Landgenoten, het is met gepaste trots en zonder enige bescheidenheid dat wij een nieuwe topicreeks aankondigen op GeenStijl, te weten 'UWV: Kroniek van een faalfabriek'. Als u deze website de afgelopen jaren heeft gelezen, dan weet u dat het op ICT-gebied bij het UWV een grote soepzooi is. Als u deze website de afgelopen jaren nog beter heeft gelezen, dan bent u in de UWV-topics regelmatig de naam van criticaster René Veldwijk tegengekomen. Database doctor René heeft met zijn ICT-bedrijf Ockham van binnenuit meegemaakt hoe het UWV werkt, en gaat daar voor ons een uitgebreid digitaal boekje over opendoen.

Speciaal voor alle Kamerleden die willen weten waarom het toch zo vaak misgaat bij uitvoeringsorganisaties van de overheid, en speciaal voor alle belastingbetalers die willen weten waar ze eigenlijk belasting voor betalen, duikt René in de (recente) ICT-geschiedenis van het UWV. Want van alles wat er vandaag misgaat bij het UWV is direct terug te voeren op de 'schitterende ongelukken' op ICT-gebied in de jaren ‘00. In deze serie gaat René van binnenuit laten zien hoe het UWV werkt en dat wat van buitenaf op domheid en falen lijkt, voor de organisatie en de UWV’ers persoonlijk juist goed uitpakt. En dat alles zonder complottheorieën en met heel veel Darwin.

Na de breek een introductie door René, metinclusief een handig nazoekbaar en iedere week geüpdateerd personenregister.

Niet lang nadat het UWV besluit om het probleem van "instabiele" uitkeringen onder de mat te vegen en daarmee haar clientèle over te laten aan het lot en aan sjoemelende werkgevers is er breaking news: Ketenmanager Cor Franke vertrekt per eind 2010. Natuurlijk ben ik blij. Cor Franke is een inventieve doorbijter. Ik ben al tweemaal verrast en nu komt er geen derde ronde. Mijn white paper, een voor bestuurders en politici "technische" verhandeling die vermoedelijk beperkt is gelezen, is voor de Ketenmanager de doodklap geweest. Ik ben trots en opgelucht tegelijk. Alleen wil ik nu graag weten hoe het allemaal is gelopen.

Paul Dirix, de directeur van UWV Gegevensdiensten, heeft dichtbij het vuur gezeten. Net als Cor Franke is ook hij op weg naar een exit, in zijn geval richting ProRail. Hij heeft de loonaangiftecrisis overleefd dankzij ons. En omgekeerd zie ik Dirix als iemand die fundamenteel deugt, in mijn ogen een zeldzaamheid op directieniveau bij het UWV. Voor het eerst hebben we een uitgebreid en openhartig gesprek. Een ding interesseert mij boven alles: wat bezielde Cor Franke om de hele wereld te belazeren met zijn Eenduidige Loonaangifte "stabilisatieplan"? 

Dirix zegt dat hij niet zeker weet, maar hij schat in dat de Ketenmanager werd gedreven door de ambitie om eigenhandig de loonaangifteketen tot stand te brengen. Toen hij bij zijn aantreden merkte dat die keten al grotendeels op orde was, zou dat een grote teleurstelling zijn geweest. Dirix zegt het niet maar de implicatie is duidelijk: Frankes plan om de polisadministratie te verherbouwen was een poging van een eerzuchtige eenling en geen keuze van een doordacht bestuurlijk proces. One ego to rule them all. Iedereen – ook Paul Dirix – is erin meegegaan. Wat een wereld.

