achtergrond

Geenstijl

1000 resultaten

#blanke aap

Marcel Gelauff (NOS) is een onreine blanke aap

Gedoetje over het gebruik van "blank" en "wit" bij de Staatsomroep. NOS-radiomannetje Jurgen van den Berg zei dinsdag iets over hoe de [NOS Taalcommissie](https://www.geenstijl.nl/5140401/blank-blank-blank/) bepaald heeft dat staatsomroepers voortaan "wit" moeten zeggen als ze het over blanke mensen hebben.

Behalve een lelijk Anglicisme dat op de heteluchtstroom van de sociale rechtvaardigheidshysterie vanuit Amerika is meegevoerd naar Nederland, is het ook gewoon onzin: autochtone Europeanen zijn blank, niet wit, en in veel Europese talen wordt derhalve het woord 'blank' gebruikt: bianca, blanche, blanca. Maar de NOS-logica is nóg maffer, want Baas van het Journaal Marcel Gelauff ziet 'blank' en 'zwart' niet als huidskleuraanduidingen, maar als tegenstellingen. Vanaf 1"30 zegt hij: "Er is gekozen om 'wit' te gebruiken, en niet blank, omdat blank associaties oproept met 'schoon' en 'rein', en als dan zwart de tegenstelling is, is zwart blijkbaar niet schoon en rein." WTF!? Het gaat om huidskleuraanduidingen, om uiterlijke kenmerken dus, niet om inhoudelijke tegenstellingen tussen mensen. Een zwarte kan uiteraard net zo goed schoon & rein zijn, zoals een blanke vies & onrein kan zijn. Zwart is niet automatisch negatief, omdat blank positief zou zijn. Wat is dit voor apekool?

SJW-logica bij de NOS: Als het geen hond is, dan is het dus een kat. Als iets geen lul is, is het dus een kut. Als het geen water is, dan is het dus bier. En als het geen patat is, dan is het dus friet. (Oh wacht die laatste #iswelzo.) We snappen dat de Nederlandse taal lastig is voor de omroepambtenaartjes van de Orwelliaanse Taalcommissie. Maar dit is wel het domste excuus dat Gelauff kon bedenken om zijn poep naar bloemetjes te laten ruiken. De enige die de associatie legt tussen "blank = zuiver, DUS zwart = negatief", zijn die omroepracisten zélf. En dan nog een slotvraag: dat 'blank' associaties zou oproepen met 'schoon' en 'rein', WAT IS DAAR MIS MEE? Of is opgelegde zelfhaat nu ook van Staatsomroepwege verplicht en mag een blanke überhaupt nooit meer als een goed mens gezien worden? Doe toch eens normaal, mens.

Hahaha. Jinek was iets te voor de blanke hand liggend.

JAN ROOS DOET AANGIFTE TEGEN QUINSY GARIO

evolutie2-534.jpgDiscussie! Mag je een neger een aap noemen? Nee natuurlijk. Zo gaan we niet met elkaar om. Er mag (nog steeds) best wel veel in dit land. Maar een neger een aap noemen is volstrekt not done. Kan wel wetenschappelijk bewezen zijn dat wij de mensen (allemaal) van apen afstammen (zie opklikplaatje), maar dat is alweer een tijdje (7 miljoen jaar) geleden. Wie een neger anno 2014 een aap noemt, krijgt de goegemeente achter zich aan, de verzamelde links- en rechtspers, alle politieke partijen en zelfs de rechter. Ook het indirect associeren van negers met apen in woord & gebaar (oerwoudgeluiden danwel gooien met bananen) is volstrekt ontoelaatbaar en wordt maatschappelijk veroordeeld danwel juridisch bestraft. Geen idee waarom overigens. Een aap is een mieters wezen dat behoorlijk slim is en lekker vaak neuksekst. (Zoek maar op Google: bonobo sex.) Wat daar negatief stereotype aan is, we weten het echt niet. Mensen die "aap" racisme noemen, zijn eveneens helemaal van het padje. Want mensen (dus ook negers) zijn net als apen primaten. Een dame "vrouw" noemen is ook geen sexisme. We bedoelen maar. En toch... Eigenlijk is er geen discussie. Een neger noem je geen aap. Punt. Dat hebben we zo sociaalmaatschappelijkmoreelethisch met elkaar afgesproken. Maar mag je een blanke een aap noemen? Ja, daar vragen wij u wat. Afgelopen weekend ging het weer eens verschrikkelijk mis op de sociaalmediaas. Jan Roos, een NoordHollandse duinblanke, werd door Abdelader Benali, een (omstreden) NoordAfrikaanse zandneger voor "aap" uitgemaakt. Een oorverdovende stilte spatte van kranten en websites af. Geen woedende Sheila Sinaspril in de Volkskrant. Geen 4543 opinies op taxpoetcrematorium ledengeldwebsite Joop.nl. Geen trillende senior verslaggever in het NOS Journaal wapperend met de Grondwet. Geen huilende Anousha Nzume bij DWDD. Malieveld: leeg. Dam: leeg. Museumplein: leeg. Niets van dat alles. Daarom de vraag in de rebound. Mag je een blanke een aap noemen? Update: Jan Roos heeft er genoeg van. Aangifte tegen Quinsy G. wegens smaad en aantasting goede naam. LOL.

