Soep van de Week & tevens StamCafé

Op de onvolprezen website van Omroep Flevoland las ik dat het Festivalplein, in de volksmond Apenheul geheten, gesloten wordt. De gemeente besloot afgelopen donderdag om de hangplek in Almere Stad met hekken af te zetten, omdat er veel criminaliteit plaatsvindt. Zo raakte er begin april nog iemand gewond bij een steekpartij.

Omroep Flevoland: De mensen die donderdagavond op het plein aanwezig zijn, reageren verbijsterd op de sluiting. "Waar moeten we dan heen als ze deze plek sluiten?", vraagt een jongeman. Op de vraag of het niet komt door de vele criminaliteit op het plein antwoordt hij: "Ze kijken alleen naar de negatieve dingen, maar het is ook een plek waar we samen kunnen komen." Op het plein verwachten veel mensen dat ze na de sluiting weer in het centrum gaan rondhangen. Dat is ook niet zo gek, want de hangplek bevindt zich op steenworpafstand van het stadscentrum. De plek was ooit in 2008 aangewezen als ontmoetingsplek, nadat een groep volwassenen overlast veroorzaakte in het Mandelapark.

Uitgerekend dat pleintje was voor mij de aanleiding om ooit te solliciteren  op de vacature van writer in residence in Almere. Niña Weijers, Stephan Sanders, Renate Dorrestein en de legendarische Redmond O’Hanlon waren gastschrijvers in Almere en lieten de letteren duchtig knetteren. Mijn sollicitatiebrief ging de deur uit en en enthousiast schreef ik aan de ballotagecommissie van gemeente dat ik al wist wat er op mijn grafsteen - een toeristenattractie van je welste - zou worden gebeiteld: ‘Don Arturo, stadschroniqueur. In Almere vond hij eindelijk rust’.

(tevens Stamcafé)

Ook ik moest ziele-iconoclasten even googelen, vrienden. Een iconoclast is een beeldenstormer. Een ziele-iconoclast - een trouvaille van Olaf Leeuwis, de jongste bediende (retenjong zo u wilt) van een Engelse boekhandel in Leiden, is dus iemand die beeldenstormt op de ziel. Vergeef me dit kromme Nederlands, maar meer kan ik er ook niet van bakken. Publicist en boekhandelaar Olaf is the coming young man (no pun intended) van het NRC en liep afgelopen week leeg (no pun intended) in het NRC.

Deze pafferige oudgeboren dandy was zo ongeveer de duizendste cultuuractivist die mocht losgaan op Geert Wilders en diens schitterende BTW-plannen. Het pathetische gejammer van roomblanke uitgevers en hoernalisten over de paar dubbeltjes meer voor een boek of een krant die de linkse, elitaire beau monde straks moet ophoesten, is aandoenlijk, zo schreef ik afgelopen week.

Wollah: de dag die je wist dat zou komen...

Het Parool schreef deze week dat de flamboyante kermisexploitant Frans Stuy de vergunningsaanvraag heeft ingetrokken van de al 38 jaar bestaande kermis, die eind mei zou plaatsvinden in Osdorp. De kermis werd in oktober 2022 geteisterd door ongeregeldheden van “reljongeren”: vuurwerkbommen, vechtpartijen, hulpverleners werden agressief bejegend en de ME moest eraan te pas komen om de orde te herstellen. Daarom was Stuy vorig jaar genoodzaakt maatregelen te treffen. Hoge hekken, detectiepoortjes, camera’s, extra beveiligers en een vervroegde sluitingstijd voorkwamen met succes een grimmige sfeer.

Wat een rare zin vol tegenstellingen is dit eigenlijk, van de pennenlikker van de Halsemabode: “hoge hekken, detectiepoortjes, camera’s, 15 extra beveiligers en een vervroegde sluitingstijd voorkwamen met succes een grimmige sfeer…”

Het leek warempel wel een gezellig concentratiekamp, daar in Osdorp.

Enfin, dat het feest dit jaar niet doorgaat is natuurlijk allemaal de schuld van de joden, want die plegen genocide in Gaza en nu zijn de Marokkanen in Osdorp - met hun befaamde korte lontjes - terecht nog bozer dan normaal. Ik gooide maar weer eens een twietje in de ether, want Marokkanen en kermissen is net als Marokkanen en zwembaden een geweldige match.

Ik sta bekend als de meester van de ironie, maar soms moet ik als columnist de botte bijl hanteren. Toen ik de afgelopen dagen een enorme bende tinnef, geteisem en falderappes in Malmö voor het hotel van de 20-jarige Eden Golan zag brullen en krijsen, werd ik zowaar echt woedend en twiette ik dat het schorem op Jodenjacht was.