U mag allemaal dingen vinden van Mart Smeets en Leo Blokhuis maar wat Mart Smeets en Leo Blokhuis dus heel goed konden was samen een radioshow maken genaamd 'For the Record'. Smeets lulde dat aan elkaar en dan kwam er allemaal obscure underground Americana uit de platenkast van opa - net effe anders en net effe leuker dan er normaal gesproken op de radio te horen was (en is). En nu is er: Bright Lights - A Country Podcast, vernoemd naar Bill Andersons 'Bright Lights & Country Music' maar daar zijn we nog niet. Peter Bootsman kent u mogelijk van New Adventures of (heel eventjes) als gitarist van de Wild Romance, Peter Kwint is natuurlijk oud-Kamerlid voor de SP, jeune vechtsportpremier en allround liefhebber van teringherrie. Die twee vinden elkaar dus in de country. Vinden we mooi, hier op GSHQ hebben we Colter Wall reeds uitgeroepen tot countrybaas van het jaar. ENFIN, dit compliment vinden Bootsman & Kwint misschien helemaal niet leuk, maar we krijgen uitstekende Smeets & Blokhuis-vibes van die twee. Aflevering 1 opent fijn met een plaatje van Conny Smith en het verhaal hoe ze trouwde met Marty Stuart. Lang genoeg geluld, ga mee op reis, lekker podcastje luisteren, Spotify-playlist na de klik. Luistertip!

Omdat **@**Mosterd te lam is om een recensie te tikken van het met uw belastinggeld gesubsidieerde Powned-NPO-program De Gevaarlijkste Wegen Leiden Naar De Endeldarm Van Dominique Weesie, doet Bertje het wel even. En dan gelijk ook een recensie over álle andere programma's met BN'ers van de NPO (nogmaals: door uw belastinggeld betaald). Toen, nu en in de toekomst. Opdat u het nooit meer hoeft te kijken. En als iedereen dat doet, nooit meer kijken naar die totaal achterlijke bagger met BN'ers die zonder ook maar enige schaamte door de NPO wordt uitgezonden, dan houdt de NPO vanzelf een keer op met al die BN'ersuitzaaingen op uw kosten en dan gaat de NPO gewoon weer doen wat het hoort te doen namelijk nuttige programma's maken die niet draaien om kijkcijfers. Wie niet weet wat dat is, NPO, hier de NPO kort samengevat: Frans Klein. Zo. Dan nu de recensie.

Donderdag 21 september

If you believed they put a man on the moon
(Man on the moon)
If you believe there's nothing up his sleeve
Then nothing is cool (nothing)

Veel gedoe rond Baudet en het eerste mannetje op de maan. De eerste complottheorie die ik ooit hoorde, kwam van Hendrikus van Ingen. De dorpsgek van Ede droeg altijd een alpinopet, een ribfluwelen jasje, een drollenvanger en klompen. Henk stonk een uur in de wind en had wortel geschoten in de Grotestraat, waar hij mensen aanklampte voor een praatje. Ik dorstte zijn vunzige plaggenhut niet te betreden dus ik sprak hem alleen in de veilige winkelstraat. Ach, ieder dorp had vroeger zijn oom Gijs. 

In het vieze huisje van Oom Gijs
Was nog geen water, licht of gas
Het rook er naar sperma en anijs
Wat achteraf begrijplijk was
Wij jongens stonden om Gijs heen
Dan zat hij aan je derde been
En daarna rukte hij zich af
Spoot al zijn zaad in een karaf
En wij naar huis toe op een draf

Ik ben een oprecht mensenmens en maakte altijd tijd vrij voor Henk. In Ede was toch niets te doen en de gesprekjes met de dorpsgek waren de kleine lichtpuntjes in mijn droef bestaan als genderverdwaasde bipolaire puber met ADHD, een spraakgebrek en steenpuisten,  en bovendien was ik een dwerg met een kromme rug die verslaafd was aan vieze seksboekjes. Ome Henkie hield tenminste van mij. 

Iedere conversatie met de dorpsgek eindigde met de maanlanding. Henk was er namelijk van overtuigd dat de mens nooit op de maan was geweest en dat die ‘poppenkast’ in een filmstudio was geënsceneerd.