Opklik voor groot.

Klik hier voor grote windmolens.

Onder de titel ‘Cartoonproblematiek’ zal historicus Kris Wellen ingaan op een aantal geruchtmakende ‘opiniedelicten’ en is Gregorius Nekschot exclusief voor GeenStijl bereid gevonden deze serie te verluchten met nieuwe cartoon. In tijden van censuur en andere aanslagen op de Vrijheid van Meningsuiting een traktatie voor elke liefhebber van de Gulle Lach.

Alstublieft, we trappen vandaag meteen maar af met ieders favoriet:

Nadat in 1848 de Vrijheid van Meningsuiting stevig werd verankerd in de Nederlandse grondwet volgde een – ook volgens huidige maatstaven! – periode van ongekende persvrijheid. Maar niet tot ieders genoegen, met name dominee Abraham Kuyper (1837-1920), onbetwist geestelijk en politiek leider van de gereformeerden, was rond 1900 regelmatig het mikpunt van bijtende satire in de liberale en socialistische pers.

Rechtszaken die werden aangespannen leidden, tot frustratie van de gereformeerden, echter altijd tot vrijspraak. Na publicatie van antiklerikale spotprenten in het communistische dagblad De Tribune zag de – uiteraard gereformeerde – minister van Binnenlandse Zaken Jan Donner (1891-1981) zijn kans schoon. 

Om eindelijk op te kunnen treden tegen ‘uitbraakselen van de hel’ loodste hij in 1932 de Wet tot strafbaarstelling van smalende godslastering door het parlement. Na invoering van deze ‘Lex Donner’ volgden in totaal negen veroordelingen, maar de enige zaak die tot aan de Hoge Raad werd uitgevochten was het zogenaamde Ezelproces.

Romanschrijver Gerard Kornelis van het Reve (1923-2006) had zich in 1966 de literaire vrijheid veroorloofd te beschrijven hoe hij god, in de gedaante van een ‘éénjarige muisgrijze ezel’, driemaal in diens ‘Geheime Opening’ had genomen. De Hoge Raad sprak Reve in 1968 uiteindelijk vrij wegens gebrek aan bewijs.

Het Openbaar Ministerie bezondigde zich later niet meer aan aanklachten wegens ‘smalende godslastering’ en de ‘Lex Donner’ werd op initiatief van een aantal Kamerleden uiteindelijk in 2014 afgeschaft.

Klik hierrr voor groot.

Op 10 april 2018 schrapte een zeldzaam daadkrachtige Tweede Kamer het verbod op het beledigen van een bevriend staatshoofd. Een wijs besluit en zonder meer een zegen voor de Vrijheid van Meningsuiting.

Onder de gereformeerde minister-president Hendrik Colijn (1869-1944) bijvoorbeeld hield Nederland in de periode voor de Tweede Wereldoorlog krampachtig vast aan de gevoerde neutraliteitspolitiek. Na het verschijnen van een tegen Adolf Hitler gerichte spotprent in dagblad Het Volk werd hoofdredacteur Johan Ankersmit (1871-1942) in 1936 dan ook door het Openbaar Ministerie gedagvaard op verdenking ‘opzettelijk het hoofd van een bevriende staat te hebben beledigd’.

Het liep uit op een rechtszaak die met grote aandacht werd gevolgd. Ankersmit werd veroordeeld maar later in hoger beroep vrijgesproken omdat het gerechtshof meende dat de kritiek op Hitler weliswaar zwaar was aangezet, maar wettelijk toegestaan. Een oordeel dat later door de Hoge Raad werd bevestigd.

Maar goed, dat was toen.

Huidige ‘bondgenoot’ Turkije ontwikkelt zich onder strakke leiding van Recep Tayyip Erdoğan in hoog tempo tot een fascistische staat. Hoogste tijd dus – nu het beledigen van een bevriend staatshoofd niet langer strafbaar is – om alles uit de kast te halen.

Klik hierrr voor groot.

Op 15 maart 1968 werd politiek tekenaar Bernhard Holtrop – alias Willem – veroordeeld tot een boete van 250 gulden naar aanleiding van onderstaande cartoon:

Volgens de rechter een ‘belediging van het bevoegd gezag’, maar met de kennis van nu helemaal geen gekke spotprent: tussen 1965 en 1968 knuppelde de Amsterdamse politie er inderdaad op los. Om orde en gezag te handhaven werden Provo’s voor het uitdelen van krenten, of andere vormen van lollig bedoeld maatschappijkritisch protest, (buitengewoon) hardhandig aangepakt.

Strafbaarstelling van ‘belediging van het bevoegd gezag’ vindt zijn oorsprong in de Wet van 19 juli 1934. Wetgeving dus, uit het tijdperk van orthodox-gereformeerde politici als Hendrik Colijn en Jan Donner: de grote helden van Sybrand van Haersma Buma! Van de huidige leider van het CDA is bekend dat als een door u gedebiteerde mening – bijvoorbeeld op sociale media – hem niet aanstaat, hij u het liefst zou willen laten arresteren.

Gelukkig heeft de Amsterdamse politie daar helemaal geen tijd voor. Druk, druk, druk met andere dingen...

Opklik hierrr.

Opklik voor groot: hierrr.

Geinig stijlloos historisch feitje: tien jaar terug werd, in de nasleep van het Nekschot-arrest, een kleine commentrazzia gehouden op uw favoriete weblog, waarbij het meldpunt discriminatie internet en iemand van de PvdA samen met het OM van mening waren dat er maar liefst vijftien strafbare comments in de stijlloze panelen stonden. Een veroordeling is er nooit uit voortgekomen, maar Fleischbaum zag wel een keer een Amsterdamse verhoorkamer van binnen. Ook leuk & lol @ fipo!

In de kont kruipen van een politicus is dan uiteraard van levensbelang, anders nooit een lek of een scoop. Het controleren van de macht schiet er zodoende regelmatig bij in. Begrijpt u nu waarom u van GRECO, het anticorruptie-orgaan van de Raad van Europa, moest horen dat Alexander Pechtold (D66) corrupt is, en niet van de eigen parlementspers?

Opmerkelijk, want aardgas (CH4) is een schone én goedkope brandstof.

Met  name Ed Nijpels – prominent lid van de VVD – speelt op de achtergrond  een belangrijke rol in deze gang van zaken en dat is geen toeval.

Onder het voorwendsel van ‘klimaatbeleid’ kan de VVD immers een langgekoesterde wens realiseren: het kaltstellen van zoveel mogelijk bijstandsgerechtigden.

Armoedzaaiers laten doodvriezen om de planeet te redden, is dan even geniaal als kwaadaardig.

Samsom gaat u windmolens en warmtepompen door de strot wringen. Totalitaire praktijken, verzet is nutteloos.Nou is het gekke dat Greenpeace nooit actievoert in China. Waarom niet? De industrie in deze ’werkplaats van de wereld’ draait volledig op elektriciteit uit bruinkoolcentrales en men pompt er de atmosfeer vol met chemicaliën. Om nog maar te zwijgen over afvalwater en allerhande meuk; dat gaat – huppakee – ongezuiverd de rivier in.