Sinds jaar en dag smokkelt schrijver dezes Miami Vice-referenties in topics (alsmede Pink Floyd-referenties), die dan bijna altijd helemaal niemand ziet maar dat geeft niet want omdat agge zelf moar leut het, zoals de Amerikanen zeggen. Dit weekend is de Miami Grand Prix en dat roept legit references op aan de serie met de jaren tachtigste jarentachtigmuziek ooit (Synth! Panfluit! Steel drums! Phil Collins!) en de coolste cameo's allertijden (John Turturro! G. Gordon Liddy! Miles Davis! Jeroen Krabbé! Phil Collins!), maarrr je moet bij die GP wel even door het koetswerk van de schitterende Ferrari Daytona Spyder van Sonny Crockett heen kijken en zien dat het gewoon een ordinaire Amerikaanse Chevy Corvette C3 is (goed verhaal wel):

De race kreeg geen vergunning voor Downtown, maar rijdt door Miami Gardens (en dat echt niet zo tuinrijk is als het klinkt), meer dan 20 kilometer van het iconische pastel-Miami met de Amerikaanse dollars, de Cubaanse klanken en het Zuid-Amerikaanse marcheerpoeder. De race wordt verreden op het parkeerterrein van het Hard Rock Stadium. Sure, de Miami Sea Lions Dolphins spelen daar hun Amerikaanse rugby maar qua glamour zou zo’n parcours dus op ieder industrieterrein kunnen liggen. Dat haalt de G wel een beetje uit GP en dan hou je alleen een P over:

Dus dat is waarom een heleboel Florida Men een NEPJACHTHAVEN hebben neergelegd om het geheel toch nog een beetje Sonny Crockett-cachet te geven. Misschien moeten ze de acteerprestaties van Philip Michael Thomas huldigen en dat bochtje bij de waterloze aanlegsteiger The Ricardo Tubbs noemen. Maar hee: Whatever Works, om er nog maar een referentie in te rammen. Maar toch: Vice Night in het Stamcafé! De playlist voor vanavond staat na de breek, evenals bewijsbeelden van de fop-Marina. Hopelijk gooien ze er nog wel een paar Elvissen in.

Want er valt plots een potje fijne muziek op de draaitafels. Te beginnen met de grootmeester van de grootmeesters, die met Martin Scorsese als doorgeefluik niet alleen een film op Netflix dropt, maar ook een boxset van 14 cd's over de legendarische tournee van 1975 - hiero, One More Cup of Coffee van Bob Dylan. Tweede grootmeester, Bruce Springsteen, over wie in de wandelgangen wordt gefluisterd dat hij in het najaar Amsterdam zal bezoeken voor een ongetwijfeld urenlange set in de Ziggo Dome. Niet doorvertellen. Het heeft allemaal te maken met zijn nieuwe album Western Stars en het eerste nummertje, de single Hello Sunshine, is alvast oervervelend en hemeltergend saai. Doe effe normaal, Bruce. Ook vers van de pers, The Blanck Mass Sessions van Editors. Een alternatieve elektro-potpourri van hun pri-ma album Violence en alleen al vanwege het nieuwe nummer Barricades zeer de moeite waard. Die stem van Tom Smith, dat is toch iedere keer weer alsof je jezelf mag onderdompelen in een badje fudge. En dan mag je het nog opeten ook! Wie een paard heeft, of gewoon voor iedereen die woont op de prairie in Drenthe, Ride Me Back Home van Willie Nelson. LEEFT DIE NOG? Ja man. Voor de punkpuristen dumpt Bad Religion het 23958ste studioalbum ooit, de eerste sinds True North in 2013: Age of Unreason. Meer van hetzelfde en verwacht geen I want to conquer the world of American Jesus, maar als je met je kale bejaardenbakkes dan toch door een moshpit wil rauzen, dan maar met Bad Religion. In het ruigere segment ook een gloedjenieuwe plaat van Frank Carter & The Rattlesnakes, End of Suffering, en godsjongens wat een fijne band en wat is Kitty Sucker een verdomd lekkere track. The National heeft een nieuwe single, Hairpin Turns, en voor de Amerika-fappies onder ons heeft John Prine zijn stem maar weer eens over een kaasrasp getrokken. Paar kaarsjes aan, glaasje alcohol op tafel en gegarandeerd dat je vriendin of scharrel de kleren al op de grond heeft liggen voor u 'Marco Borsato' kan roepen. Geen idee of dat de bedoeling is, trouwens. The Black Keys droppen in de aanloop naar hun langverwachte album in navolging van Lo/Hi nu ook het nummer Eagle Birds op single. Beetje elektro-ish, meh, maar daar zal de halve wereld wel weer keihard op gaan, want The Black Keys was vroeger weliswaar een beetje zijlijn, nu gaat je neefje van drie er ook hard op. Eagles of Death Metal dan, die van Bataclan ja, maar vooral ook gewoon een uitermate lekker bandje idioten. Niet om mensen op ideeën te brengen, maar die gasten komen in juni dus ook de Melkweg plat beuken. Twee nieuwe nummers online: Long Slow Goodbye en Family Affair. Noel Gallagher, die gek van Oasis maar niet de grote gek, komt met Black Star Dancing, helemaal niet des-Gallaghers met die maffe discogeluiden, hoewel het baslijntje wel lekker is en de gitaarsolo op het einde ook gewoon goed gaat. Voorts zijn de gasten van Rammstein nieuw werk op het internet aan het marcheren, maar dat en de volledige technische ontleding daarvan las u al hier in een los topic van Till Lindemann-fanboy Spartacus. Daarnaast heeft Vampire Weekend een nieuw album gedropt, Father of the Bride, en dat schijnt nogal een dingetje te zijn in muziekland. Wij luisteren niet naar Vampire Weekend, want muzak, en de meest gangbare term hier op GSHQ is 'larmoyant'. Als het naar uw gading is, geef het vooral een draai en dat geldt ook voor Kevin Morby. Een soort Conor Oberst, maar dan slechter. Dichter bij huis heeft de Utrechtse singer-songwriter I am Oak (komt uit Bergeijk, snapt u 'm) een nieuwe single uitgebracht in de vorm van Between Worlds. Tikkie zweverig altijd,  maar hey, we kunnen niet altijd de koolmezen van het dak rocken, dat doen we wel met Love Love Love van Tusky, polderpunkrock van de bovenste plank. Zoooo, bent u weer helemaal bijgepraat, of hebben we nog iets gemist?

A kiss on the forehead—erases misery.
I kiss your forehead.

A kiss on the eyes—lifts sleeplessness.
I kiss your eyes.

A kiss on the lips—is a drink of water.
I kiss your lips.

A kiss on the forehead—erases memory.
Prettig weekend. En be nice.