De koninklijke NOS presenteert vanmiddag de Politicus van het Jaar, EenVandaag doet dat maandagavond nog eens dunnetjes over. GeenStijl is de concurrentie echter te snel af met de Bassiehof’s Politicus van het Jaar-bokaal. Plus: negen andere categorieën waaronder De Propaganda Prijs, ‘t Loden Dalertje en de Diamanten Achterdeur. Plus: wie sleept de John Leerdam-beker voor meest nutteloze politicus in de wacht? De Lijst der Lijsten. Na de breek.

Het Europese project maakt mij de pis niet lauw, ik voel er geen enkele emotie meer bij. Suf geluld door de Eurofielen, in de war door het vele geld dat naar landen vloeit waar ik mij niet verwant mee voel en walgend van de gepolariseerde discussie waarin grijstinten verboden zijn. Je bent of voor Europa of tegen, wie de middenweg wil bewandelen legt een eenzame tocht af. Ondertussen maken de hoge heren in Brussel het zichzelf verdomd moeilijk. Want hoe zit het met de vijf miljard euro voor Egypte, de voorgestelde persbreidel en de Europese hasbara? De door niemand verkozen Europees ‘president’ Herman van Rompuy meldde onlangs dat de Europese Unie vijf miljard euro zou schenken aan Egypte. Voor democratie enzo, verkrachtte blonde journalistes op het Tahrir-plein blijken namelijk een redelijk PR-probleem voor de nieuwe machthebbers van de Moslim Broederschap. Een paar weken later moest minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PvdA) die vijf miljard ontkrachten in de Tweede Kamer. Het zou gaan om een paar honderd miljoen euro aan Europees geld, de rest zijn leningen die uit instituties voortkomen die niets of zijdelings met Europa te maken hebben. Maar waarom wekte Van Rompuy dan de indruk dat het wel degelijk Europees geld was? Wat was er in dat haiku’s componerende hoofd gevaren?

VVD-fractievoorzitter in de Eerste Kamer Loek Hermans weigert media te woord te staan over zijn betrokkenheid bij de ondergang van Meavita. Dat is op zijn minst een beetje dom te noemen. Het thuiszorgconcern, voortkomend uit een fusie in 2007, ging in 2009 ten onder met achterlating van een schuld van tientallen miljoenen. VVD’er Loek Hermans was voorzitter van de Raad van Toezicht. Een functie die hij ook al bij het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) vervulde. En dat liep ook al niet al te best af, zoals u zich wellicht zult herinneren. Hermans wilde afgelopen vrijdag Nieuwsuur niet te woord staan. Daarnaast weigerde hij tot tweemaal toe het radioprogramma TROS Kamerbreed zaterdag te woord te staan. De fractievoorzitter van de senaatsfractie van de VVD weigert de media te woord te staan. Dat is opmerkelijk te noemen als je een (indirect) verkozen volksvertegenwoordiger bent.

Het is op het eerste gezicht amusant om de onmacht van een bewindspersoon te zien. Eerder deze week zorgde een gelegenheids-samenwerkingsverband genaamd 'International Consortium of Investigative Journalists' (ICIJ) voor indrukwekkende publicaties. Journalisten uit meer dan veertig landen – dagblad Trouw deed ook mee - hebben inzicht gekregen en gegeven in de details van ruim honderdduizend offshore-bedrijven in belastingparadijzen. Staatssecretaris van Financiën Frans Weekers (VVD) wil inzage in deze gelekte lijst van mensen en bedrijven met geld op geheime rekeningen in belastingparadijzen. Trouw weigert dat en nu wil Frans Weekers een gang naar de rechter maken. Dat Weekers en zijn staf aan Trouw hebben gevraagd de gegevens te overhandigen is niet erg. Niet geschoten is altijd mis. Maar bij nul op het rekest vervolgens een gang naar de rechter aankondigen is meer dan walgelijk. Het lollige is er dan opeens van af. Want denkt Weekers nou, dat we hier in Rusland zijn? Met Poetin-swag een beetje de bad boy uithangen en de pers onder druk zetten?

