Het nieuwe jaar is begonnen. Feest dus. Gefeliciteerd met het EU voorzitterschap! Gefeliciteerd met de inwerkingtreding van het EU-Verdrag! Wut? Juist in Oekraïne is het EU-Verdrag in werking getreden tegen alle democratie in. Een slap in the face voor de strijders der democratie van GeenPeil. Porosjenko kondigde het natuurlijk al aan tijdens zijn bezoek in Nederland dat het Verdrag er sowieso komt. Het Verdrag is niet geratificeerd door alle lidstaten, maar het treedt al in werking. Europa laat Nederland links liggen. Hoezo democratie? Eerder in december gaf de Europese Commissie al een positief advies voor visum-vrij reizen voor Oekraïne. Het land zou de ‘goede kant’ op gaan, behalve op de aanpak van corruptie. Laat dat nou net het punt zijn waar de zittende regering weinig aan doet, ondanks al haar grootspraak. In het subsidiesponsje De Correspondent leest u dat er ‘hoop’ is om de corruptie aan te pakken. Onzin. Die ‘hoop’ was er tijdens de Majdanprotesten in Kiev eind 2013, maar nu er maar weinig vooruitgang lijkt, is die ‘hoop’ allang verdwenen. De Correspondent laat kennelijk bewust weg dat de ‘pro-Europese’ premier Arseniy Jatsenjoek van corruptie wordt beticht. De Volkspartij van Jatsenjoek heeft zich zodanig beschadigd door alle corruptiebeschuldigingen dat het niet meedeed met de lokale verkiezingen op 25 oktober 2015. Er zijn oproepen om Jatsenjoek te doen aftreden en te vervolgen, samen met enkele van zijn partijgenoten. Het gebeurt echter niet.

Er woedt nu al meer dan een jaar een van de bloedigste oorlogen in Europa. Europese politici willen de ernst er niet van inzien, dus ondanks al het geweld verlegt het haar grenzen tot aan de Oekraïense frontlinies. Gewoon omdat het kan. Niet over nagedacht. Er wordt niet over gesproken om het 'Europese project' maar voort te bouwen. Over de rug van duizenden slachtoffers. De oorlog in het oosten van Oekraïne is een vies spelletje. Oekraïne wijst de vinger naar Russische betrokkenheid vanaf dag één dat er in Donetsk gewapende rebellen de stad gingen overnemen. Het zou een Russisch project zijn. De Russen en de separatisten hebben dat altijd ontkend, en daar zit zeker ook wat in. Toen na de Majdanprotesten in Kiev er een (illegaal) referendum werd gehouden op het toen nog Oekraïense schiereiland de Krim, kreeg men in Donetsk en Loegansk (de andere grote stad in het oosten) hoop. Ze wilden niet meedoen aan het Europese project van Oekraïne. Logisch ook, want het gebied in Oost-Oekraïne bestaat uit veel burgers die meer op hebben met Rusland dan met Europa. Familie, vrienden, vele geschiedenissen lang maakten zij deel uit van de Russische identiteit en dat werd flink verstoord toen van november 2013 tot en met februari 2014 werd geprotesteerd in de Oekraïense hoofdstad, met als gevolg dat president Janoekovitsj werd afgezet en vluchtte. De president die een grote achterban had in de oostelijke gebieden van Oekraïne.

Het was de week van de Oekraïense leugens, bedrog en propaganda. Dat terwijl de Oekraïense oligarch president Petro Porosjenko een bezoekje aan Nederland bracht. In het Nederland van liberale Europese normen en waarden mocht Porosjenko zelfs een lezing geven over Europese democratie. Wat weet die man nou van Europese democratie. Het begrip democratie kent hij niet eens. Hij zit zelf op de Oekraïense troon, juist door het niet zo nauw te nemen met een democratische rechtsstaat. De afgezette Janoekovitsj zag allicht meer heil in Rusland dan Europa, maar het was geen dictator zoals velen hem noemen. Janoekovitsj was namelijk democratisch verkozen. In een goed functionerende democratie zouden er tegen het einde van de ambtstermijn van Janoekovitsj nieuwe presidentsverkiezingen komen. Op een geciviliseerde manier, zoals we dat onder andere in de Europese Unie kennen. Noem het gerust "Europese democratie" of "Westerse democratie", maar dat Porosjenko de scepter zwaait over Oekraïne is in geen enkel geval op een democratische manier gebeurd. Dat Porosjenko juist een lezing geeft over Europese democratie laat zien hoe arrogant en Europa-blind hij is, want (nogmaals) hij weet NIETS van democratie.