In mijn vrijdagpreek voor HP/De Tijd hanteerde ik gelukkig weer het wapen der ironie en schreef ik:

Malmö is de moordhoofdstad van Zweden en werd door de onverdachte Britse politicus Nigel Farage “the rape capital of Europe”genoemd. Het is me wat met die Vikingen: altijd maar roven en meppen en verkrachten. Gewoon voor de lol, net als de Schotten waaraan ze genetisch verwant zijn. Het verbaasde mij dan ook niet dat er gisteren een compleet leger Ragnar Lothbrokken naar het centrum van Malmö optrok omdat er een flinke buit te halen viel: camera’s, fototoestellen, geluidsapparatuur, portemonnees van de Eurovisie-bobo’s, de blingbling van van de Eurovisie-queers, en er was natuurlijk de vleselijke hoofdtrofee: Eden Golan, het prachtige zangeresje uit Israël. Haar vrolijke inzending Hurricane heet eigenlijk October Rain, een verwijzing naar de Hamas-pogrom van 7 oktober, maar dat mocht niet van de bobo’s van het Songfestival.

Tevens StamCafé

In het Koninklijk Paleis op de Dam heeft Kamervoorzitter Martin Bosma net afscheid genomen van zijn vrouw. Zij moet plaatsnemen aan een van de zijtafels. Bosma zit aan de hoofdtafel, vol royals. Hij is net bij de kapper geweest en geniet met volle teugen van de pracht en praal rond het inkomende staatsbezoek van de Spaanse koning Felipe VI en koningin Letizia. Voor hem op tafel glinstert het zilveren bestek. Op het menu: kings crab cocktail met Nederlandse asperges, vergezeld van een Parmezaanse mousse en een vinaigrette van kreeft. Dat is nog eens wat anders dan de hem beter bekende vlamtosti in het restaurant van de Tweede Kamer. En ook zijn plek aan tafel spreekt tot de verbeelding: Bosma zit ingeklemd tussen prinses Margriet en de grootmeesteres van de koning, Bibi barones van Zuylen van Nijevelt-den Beer Poortugael. En net niet pal tegenover hem zit prinses Beatrix. Voor het eerst is ze geplaceerd met een PVV’er aan de staatsdis. Van Beatrix is bekend dat ze haar aftreden uitstelde totdat de invloed van de PVV in het gedoogkabinet van Rutte I geweken was. Elf jaar later maakt de partij zich op voor kabinetsdeelname en levert zij met Bosma de Kamervoorzitter. Het karameltaartje met chocoladesaus smaakt hem vandaag extra zoet.

De lezer zal denken: wat een mooie passage uit Vorsten van Nu, Ons Koningshuis, de Story of de Elle. Wie is die juffrouw die een en ander zo meeslepend beschrijft?

Een openhartig interview over John de Mol, Henk Spaan, Frans Timmermans, Sam Hagens, Marcel van Dam en de Partij van de Lach

Harry Vermeegen is levende televisiegeschiedenis. Voor het programma Pisa bleef ik thuis, net zoals ik nog veel vroeger thuis bleef voor Toppop op maandagavond. En ik luisterde altijd naar Tussen Start en Finish, waarmee Vermeegen en Spaan de Zilveren Reissmicrofoon wonnen. Ook zijn televisieprogramma’s Verona, Die 2, Die 2: Nieuwe Koeien en De Regenjas werden klassiekers. Popie Jopie trok 5 miljoen kijkers en verpestte de komst van de paus. Ik werd zowaar sentimenteel toen ik ging terugblikken op het archief op YouTube. Tegenwoordig maakt Vermeegen elke dag een vlog op zijn eigen kanaal, heeft hij 175.000 volgers op Facebook en is hij bijzonder actief op Twitter. Hij woonde jaren in Florida en op Aruba en resideert nu vlakbij Alicante.

Ik postte gisteren deze twiet en dat was vragen om ellende.

(Tevens StamCafé, met gratis blokjes cheddar, chorizo & witte wijn)

Uitgerekend Wierd Duk, die ik afgelopen zaterdag nog op GS in het zonnetje zette, reageerde schamperend: Gefeliciteerd, werkt goed die Ozempic!

Nou kan de heer Duk natuurlijk ook niet weten dat ik al sinds eind februari keihard aan het afvallen ben, notabene op een geheel natuurlijke wijze en zonder gemene rotdrugs die vrijwel mijn hele leven al hebben verwoest. Ozempic is namelijk een levensgevaarlijke dope waar je binnen de kortste keren een Chet Baker-bekkie en kanker van krijgt.

"Mensen van onze leeftijd hebben een heel ander Nederland gekend, een veel fijner Nederland vooral."

