We schrijven 8 mei 2007, een rustige net-niet-regenachtige dag in het lommerrijke Nijmegen. Zoals altijd zijn er straten opengebroken, dit maal is de Heyendaalseweg aan de beurt, een belangrijke verbinding tussen de stad en de universiteit. Niets aan de hand... Héé, kijk, daar fietst een student...
Maar wacht! We zien twee verdekt opgestelde heren, geniepig om het hoekje. Ze hebben bonnenboekies in hun hand. Wat zouden ze doen?
Aha, ze hebben het toch echt voorzien op studenten die noodgedwongen even een stukkie stoep meepakken.
Schrijf, schrijf, boete, schrijf, boete, schrijf, boete, schrijf, boete.
"Zo, nu nog drie uur staan en dan is de boetequota voor het hele jaar binnen. Ik had natuurlijk aan het begin van de straat kunnen staan om mensen te wijzen op de potentiële gevaren van op de stoep fietsen en daarmee respect en aanzien verdienen. Maar dit is zoveel hufteriger!"
"Dit mag echt niet hoor meneertje..."
Of zouden het dezelfde Nijmeegse heren zijn die de
aanhouding van hun ex-bazin onder het tapijt schoven?