De roep om vertrouwen van premier Mark Rutte is niet nieuw. Eind vorig jaar deed Ruud Lubbers hetzelfde in Buitenhof. Hans Wiegel knikte instemmend. In de kersttoespraak van de vorstin stond het woord elf keer. Vier maanden verder is het qua consumentenvertrouwen echter nog steeds huilen met de pet op. Het is de vraag of Rutte’s mantra aan gaat slaan, de cijfers zijn bedroevend. Dat het sociaal akkoord een tikkende tijdbom is - zoals GeenStijl-auteur Van Rossem gisteren in deze kolommen constateerde - moge duidelijk zijn. Dat gaat zeker niet bijdragen aan dat zo verlangde vertrouwen. En toen bleek vertrouwen dus opeens een loos begrip. Sommige beschouwers roepen het Akkoord van Wassenaar uit 1982 in herinnering. Maar: het verschil met toen is dat er nu dus geen maatregelen worden genomen. Door een combinatie van loonmatiging en arbeidstijdverkorting kreeg de economie destijds een enorme impuls: er ging weer gewerkt worden. Ter compensatie werden de lasten verlicht. De ‘maatregelen’ uit het huidig akkoord staan daar dus haaks op: dat is vooral van doorschuiven.

Ik was voornemens deze column in te sturen aan hoofdredacteur Pritt gelijk Jantje van Leiden. TEEVEN, GA WEG. En dat dan 300 keer. Makkelijke column, snel verdiend. Maar dat zou afbreuk doen aan het feit waar wij ons voor gesteld zien: de Russische asielzoeker Alexander Dolmatov heeft zich verhangen in zijn cel. Wat niet in de Tweede Kamer werd uitgesproken tijdens het 14 uur durende debat donderdag was dat Fred Teeven een moordenaar is. Toch werd die boodschap verkondigd door de achterban van niet nader te noemen linkse partijen. Dat is een misvatting: VVD-staatssecretaris Fred Teeven is niet verantwoordelijk voor de dood van Dolmatov. Hoe tragisch ook; Dolmatov koos voor zijn eigen dood. Teeven is echter wel verantwoordelijk voor het voortdurend afnemende vertrouwen in de politiek. Donderdagavond bevestigde Teeven het onderzoek van de Inspectie Veiligheid en Justitie: Dolmatov zat ten onrechte in vreemdelingenbewaring, zijn toegang tot juridisch bijstand was niet goed geregeld en de medische zorg heeft tekort geschoten. Vervolgens wilde de staatssecretaris geen verantwoording nemen. Dolmatov was een incident, het vinkje dat hij in vrijheid zijn beroep mocht afwachten was fout maar niet ernstig.

De kwestie Edwin de Roy van Zuydewijn is een nieuwe fase ingegaan. De Nationale Ombudsman Alex Brenninkmeijer heeft het College van Procureurs-Generaal onlangs aangesproken omdat het Amsterdamse Openbaar Ministerie weigerde ondanks een uitspraak van de rechter een zaak tegen Edwin de Roy van Zuydewijn te seponeren. Prins Carlos junior die aangifte tegen De Roy van Zuydewijn had gedaan bleef uiteindelijk met lege handen achter. Vervolgens werd bekend dat de Amsterdamse deken van Orde van Advocaten Germ Kemper – nemesis van Bram Moszkowicz - een stevige tik op de vingers kreeg van het Hof van Discipline. De tuchtrechter nam het hem niet in dank af dat hij onder valse voorwendselen een interview had gegeven aan roddelblad Story. Daarna schreef Jutta Chorus in haar biografie over de vorstin dat niemand minder dan prins Bernhard Edwin de Roy van Zuydewijn 'onschadelijk' wilde maken.

