Mag je dit nog schrijven?

Noot van de redactie: Het was in die dagen dat de cancel culture niet bestond en je gewoon mocht zeggen wat je wilde, dat verhalenschrijver Heere Heersema jr. aanklopte bij de herberg van Joop.nl. Daar waren zijn kroegverhalen van harte welkom, maar zomaar een grap over transgenders maken mocht natuurlijk niet. Daarop trok Heere verder en kwam uit bij de stal van GeenStijl, waar ze het verhaal 'Man is man, vrouw is vrouw' wel online willen zetten. En in de mensen een welbehagen. 

Man is man, vrouw is vrouw

‘Heb jij weleens op een genderneutraal toilet gezeten?’ vroeg Ton.
‘Nee,’ zei Roos, terwijl ze met de spatel in één beweging het schuim boven de rand van zes bierglazen afstreek. ‘Hoezo?’
‘Gewoon, ik vroeg me ineens af hoe zo’n ding eruit ziet.’
‘Geen idee,’ zei Roos. ‘Ik denk als een doodgewone boutenbak.’ Ze liep met de glazen bier naar de grote ronde tafel, het dienblad met uitgestrekte arm boven haar hoofd houdend terwijl ze tussen de cafébezoekers door manoeuvreerde, gracieus als een vis tussen de waterplanten.
‘Nou,’ zei Harko, die naast Ton aan de bar zat, ‘ik denk dat-ie er heel ingewikkeld uitziet. Je hebt tegenwoordig een heleboel nieuwe geslachten en daar moet het allemaal op passen.’
‘L, H, B, T, Q, I…’ telde Ton op zijn vingers. ‘Wat heb je nog meer?’
‘Plus,’ zei Harko. ‘Daar zitten al die nieuwe verschijningsvormen tussen.’
‘Hoe moet ik me dat dan voorstellen, zo’n toilet?’
‘Nou, met allerlei slangen en buizen, hè.’
Ton proestte het uit in zijn bierglas.
‘En zuignappen en koppelingstukken!’
Het bier liep Ton uit de mondhoeken. Hij verslikte zich en begon te hoesten als een hond. Harko keek tevreden grijnzend toe, bijtend op zijn onafscheidelijke tandenstoker.

Zo, pak maar een borrel, Ebru zat in de mail en die wil ff wat doelwitten onder enkele rugnummers schilderen. We heffen het glas voor Ons Oebroe!

In een podcast die ik afgelopen week opnam met Daphne Deckers, wees zij mij op een uitspraak van columnist en regisseur Theo van Gogh, die achttien jaar geleden vermoord werd: “Als ik het zeg, ben ik een racist. Maar jij mag het zeggen, daar kunnen ze niet tegenop!” Daphne constateerde: “Tegenwoordig mag jij het ook niet meer zeggen.”

En bedankt. In my face.

Er ging een luik in mijn hoofd open en dat luik wil niet dicht. Zeker niet nadat ik vorige week weer ‘ns uit het niets gecanceld werd. Lang verhaal kort: ik ben het zat. De cancel culture. De dubbele moraal. De felicitatiedienst die media heet. Ik ben het zat dat als ik het zeg, het ‘racisme, discriminatie of drek’ heet te zijn, maar dat als een ander het zegt, het ‘humor’ heet. 

Gecanceld worden is mijn leven. En voor mij het leven van anderen. Zoals Theo van Gogh. Na zijn moord hield iedereen van Theo, was hij iedereens beste vriend en had iedereen met hem willen samenwerken. Hij moest er eerst voor vermoord worden maar o, wat was Theo toch getalenteerd. Maar ja, woorden zijn niet zonder risico. Je moet mensen ook niet beledigen, zeker moslims niet. Of vreemde culturen. Waarom zou je dat doen?! Je hoeft het niet te zeggen hé? Ik ben het zat, vanuit mijn tenen ben ik het zat. Nee, je hoeft het niet te zeggen. Maar de dubbele moraal dat goedgekeurde gutmenschjes alle woorden mogen gebruiken tégen jou en jij de rechts-radicale racist bent, is zum kotsen. Het is tijd om namen en rugnummers te noemen. Wat kan me gebeuren, gecanceld worden?! 