Terwijl Europa in de greep is van wat mohammedaanse gekkies die uit naam van Allah liberale, ruimdenkende, jonge mensen hebben afgeslacht in Parijs, gaat de terreur in het oosten van Oekraïne gewoon door. Geen IS daar, gewoon blanke, Slavische volken die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Sinds 1 september is er weer een nieuw staakt-het-vuren gaande dat, net als de eerdere twee, uiteindelijk weinig voor lijkt te stellen. Heel even leek het einde van alle bloedige oorlogsterreur in zicht te komen, nadat het wekenlang stil was aan de Oekraïense frontlinies. Rusland-analisten zagen een verband met de Russische interventie in Syrië. Je vraagt je natuurlijk ook af in hoeverre het Kremlin genoeg dollars roebels heeft om aan twee actieve oorlogen deel te nemen. De wereld kijkt naar Poetin’s interventie in Syrië, spreekt er schande van dat Russische gevechtsvliegtuigen mogelijk de (door Amerika gesteunde) oppositie bombardeert (iets wat Poetin wederom keihard ontkent) en een een-tweetje doet met de Syrische dictator Assad. Het bloed dat nog steeds in Oost-Oekraïne vloeit krijgt niet de aandacht die het zou moeten krijgen.

“Een historische week in Oekraïne” noemden Oekraïense media het. De week waarin een tiental wetten door het parlement heen gesleurd moet worden om visum-vrij reizen mogelijk te maken voor Oekraïeners naar het geciviliseerde Europa. Alles ter voorbereiding van de inwerkingtreding van het Associatieverdrag tussen Oekraïne en de EU. Dat er een referendum komt, betekent immers niet dat bepaalde delen van het verdrag al ingevoerd worden. Of nou ja, zolang de Oekrauiense politiek dat wil, want die hebben daar nogal een andere kijk op. De tien wetten die door het parlement heen moesten bestonden uit anti-corruptiewetgeving, het ontnemen van immuniteit rechters en parlementariërs en anti-discriminatiewetgeving dat homoseksuelen niet gediscrimineerd mogen worden op de werkvloer. Tja, en dat laatste, slikken de grijze pakken in het Oekraïense parlement met een behoorlijk zuur gezicht.

Oekraïne is een geweldig land en het verbaast me dat zo weinig buitenlandse toeristen dit land bezoeken. Dat er een oorlog in het oosten van het land woedt, betekent niet dat het hele land (bijna twee keer zo groot als Duitsland) gevaarlijk is. Ik was deze week in het zuidelijke Cherson (niet te verwarren met het door tokkie gajes verpauperde Griekse Chersonissos), zo’n twee uur rijden van het door Rusland geannexeerde schiereiland de Krim. De rivier de Dnjepr eindigt in Cherson waarna het uitmondt in de Zwarte Zee. Het zonnetje scheen, felblauwe lucht, en het was tijd om eens goed na te denken. Met mijn iPad in de handen ging ik zitten op de top van een heuveltje met de intentie om een boek (e-book) te lezen. Ik kon mijn ogen echter niet van de mooie, haast eindeloze rivier houden. De stilte, op wat zwerfhondengeblaf na dan. Aan de overkant van de rivier liggen eindeloze velden en moerassen. Honderden kilometers verder woedt er een oorlog. De overkant van de rivier leidt in de richting van het kille oosten van Oekraïne. Dit is de rivier die het land in twee delen heeft gesplitst. Al voordat er meerdere oorlogen werden gevoerd in dit land.