Na de gebruikelijke schermutselingen over de invulling van Dodenherdenking – ik heb nú al kapot veel zin in de discussie over Zwarte Piet! – was het gisteren om 20.00 uur eindelijk stil: iedereen hield twee minuten z’n klep dicht. Die twee minuten breng ik doorgaans starend naar het tv-scherm door zonder welke gedachte dan ook. Door persoonlijke achtergrond en interesse zijn de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog dagelijks in mijn gedachten, maar bij de verplichte twee minuten op de vierde mei gaat de geest opeens op slot: de kokosnoot is dan geheel leeg. Deze keer was het anders: de tweede minuut stilte moest nog beginnen toen ik mij een artikel uit NRC Handelsblad herinnerde. Er was iets met Srebrenica. Toen de tweede minuut ten einde was sprong ik op en liep naar boven, naar kantoor. Vanuit mijn ooghoek zag ik premier Rutte een krans leggen.

Het was eind 2005 dat ik bijdragen leverde voor een tijdschrift dat ‘Papa’ heette. Een blad voor bakfietsvaders, het bestaat niet meer. Frans Weekers was toen nog Kamerlid, twee jaar daarvoor was hij gescheiden. Ik interviewde hem over hoe hij zijn Kamerlidmaatschap combineerde met het vaderschap. “Politiek is hard werken en legt een ongelooflijke druk op je privéleven. Toch was mijn ideaal een liefdevol en bloeiend gezinsleven. Door de scheiding was dat in één klap voorbij. Als advocaat heb ik veel echtscheidingen begeleid en daardoor weet ik dat het heel makkelijk is om de kinderen de dupe te laten worden. Daarom ben ik zo blij dat we goede afspraken hebben kunnen maken. Toen we nog getrouwd waren zorgde ik dat ik iedere ochtend met het gezin kon ontbijten. Nu blijf ik de hele week in Den Haag, maak werkweken van 70 uur. Thuis wacht toch niemand op mij.” Gevoelige jongen als ik ben, moest ik even slikken bij die laatste zin. “Thuis wacht toch niemand op mij.” Een drama in zes woorden. ‘Staatssecretaris had van fraude Bulgaren kunnen weten’ schreef de Volkskrant in het chapeau afgelopen vrijdag boven het artikel over dat de Rekenkamer Weekers meerdere malen heeft gewezen op de fraude met zorg- en huurtoeslagen. Helaas werd niet in het artikel uitgelegd hóe Weekers dat van die Bulgaren had kunnen weten. Chef politieke redactie Kees Berghuis van RTL Nieuws, GeenStijl-redacteur Van Rossem en gisteren Bas Heijne nog in NRC Handelsblad gaan ondertussen vol op het orgel: Weekers moet weg want hij had het kunnen weten van de Bulgarenfraude. Het is self fulfilling prophecy wat de klok slaat.

Zelden iemand zo opgelucht gezien als Frans Weekers (VVD) afgelopen dinsdag. Het debat was koud begonnen of daar lag de vraag op tafel: had de staatssecretaris het politieonderzoek naar de Bulgarenfraude gefrustreerd door een interview aan Brandpunt te geven? De Limburger zweette peentjes, dit zijn de mededelingen die een carrière in de politiek doen knakken. Weekers wist het zelf niet maar hij ging ervan uit dat de FIOD het wel in het snotje had. Even later kreeg hij een briefje: zijn persvoorlichter had op de dag van het interview de FIOD ingeseind. Zover zijn we al: persvoorlichters als liaison tussen het ministerie van Financiën en de FIOD. Dat deugt niet. Wat ook niet deugt is dat minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem (PvdA) twee weken een rapport voor de Tweede Kamer heeft achtergehouden. In de begeleidende brief aan de Kamer schreef de minister dinsdag dat hij het rapport waar het AD over berichtte 14 (schrijve: veertien) dagen geleden al naar de krant had gestuurd. Leer mij journalisten kennen: alle ballen moesten op Weekers, dat Dijsselbloem een rapport achterhield past dan niet in het verhaal.