BUITENHOF: ‘We willen een vrouw zelf maken’

We leven in het jaar 2003/4 en bij Buitenhof werd een columnist gezocht. Een vrouw. Vrouwen moesten op tv een live screentest doen. Eerlijk? Appeltje eitje. Ik schrijf een column, hijs me in een strak pak en knal door de autocue de woonkamer in. Strik eromheen, niets meer aan doen. Ja, mijn zelfvertrouwen is groot. Ze zoeken een vrouw die wat kan en in columnistenland betekent dat: woorden achter elkaar zetten en ze op tv durven uitspreken. Achter mijn laptop een vrouw, IRL een vrouw: mij heb je er niet mee. Dus die afwijzing kwam als een verassing: “We willen een vrouw zelf maken”. Tja. Kan. Wat meespeelde is dat ze in die tijd ronduit in je gezicht zeiden: ‘Jij schrijft voor de site van Theo van Gogh he? Ja nee, jammer. Daar willen we niet mee geassocieerd worden.’ Eikels. NEXT. Totdat de vrouwelijke columnist bekend wordt gemaakt: Herman Philipse, de ex van Ayaan Hirsi Ali. IRL een vrouw, achter mijn laptop een vrouw dus ik stuur de eindredacteur van dienst een mail. “Laat me weten waar Philipse zijn borstcorrectie laat uitvoeren, tzt zal ik er ook behoefte aan hebben.” Stik d’r in, eikels.

WNL/ Bert Huisjes: ‘Ebru is kritisch op het verkeerde moment’

Omroep WNL wordt opgericht. Joost Eerdmans wordt commentator en zegt ‘jij moet erbij!’. Ja, ik moet erbij, hartstikke leuk maar ik weet inmiddels hoe er op mij, de columnist van Theo, wordt gereageerd. Dus ik bedank en vraag: “Wil jij mijn naam noemen tegen Bert Huijsjes en me laten weten hoe hij reageert?” Joost wil dat uiteraard doen, want dit wordt een inkoppertje, Ebru moet erbij! Totdat hij me verbijsterd terugbelt. “Weet je wat Bert Huijsjes zei?! ‘Ebru? Mwah, die is altijd kritisch op het verkeerde moment’.” Er zijn dus momenten dat je je bek moet houden, ook volgens journalisten. Waarschijnlijk als je een carrière in de media ambieert.

De Clou Zal U Verbazen

Te laat Weigel

Social

Op zich hè. Op zich is er wat te zeggen voor het permanent voor altijd & eeuwig onbeperkt schorsen van AL DIE LUI die de HELE DAG op tijdlijn NIETS ANDERS delen dan "LOLLIGE" berichten met al dan niet zeventien [tranen van het lachen] smiley's erachter van accounts als 'Humor met een Knipoog Night', 'Deukkie plaatjes', 'Spectrum Netwerk' en 'Gele Hesjes Limburg'. Maar wat er nu toch weer in de Vervelende Staten van Amerika gebeurt met die vermaledijde cancelcultuur is toch wel van een bijzonder niveau. Politiek verslaggever (en boomer) Hans David Weigel is door zijn krant een maand geschorst omdat hij een grap heeft geretweet. Op dezelfde dag haalde Weigel de retweet weg en bood zijn excuses aan. Maar dat is natuurlijk niet genoeg. Zijn krant heeft hem nu een maand geschorst, zonder salaris. De (TRIGGER WARNING) op zich niet heel erg leuke grap, na de breek, inclusief het commentaar van zijn "collega" die alleen maar vragen stelt over het toestaan (sic) van retweets (sic). 
UPDATE 10 juni: De escalatie escaleerde verder en nu is verklikster Felicia Sonmez ontslagen  