De groeten uit Cherson trouwens. En van deze lieve baboesjka. pic.twitter.com/KfVNdBDOOK

— Stefan Huijboom (@SHuijboom) 4 november 2015

Petro, Wat heb je er toch een puinzooi van gemaakt in die anderhalf jaar dat je president bent van dit verscheurd en zowat failliete landje. Veel woorden en weinig daden. Je woorden zijn voor Brussel kennelijk meer waard dan daden. Als Oempa Loempa’s geloven de grijze pakken in Brussel je op je heilige chocoladewoord en door al haar expansiedriftfetisjisme wordt er vanuit de Europese zetel alleen maar positief gereageerd op de ‘ontwikkelingen in Oekraïne’. Maar, die lui in Brussel hebben schijnbaar een plaat voor hun kop. Dat bleek maar weer tijdens de lokale verkiezingen van 25 oktober jl. Je rechterhand, premier Arseniy Jatsenjoek, durfde al niet met zijn Volksfrontpartij mee te doen aan de verkiezingen. Logisch ook. Een premier die van corruptie wordt beticht, wiens politieke vriendjes van corruptie worden beschuldigd, dus ja, dan doe je ook niet mee aan corruptievrije verkiezingen in het niet door corruptie geplaagde Oekraïne. Toch? In die o zo mooie zuidwestelijke havenplaats Odessa ging alles goed. Toch? Of nee, niet juist! In de stad van je nieuw aangestelde gouverneur Michael Saakasjvili was een en al sprake van fraude. Er waren berichten dat burgers betaald kregen als ze op een bepaalde partij zouden stemmen. Wel op voorwaarde dat ze een foto maakte met hun smartphone op wie ze stemden. Tegenwoordig kunnen zelfs armoedzaaiers in Oekraïne een goedkope kutsmartphone kopen met een nog kuttere camera, maar je begrijpt mijn punt. Fraude! Corruptie! Net als je goede vriend Arseniy, die door het stof moet gaan door alle corruptiebeschuldigingen. Ahfijn, niet dat ik daar moeite mee heb. Maar pak die lokale corruptie dan óók aan. Wel fair tegenover Arseniy, want nu is hij de kop van jut.

Vergeleken met Nederland, het land van lichte zeden waar mohammedaanse pedo’s nog steeds hun minderjarige kindbruidjes uit het puin van Aleppo naar AZC Woerden over kunnen brengen alwaar ze worden opgewacht door bleekscheetjes in bivakmutsen, is Oekraïne, het land van lekkere wijven (klik) en voetbalhunks (klik), ook best een keihard land voor de tere zieltjes onder ons. Verzorgingsstaat? Sociaaldemocratische babyboomers die vechten voor jouw sociale rechten van andermans geld? Nee, dat bestaat hier niet. Hier werk je je de tyfus voor een kutsalaris totdat je er letterlijk dood bij neervalt. Daar waar in Nederland de werkloze liever een bezoek aan het UWV brengt dan een baan aanneemt dat onder zijn of haar niveau ligt, gebeurt dat in Oekraïne anders. Als de verzorgingsstaat je in de steek laat, heb je ook weinig keuze anders dan je vrieskoude ballen uit je broek te werken. Goede vriend Aleksander is waar menig bijstandstrekker in Nederland een voorbeeld aan kan nemen (let je op Frank van der Linde?). Ik ontmoette Alexander bijna een jaar geleden in een bar waar ik met wat vrienden een wodkaatje biertje deed. Alexander werkte in deze bar en we raakten wat aan de praat (mijn vrienden zaten op een Oekraïens kippetje te jagen en omdat ik daar niet op val, ben ik maar wat met de barman gaan kletsen, enfin). Mijn naar wodka bier stinkende bek viel open van verbazing toen Alexander vertelde dat hij zes (maar als het kan het liefst zeven!) dagen per week werkte in drie verschillende bars in Kiev. En hij had een rechtenopleiding gedaan. Geen werk als advocaat / jurist / griffier / of weet ik veel wat je met die opleiding kan doen. Gewoon geen werk. Nergens. Simpel zat; Alexander had geen financieel vangnet (zoals de meerderheid van de Oekraïeners) en moest elk baantje dat hem werd aangereikt wel aannemen, of ‘ie dat nou leuk vond of niet. Thuiszitten op de bank en je hand ophouden zit er niet in. Ja, het kan wel, maar dan krijg je omgerekend het minimuminkomentje van 60 euries in je handen geduwd en zelfs in Oekraïne kan je daar niet van rondkomen. Gelukkig voor Alexander verdient hij naar Oekraïense maatstaven zeer goed (600 euries naar eigen zeggen), maar of ie daar gelukkig mee is met zeven dagen per week ploegen en zweten, durf ik niet te zeggen. Wat ik wel weet is dat hij hoopt dat Oekraïne ooit EU-lid wordt. "Dan pas zijn er mogelijkheden voor ons, de jongeren, in dit land", aldus Alexander. En hij staat hier niet alleen in natuurlijk. De jongeren dromen van Europa.

