Geenstijl

Of je nu kijkt naar Duitse jongeren die regelmatig Ausländer Raus in discotheken zingen, de verharding op straat of het gemak waarmee nieuwe oorlogen ontstaan, dan zie je hoe makkelijk het slechtste in de mensheid komt bovendrijven. Onze beschaving is afhankelijk van de bescherming van brute militairen die bereid zijn te sterven voor onze vrede en veiligheid. Ik herdenk en bedank ze.

“Monsters bestaan, maar het zijn er te weinig om echt gevaarlijk te zijn. Gevaarlijker zijn de gewone mensen, de functionarissen die bereid zijn te geloven en handelen zonder vragen te stellen.” Primo Levi, overlevende van Auschwitz (0:28). Vanavond is een moment van bezinning, hoe kwetsbaar is onze samenleving? Hoe behouden we onze tolerantie, zonder nieuwe dominantie te accepteren?

Onderwijs bestaat niet uit stampen dat er zes miljoen joden zijn vermoord, onderwijs is begrijpen hoe miljoenen normale Duitsers werden overtuigd dat het nodig zou zijn. We hebben nog steeds geen effectief antwoord op het gemak waarmee Poetin, Assad, Saddam, ISIS of de Taliban grote groepen mensen mobiliseren om langdurige oorlogen aan te gaan. De vredige meerderheid is irrelevant.

Het wordt steeds makkelijker om gecanceld te worden. Sommige meningen zijn goed, andere zijn fout. De gedachtenpolitie wordt steeds machtiger. Tijdens een herdenking van de vorige eeuw zou de burgemeester van Amsterdam een oorlog in een ander continent moeten duiden. Amsterdam is geen Republiek, Femke is geen staatshoofd, minister van Buitenlandse zaken of Arabist. Dit is kansloos.

Dat iemand meedoet aan een songfestival vanuit een land in opspraak, zou reden zijn het songfestival te boycotten. Die artiesten uit Israël hebben deze oorlog niet bedacht, de andere artiesten al helemaal niet. Israël doet van oudsher mee aan Europese wedstrijden omdat ze worden geweigerd. Hier gaan we mensen straffen voor waar ze geboren en getogen zijn. Collectief straffen werkt niet.

De Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever waren tussen 1948 en 1967 niet bezet, en hadden zich kunnen ontwikkelen tot een toeristische oase. Dat verbaast zelfs Quadaffi. Israël leverde de Sinaï, de Gazastrook en de helft van de Westelijke Jordaanoever in voor vrede. Het had geen effect. Turkije geeft Israël weer een handelsboycot, iets dat ook gebeurde direct na de Tweede Wereldoorlog.

De Britse en Franse mandaatgebieden zijn ontstaan uit de ontmanteling van het Ottomaanse rijk, beter bekend van genocides op christelijke Armenen, christelijke Assyriërs, christelijke Pontische Grieken en voornamelijk christelijke Koerden. Het Britse mandaatgebied werd gesplitst in het veilige vakantieland Jordanië en stukje heilige grond dat al veertien eeuwen in continue oorlog verkeert.

Binnen de berichtgeving vinden we het belangrijk onder welke vlag de slachtoffertjes of kindsoldaten vallen. Die jongeren kozen daar niet voor. Wie is zielig? Wie is fout? Het lost niks op. Je plaatst dan kinderen en jongeren die zijn opgegroeid in een conflict in hokjes, segregatie, apartheid en conflict. Daarmee blijft deze ellende in dezelfde cirkels bewegen. Dat geeft al decennialang een gehaktmolen.

Kijk je naar het landkaartje van de Arabische Liga dan zie je 22 landen van Marokko tot Oman, van Syrië via Somalië tot aan de Comoren. Er is ruimte zat, toch blijft de discussie over een postzegel in het midden. Zonder oorlog heeft Hamas geen bestaansrecht, dan zouden er überhaupt Palestijnse verkiezingen zijn, en gingen die verkiezingen tussen bijvoorbeeld conservatieven en progressieven.