Met uw blote wiki in het Tikibad

In een wereld vol oorlogen, gemeenteraadsverkiezingen en exploderende benzineprijzen vergaten we bijna het echt belangrijke nieuws van afgelopen weekend: de jaarlijkse naaktzwemdag in het Tikibad is afgelast! De kledinghaters van de Naturisten Federatie Nederland (NFN) huren elk jaar het bad af voor een dagje ongestoord zwemmen in de ongeklede piemeloeris, want iedereen weet dat u harder van de glijbaan gaat op blote kadetten. Na elf succesvolle jaren sneuvelden de edities in 2020 in 2021 vanwege corona en hoewel dit jaar alle seinen op groen stonden, annuleerde Duinrell het feestje na overleg met de burgemeester op het laatste moment vanwege bedreigingen die het bad via Facebook ontving. Blijkbaar horen sommige totaalidioten de woorden 'naaktzwemmen' en 'families' en braken dan in een pavlovreactie direct beschuldigingen van pedofilie uit. Kijk maar naar accounts van wappies als Diana Archer en Jan Strijder die tussen het verspreiden van onzin over vaccinaties de tijd nemen om ongefundeerde pedo-beschuldigingen te delen en de Duinrell-FB vol te spammen. We weten niet wat erger is: de aan populariteit winnende illusie dat iedere vorm van bloot met seks of misbruik te maken moet hebben of het feit dat burgemeesters direct de stekker uit evenementen trekken zodra een wappie op internet iets uitpoept. Waarom bukt notabene een zogenaamd """liberale""" vvd-burgervader voor een stel gymnofobische toetsenbordridders? We snappen dat een gemeente als Wassenaar het niet waard is om op zijn Zelenskys te verdedigen, maar dit is het andere uiterste in leiderschap. Kom nou, we laten ons niet door deze Facebookende molenwiekslachtoffers een preutse zedigheidslockdown inlullen, omdat ze zelf te diep in een fundamentalistisch konijnenhol zijn gedonderd. Want laten we eerlijk zijn: als de NFN-blootbuddies niet langer met hun zongebrande bipsen over chemischgekleurde glijbanen kunnen roetsjen, zijn we dan nog wel echt vrij?

Wetenschappelijk tijdschrift geeft toe aan gekwetste zieltjes

Je mag dus tegenwoordig niet eens meer zeggen dat lichamen met een vagina lichamen met een vagina zijn. Wetenschappelijk tijdschrift The Lancet had een tekst over lichamen met een vagina op de cover en werd bedolven onder woedende reacties van gekwetste mensen die vinden dat je geen lichamen met een vagina mag zeggen als je lichamen met een vagina bedoelt.  En in plaats van dat wetenschappelijk tijdschrift The Lancet zegt 'steken jullie je mening over onze cover maar lekker in jullie gekwetste vagina', publiceert wetenschappelijk tijdschrift The Lancet een excuus. "I apologize to our readers who were offended by our cover quote", schrijft hoofdredacteur Richard Horton. Daar is maar één woord voor: laf. Het is toegeven aan de alsmaar oprukkende cancel culture die de beoefening van de vrije wetenschap in rap tempo kapot aan het maken is. Met zulke vrienden heeft het vrije woord geen vijanden meer nodig. Wij zijn even een manifest aan het opstellen, want binnenkort mag je zeker ook geen tot slaaf gemaakte meer zeggen als je een tot slaaf gemaakte bedoelt!

Dr. Teun Voeten, oorlogsverslaggever en -fotograaf en onderzoeker naar de Mocromaffia, is uit een FB-groep van collega's gegooid vanwege Hebdo-cartoons

Teun Voeten schrijft aan GS:

De Vulture Club is de grootste Facebookgroep van de internationale gemeenschap van oorlogsjournalisten. Deze werd opgericht door Peter Bouckaert (toentertijd onderzoeker bij Human Right Watch) na de dood van onze geliefde collega’s Chris Hondros en Tim Hetherington, die om het leven kwamen door een granaatinslag tijdens de slag om Misrata, Libië, april 2011. Hun gelijktijdige  dood was een enorme schok voor oorlogsreporters wereldwijd. 

Bouckaert begon de Vulture Club om ons verdriet en rouw vorm te geven, om een hechte groep van oorlogsreporters te maken die met elkaar praktische, informatie en veiligheidsadvies zouden uitwisselen. In tien jaar tijd groeide de Vulture Club tot een forum van bijna 10.000 mensen. Momenteel zijn de meeste VC-leden geen actieve oorlogsjournalisten, maar mensen die op de een of andere manier met de media te maken hebben of dat graag zouden willen.

Twee weken geleden plaatste ik een post om onze collega-journalisten van Charlie Hebdo te herdenken die werden geëxecuteerd door een islamofascistisch doodseskader. Ik liet ook twee onschuldige Charlie-covers zien. 

Enkele uren later kreeg ik een Facebook-bericht van administrator Bouckaert. Hij beschuldigde me van islamofobie en anti-migratie-standpunten. Hij verwees naar het concept van "inclusiviteit,", en hij informeerde me dat mijn post niet alleen was verwijderd, maar dat ik ook verbannen ben als lid van de Vulture Club. 