Wat bracht dat gekke, malle en rare Europa ons afgelopen maand? Golden boy Jeroen Dijsselbloem werd afgeserveerd (1) door de rest van Europa. Hij zou teveel een ‘Nederlands sausje’ over de besluitvorming in Brussel gieten. Doen we tenminste nog iets goed in Brussel. Voorts bleek dat we nog meer moeten bezuinigen (2). Gaat het al jaren over drie procent, nu willen de Europese hoge heren en dames dat we het begrotingstekort met een éxtra 0,2 procent van ons BBP terugbrengen. Een stevig LOLWUT? klonk in Den Haag. Dat LOLWUT was wel dubbelhartig: Nederland was namelijk één van de grootste pleitbezorgers voor de uitbreiding van de bevoegdheden van ‘supercommissaris’ Olli Rehn. Enfin, premier Rutte liet er vrijdag na de Ministerraad geen misverstand over bestaan: die vlieger gaat niet op. No way dat we extra gaan bezuinigen voor Brussel, leek de eerste minister te zeggen. Eerst zien en dan geloven. Deze maand werd namelijk ook nog eens bekend dat we tussen de 300- en 500 miljoen euro extra kunnen overmaken naar Brussel (3).

Vorig jaar zomer was ik bij mijn vrienden van BNR in debat met 'meester-interviewer' Frenk van der Linden. Hij pleitte voor meer transparantie in de parlementaire verslaggeving. Ik was en ben daar niet een groot voorstander van, maar de presentator van menig PvdA-lijstrekkersdebat zette mij wel aan het denken. De nieuwsconsument/reaguurder kan er namelijk baat bij hebben als parlementair verslaggevers en commentatoren meer open zouden zijn over de informatie die ze hebben, hoe ze er aan komen en hoe ze die verwerken in het eindproduct. Belangrijker: het inzicht in hoe die informatie het debat in de Nationale Vergaderzaal kan beïnvloeden. Ook al zijn we een jaar verder, laten we de daad bij het woord voegen. Enkele weken terug schreef ik in deze Bassiehof dat minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem (PvdA) twee weken lang een essentieel rapport voor de Tweede Kamer had achtergehouden. Met de kennis van nu - zeg ik Jan Peter Balkenende na – had ik dat niet zo moeten opschrijven. Leest wat Remco Dolstra – directeur Communicatie van het ministerie van Financiën - mij mailde en waarom ik dus hierbij rectificeer:

De grootste stunt die de duivel ooit uithaalde was de wereld laten geloven dat hij niet bestond. Deze vrij vertaalde strofe van de Franse dichter Charles Baudelaire slaat natuurlijk op de scheidend voorzitter van de Eerste Kamer Fred de Graaf. Want wat heeft hij het spel slim gespeeld, deze Raspoetin van de Polder. Fluisterend in het oor van het staatshoofd plantte hij een tijdbom onder de monarchie. De Graaf heeft zijn duivels plan jarenlang voorbereid. Eerst wist hij op slinkse wijze in 1984 voorzitter van de Federatie van Oranjeverenigingen te worden. Daarmee won hij niet alleen het vertrouwen van toenmalig koningin Beatrix en haar loyale onderdanen, maar ook dat van de alom geliefde prinses Juliana. Die lieve mevrouw viel namelijk in 1986 óók voor het doortrapte spel van de intrigant.

Filip Dewinter van het Vlaams Belang heeft vaak naar de hand van PVV-leider Geert Wilders gedongen. Die laatste ging - in navolging van Pim Fortuyn - de Vlaamse politicus lange tijd uit de weg. Dewinter was ‘toxic’ voor beide partijleiders. Maar deze week was het dan toch zover: Wilders en Dewinter hebben elkaar getroffen. Een ‘fantastische ontmoeting’ twitterde Wilders enthousiast. De PVV en Europese samenwerking, wie had dat gedacht. De vraag is of die geestdrift lang houdbaar is. Het spook van antisemitisme waart namelijk rond binnen het Vlaams Belang. Zo werd deze maand bekend dat een ultra-katholieke gebedsgroep van de partij een jaar geleden een duiveluitdrijving-ritueel – ook wel bekend als exorcisme - georganiseerd heeft in de vergaderzaal van de Belgische federale Tweede Kamer te Brussel.