Het is niet onopgemerkt gebleven: GeenPeil heeft een landelijk referendum afgedwongen. Maar de grootste uitdaging moet nog komen, namelijk de opkomstdrempel van 30 procent halen die nodig is om een geldige uitslag te genereren. GeenPeil kiest daarom voor een opkomstcampagne waarin we alle kiesgerechtigde Nederlanders oproepen om van hun democratisch recht gebruik te maken om een stem voor of tegen het EU associatieverdrag met Oekraïne uit te brengen. Omdat we niet vertrouwen op de eerlijkheid van Den Haag, noch op de scherpte van de Nederlandse journalistiek, om fair & balanced te berichten over onze nieuwe Europese buren in Kiev, hebben we een columnist aangetrokken die tot aan het referendum iedere week ongefilterd zal berichten over het leven, de politiek en de maatschappelijke situatie in Oekraïne. Dit is zijn eerste bijdrage. Wie is er nou eigenlijk ‘extreemrechts’? GeenPeil of die corrupte boel in Kiev?Toen op 14 oktober de Kiesraad bekendmaakte dat het GeenPeil referendum over het EU-verdrag met Oekraïne er komt (lang leve de democratie!) druppelde de berichtgeving van de internationale pers binnen. Bloomberg sprak zelfs van hoe GeenPeil de relatie tussen de EU en Oekraïne zou kunnen verstoren. En zie dat vervolgens maar eens uit te leggen aan de Oekraïense pers. Een vriend van mij in Kiev las het nieuws ook. Hoewel ik deze goede jongen hoog heb zitten, moest ik wel even twee keer lezen wat hij me schreef. "Ik wist niet dat er extreemrechtse Poetinflikkers in Nederland woonden", schreef hij me. De knaap voegde er nog aan toe of ik ook bij het ‘extreemrechtse Poetinflikker-kamp’ hoorde. Want ja, ‘wie niet voor ons is, is onze grote vijand en heult met Poetin’. Eerder zette Oekraïne nog een zootje journalisten op een ‘zwarte lijst’ omdat ze 'een gevaar voor de nationale veiligheid vormden’. Op die lijst staan ook enkele Spaanse journalisten, ontvoerd door IS, die nog nooit eerder een stap hebben gezet op Oekraïense bodem, maar dat terzijde. Op die lijst stonden ook journalisten van de BBC, evenals Russische journalisten (maar daar maakt niemand zich in het ‘vrije Westen’ zorgen over). Na wat druk op chocoladeboer president Porosjenko verwijderden de Oekraïense autoriteiten de BBC journalisten van de lijst, maar enkel omdat Oekraïne de "banden met Europa niet wilde verstoren" (kuch), en niet omdat ze persvrijheid nou zo belangrijk vinden. Hé, zie ik daar een overeenkomst met Rusland? Want ook dáár moet je je bek houden als je kritiek hebt.