Dit zijn opmerkelijke beschuldigingen. Rationale religiekritiek op totalitaire interpretaties van een geloof is geen pathologische, irrationele angst. Zoals vele mensen in het Westen ben ik bezorgd over de gevolgen van ongecontroleerde migratie. Inclusiviteit opleggen door mensen met onwelgevallige meningen buiten te sluiten, is een vreemde strategie.

Gecancelde mensen werden “te sympathiek” afgeschilderd

Bovenstaande video stond een paar dagen terug op Nu.nl, en legt de woke waanzin best goed uit, qua waarom “verkeerde” meningen te maken krijgen met (extreemlinkse) agressie, deplatforming en cancel culture. Kennelijk iets té goed, want de video is verwijderd van Nu.nl. De GeenStijl wist een kopietje te vinden, hierboven, maar vond ook het bewijs dat de (hoofd-)redactie van Nu.nl zich bemoeid heeft met de verwijdering: een van de geïnterviewden heeft screenshots gedeeld van zijn gesprek met de maker van de video, waaruit blijkt dat de video over cancel culture (‘oh ironie’) is verwijderd door Nu.nl, omdat het de slachtoffers van ontplatforming en censuur “te sympathiek” in beeld bracht. Fascinating. Wij wisten ook niet dat Nu.nl inmiddels een dependance van D’66 of NRC Cancelblad was...
Update: Hoofdredactie Nu: video “voldeed niet aan kwaliteitseisen”. 
LOL: Ja wel soort van vervelend dat je geen ‘nu.nl’ in onze panelen kan tijpen nu he?

GeenStijl Serieuze Studiemateriaal Service presenteert: twee Britse nichten die weigeren te zwijgen

De meningen over het boze betoog van Borat & Bruno liepen - zoals we al verwacht hadden - ver uiteen. Sommigen zagen er een oproep tot censuur in, maar hij pleit vooral voor een terugkeer naar waarheid die in feiten en argumenten rust, en die dus niet wordt ontleend aan hoe massaal een opvatting gedeeld (of genormaliseerd) wordt. Dan nog is het natuurlijk maar de vraag wiens waarheid het meeste in de werkelijkheid wortelt want de NPO, MSM, politiek en zelfs de wetenschappelijke wereld lijken er tegenwoordig net zo makkelijk een onwrikbaar eenzijdig eigen gelijk op na te houden als Robert Jensen, Jerry Airfryer of Greta Thunberg. Maar we kunnen nog wel constateren dat er een enorm verschil bestaat tussen de vrijheid om aperte onzin te verspreiden (en in hoeverre we ons mentaal en digitaal moeten wapenen tegen de gevolgen daarvan), en een noodzakelijk publiek verzet tegen het onbespreekbaar maken van bepaalde thema's en kwesties, zoals Woke-linkse SJW'er veel te gretig (en soms iets te succesvol) nastreven in hun online cancel culture, een mentaliteit waardoor inmiddels zelfs de eerste zwarte president van de VS het mondsnoerende "OK, boomer"-meme'pje naar zijn hoofd krijgt omdat hij laatst hardop uitsprak dat regressief deuglinks best een beetje mag dimmen met hun VvMU-haat. (Thanks, Obama!)

Brengt ons op bovenstaande video, en onderstaande uurtje. Douglas Murray, auteur van misschien wel het belangrijkste boek van dit moment (The Madness of Crowds) in gesprek met komiek Andrew Doyle. Laatstgenoemde is de geestelijk vader van het fantastische SJW parodie-account Titania McGrath, waarin hij de Woke culture vakkundig sloopt door gewoon hun eigen retoriek te gebruiken. Murray, daarentegen, mag ook graag een beetje spotten met de social justice-waanzin, maar waarschuwt ook dat we het verschijnsel wel héél serieus moeten nemen, omdat het diep verankerd zit in (marxistische delen van de) sociale wetenschappen, en al ver is doorgedrongen in bestuur, beleid en bedrijfsleven - en het is een grote ziekte voor iedereens vrijheid. En hoewel Murray het betreurt dat we het er zo veel over moeten hebben (en hoopt dat het voorbij gaat), mag het niet weggelachen of onweersproken blijven. Want de woke culture waarin iedereen die niet policor genoeg is de kans loopt om werkloos en sociaal verstoten te raken, "is not a fair representation of society." Fijne kijktip n de breek, ongetwijfeld leerzamer dan de jacht op FoUtReChTsE geluiden op de NPO vanavond.