was de eerste aflevering, vervolgens tot diep in de nacht onvermijdelijk de rest dan ook maar gebinged. Enkele overdenkingen.