Minister van Binnenlandse Zaken Ronald Plasterk (PvdA) heeft afgelopen maand alle declaraties die de bewindslieden uit de kabinetten Rutte I en II in 2012 indienden, geopenbaard. Daar zat een mooi bonnetje tussen. Minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem (PvdA) moest als kersvers bewindspersoon twee tientjes lenen van zijn chauffeur om de pasfoto’s voor zijn diplomatiek paspoort te betalen. De MinFin die een beroep doet op de arbeidersklasse; doorgaans geeft hij ons geld ongezien aan de Grieken, zijn chauffeur betaalde hij wel netjes terug. Ik vond het een mooi beeld. Wiens bonnetjes ook online werden gezet, zijn die van de voormalig minister voor Immigratie en Asiel Gerd Leers (CDA). Hij was op missie in Angola. Kocht wat stripverhalen, dronk enorme hoeveelheden wijn en kreeg ook nog diarree.

Deze vraag kreeg ik afgelopen week in de mail. Een eenvoudige vraag maar moeilijk te beantwoorden, bleek. Want Plasterk is alomtegenwoordig op een bepaalde manier. Je weet dat hij er is. Met z’n malle hoedje. Ome Roon. Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Maar er is wat aan de hand met de minister. Hij is er wel maar eigenlijk ook weer niet. Want zowel de Eerste- als de Tweede Kamer zijn zijn werk aan het overnemen bleek afgelopen week. Ronald Plasterk wordt gedold en niet zo’n klein beetje ook. In de Eerste Kamer werd namelijk een opmerkelijke motie van SP-senator Arjan Vliegenthart aangenomen. Plasterk is al enige tijd bezig voorstellen te formuleren om de lokale en regionale overheden aan te passen. Grotere gemeentes, de provinciefusie-plannen zijn u ook bekend. Maar hij moet zijn huiswerk overdoen.

Dr. Evil heeft in de Austin Powers-trilogie maar één wens: sharks with frickin’ laser beams attached to their frickin’ heads. In deel één - Austin Powers: International Man of Mystery – lukt het zijn trawanten niet aan dit verlangen te voldoen omdat de haai een beschermde diersoort is. Het crimineel genie moet het met een ‘humeurige zeebaars’ doen. In deel drie – Goldmember – lukt het wel. Zijn zoon Scott Evil – met wie hij een problematische verhouding heeft – zoekt toenadering tot zijn vader en weet uiteindelijk Dr. Evil’s respect te verdienen door hem te verrassen met enkele frickin’ haaien met dito laserstralen. Aan die scene moest ik denken toen ik afgelopen week van de plannen hoorde om lasers te bevestigen aan 20 te bouwen windmolens op de zeewering van de Tweede Maasvlakte. U leest het goed: windmolens met laserstralen. Het project is van kunstenaar Daan Roosegaarde en de bedoeling is een lijnenspel met gekleurde laserstralen die worden aangedreven door de wieken. Hoe harder het waait, des te heftiger het licht. Roosegaarde zelf vergelijkt het effect met het Noorderlicht.

De eerste keer dat ik er serieus rekening mee hield dat Theo van Gogh zou worden afgeschoten door een gestoorde moslim-extremist was op donderdagavond 16 september 2004. Er werd toen in Amsterdam een debat georganiseerd over de vrijheid van meningsuiting. Volgens het internet was de maximum-temperatuur die dag 18 graden, in mijn herinnering was het veel warmer. Het werd in ieder geval erg benauwd in de Crea Theaterzaal waar het evenement moest plaatsvinden. De ruimte bleek te klein, iedereen stond zich te verdringen. Van Gogh stond achter mij in een nauwe gang en hij riep hij over mijn hoofd naar voren dat het wellicht beter zou zijn het evenement naar buiten te verplaatsen. En zo geschiedde, het debat werd op straat gevoerd. Toen ik daar slechts enkele agenten zag staan, realiseerde ik mij hoe makkelijk het zou zijn voor een islamitische terrorist Van Gogh uit te schakelen.