Poetin-Versteher

Duk: “Ik was correspondent in Moskou en later in Berlijn. Rusland was toentertijd, in de jaren 90, gewoon zoals Chicago in de jaren 20: die samenleving was totaal gecriminaliseerd. De maffia was er aan de macht. De staat functioneerde niet meer, was overgenomen door die criminele bendes. En dat was overal zo in de voormalige Sovjet-Unie. Overal waar ik kwam, zag ik Neanderthalers die de dienst uitmaakten op straat. Her en der waren opstanden en conflicten, ik reisde er naar toe, versloeg de oorlog in Tsjetsjenië. Die ervaringen hebben van mij een ander mens gemaakt, van de naïeve, goedgelovige Nederlander in mij bleef bar weinig over. Dat beïnvloedt ook mijn analyse en beeld van de oorlog in Oekraïne. Media, politici en commentatoren in Nederland beschrijven de Oekraïners graag als de good guys en de Russen als de bad guys. Maar ze hebben echt geen idee wie of wat Oekraïners zijn. Die oudere generaties daar hebben dezelfde socialisering doorgemaakt als de Russen, ze werden volwassen te midden van corruptie, criminaliteit, een afwezige rechtsstaat, lak aan mensenrechten. Maar in westerse ogen is Oekraïne ineens een land vol voorbeeldige democraten, die mede namens ons vechten voor westerse normen en waarden. Allemaal mooi en aardig hoor, en ik gun Oekraïne een toekomst zonder die eeuwige, deprimerende en destructieve Russische bemoeienis, maar het is natuurlijk flauwekul.

Soep van de Week in het Stamcafé

Huppelkutjes

Het interview met Marente de Moor op GeenStijl afgelopen zondag scoorde goed bij de reaguurders, maar ook op Twitter en Facebook en zelfs op werklozenwebsite LinkedIn. Kennelijk is er een nijpende behoefte aan geestige en vlijmscherpe columnistes en schrijfsters, aan een fris geluid tussen al die huppelkutjes die kranten en tijdschriften vullen met voorspelbare GroenLinks-prietpraat en geneuzel over hun doos.

De Moor, Elma Drayer, Nausicaa Marbe en Sylvia Witteman zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Die zijn wel geestig en hebben altijd een verrassende kijk op de dingen. En vroeger hadden we natuurlijk Pamela Hemelrijk en Renate Rubinstein.

Gekakel

Ik zal niet meteen gaan beweren dat al die meisjes die met hun gekakel dagelijks de kranten van de Belgen vullen bazenpoepers zijn, maar ze doen wel heel veel moeite om hun chefjes te plezieren met hun obligate stukjes.

Overigens zal het mij worst wezen als een columniste haar meerdere een mondpleziertje schenkt onder diens bureau om zodoende haar cursiefje in de krant veilig te stellen. Integendeel: dat zou ik ook doen als ik twenty something was en niet gezegend met een heel groot schrijftalent.

Het grootste probleem van al die inwisselbare tiepgeitjes is hun volstrekte humorloosheid. Ze zijn niet eens goed voor een glimlach. Allemaal voorgeconcipieerde, subsidiezuigende, politiek-correcte en dus volstrekt voorspelbare humor. Ingeblikt, mét lachzak. Ze zíjn niet grappig, ze dóen grappig. En ze hebben allemaal een smoel alsof ze elk moment in huilen kunnen uitbarsten.

Marente de Moor was natuurlijk al bekend van de romans De overtreder, De Nederlandse maagd (waarmee ze de AKO Literatuurprijs won, tot verdriet van Peter Buwalda, de Nederlandse Homerus), Roundhay, tuinscène, Foon en De schoft (2023). Op haar sjieke website kunt u alles over haar lezen.

Dit jaar dook ze ineens op met een vaste column in HP/De Tijd (de dodebomen-editie) en die wordt bij mij in de Algarve altijd met de postkoets bezorgd, dus ineens lagen er drie verschillende edities in mijn postbus.

Een fragment:

Hier, nu, mis ik de advocaten van de duivel, die foute grappen maken en roken op tv. Als ze toen niet waren afgeslacht, hadden we ze nu wel gecanceld. Op hun plaats zitten de schooljuffen (v/m/x) die menen Jan en Alleman te moeten verbeteren. Van het Leids cabaret tot Netflix, van Postnl tot Wikipedia: er is geen ontkomen aan hun opvoeddrift. Het proces is geautomatiseerd, maar zelfs de robots is het lachen vergaan. Voorbij de tijd van clowneske Japanse androïden en atheïstische klunzen als Siri: elke woordspeling, elke zinspeling, wordt door de damesstemmetjes van AI met oeverloos moralistisch gezever getuchtigd. Leuk is anders, met die stomvervelende moeder-oversten, al dan niet van vlees en bloed. Zie ze zitten, met hun uitgestreken gelijk. Breek dat perfect geasfalteerde wegdek maar weer open, want ze hebben zich eraan vastgelijmd. De pest met dogma’s is dat hoe bondiger ze zijn, des te meer woorden je nodig hebt om er beweging in te krijgen.