Als je wil begrijpen waarom dit vredesproces muurvast zit, zal ik een paar gebeurtenissen schetsen. Arafat koos na de inval van Saddam Hussain in Koeweit de kant van Irak. Hij herinnerde hoe Irak in 1948 meedeed aan een poging Israël te vernietigen en zag niets in politieke steun aan het kleinere Koeweit. Na de bevrijding van Koeweit mochten 300.000 Palestijnse vluchtelingen Koeweit verlaten.

Binnen Jordanië was Arafat bezig militairen te trainen en gelden te innen om haar gewapende strijd te financieren. Mensen werden afgeperst, en toen de Jordanese politie probeerde te bemiddelen werden ze door de PLO doorgeschoten. Jordanië heeft in 1970 afscheid genomen van de PLO. Dat ging helaas met een halve burgeroorlog. De Jordaanse koning kent de geschiedenis van zijn vader.

De strijd van de PLO ging in Libanon helemaal mis. Het leidde tot een burgeroorlog van [1975 tot 1990](https://www.britannica.com/summary/Lebanese-Civil-War#:~:text=Lebanese%20Civil%20War%2C%20(1975%E2%80%93,Palestine%20Liberation%20Organization%20(PLO).) in Libanon, die haar economie liet instorten. Libanon is daarvan nog steeds niet hersteld. Egypte sloot voor haar beurt vrede en werd daarom tot 1989 uit de Arabische Liga gegooid. Egypte hield haar enige grenspost bij Rafah regelmatig dicht, nu is deze bij uitzondering open voor noodhulp.

Samengevat mist de Palestijnse autoriteit recente verkiezingen in de afgelopen jaren, en heeft de Palestijnse kiezer geen keuzemogelijkheden tussen politieke partijen met verschillende ideologieën. Er is geen coalitie met een recent mandaat dat de Palestijnse bevolking kan vertegenwoordigen. Elke nieuwe vorm van een herleefde Palestijnse staat mist nogal wat goodwill binnen de Arabische Liga.

Deze voorgeschiedenis brengt het vredesproces in een onmogelijke positie. De Arabische Liga, onze linkse kerk en ondergetekende zijn nogal begaan met de humanitaire rampen onder de getroffen bevolkingen. Tegelijkertijd houden Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte de grenzen potdicht. Het was tot 7 oktober Israël die de bezette gebieden een kans gaf met handel en toegang voor gastarbeiders.

Amerikaanse universiteiten werden voornamelijk bezet door mensen die geen relatie hadden met die universiteit. Met teksten zoals “from the river to the sea” of “intifada” riepen ze niet op tot een staakt-het-vuren of humanitaire hulp, nee helaas, dat zijn oproepen tot het doden van joden. De bezettingen slaan nu over naar Europa en lossen niets op. Zeker niet met Hongarije als voorzitter van de EU.

Hamas heeft in haar handvest staan: “Israel will exist and will continue to exist until Islam will obliterate it, just as it obliterated others before it.” … "There is no solution for the Palestinian question except through Jihad. Initiatives, proposals and international conferences are all a waste of time and vain endeavors." Tegen zulke partijen is geen enkele praatgroep opgewassen.

Dat Israël de Iranese raketaanval afsloeg was een succes, totdat je kijkt naar de kosten. Hamas weet dit. Technologische voorsprong is beperkt houdbaar, deze terroristen zien Israël als een tijdelijk probleem. Tussen de Arabische Liga en Israël zit een numeriek overwicht van 49 tegen 1. Dat groeit dagelijks verder uit. Het kan een paar generaties duren, maar Hamas weet dat het ooit zal winnen.

Onze tijdgeest is te vluchtig. We denken in noodhulp en gevechtspauze, zaken die binnen dagen kunnen. We zien niet de langzame veranderingen in cultuur, bevolkingssamenstelling of religie. Vrijheid van meningsuiting is beperkt, vraag maar aan Salman Rushdie. We hebben een blind vertrouwen in vrede, en missen daardoor rustig de helft van onze krijgsmacht.

Haat is een symptoom van ontbrekende liefde.