Zwarte haatneger schopt roomblanke blanke dood

dodeblanke.jpgJa lieve (links)mensen. Dat is even schrikken deze kop. Maar het zijn de feiten. De 62-jarige Jeffrey Babbit (foto) is dood. De tiefus getrapt omdat hij blank was. Dader: een neger. Zo zwart als Martin Luther King en Nelson Mandela samen. Een neger bovendien die had verklaard dat hij de eerstvolgende blanke die voorbij zou komen helemaal verrot zou schoppen. Lashawn Marten (31) heet deze neger. I’m going to punch the first white man that I see, riep Lashawn, en hij hield woord. De blanke Jeffrey Babbit, die bij zijn 94-jarge moedertje woonde en van strips en treinen hield, werd zomaar uit het niets door deze racistische haatneger de tiefus getrapt. Omdat Jeffrey blank was. Niet lichtgetint of latino, zoals die droplul van een Zimmerman, maar blank. Lashawn Marten "hated white people" en sloeg Babbit tegen de grond. Zomaar. Hier een video van de door een racistische neger elkaar geslagen blanke. Jeffrey Babbit lag daarop in coma in het Bellevue Ziekenhuis, en nu is hij dood. Vermoord door een neger. Omdat Jeffrey blank was. Racisme mensen. Puur onvervalst racisme. Negers die blanken verrot schoppen om hun huidskleur. Dat lijkt ons een prima onderwerp voor het Jeugdjournaal. NOS Journaal en het Mediaforum van NCRV Lunch. Wat jij Jürgen... Of zit die blanke vuist van eindredacteur Aap Friso te diep in je sorry white ass?

Over het aapje van Kuzu hoorden we niemand

Zie daar. De tomeloze hypocrisie van fatsoensfappend Nederland. De Coolsingel, Malieveld, Museumplein en Dam bleven leeg toen Tunahan Kuzu 'apetrots' was op Sylvana Simons. Maar als een boze blanke man als Johan Derksen EXACT hetzelfde zegt, klimmen de stukjesbakkers als hersenloze gorilla's in de Grote Deugboom, om woedend te roffelen op hun morele inborst. Wat een land, en wat een mensen primaten.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (10)

De verkiezingsspecial (zometeenstraks livestreamtopic/stamcafé)

Woensdag 8 maart

Vliegen van Faro naar Zestienhoven voor de presentatie van mijn boek de Boze Blanke Man in jazzkroeg de BIRD in Rotterdam, tijdens het derde Bullebal. Op luchthavens borrelt mijn misantropie op als zwaveldioxide in een vulkaan. Uitgelaten en dronken groepjes golfers. Sneue stelletjes met krijsende baby's. Nerveuze, bijna hulpeloze bejaarden bij de veiligheidscontrole, in de weer met schoenen en broekriemen. 

Het veiligheidspersoneel zal mij ongetwijfeld ook tot de bejaardencategorie rekenen, ook al zie ik mijzelf als een puber. Een puber in een aftakelend lichaam, dat dan weer wel. Dat meewarige gebruik van de term 'bejaarden' heb ik van mijn moeder. Ze was dik in de zestig en ging, terwijl haar lijf was gesloopt door de kanker, “bejaarden” en “oudjes” helpen. 

Er zit een groot verschil tussen passagiers naar Eindhoven, Amsterdam of Rotterdam. Op de vluchten van Faro naar Rotjeknor vaak matjes, campingsmokings met Feyenoord-embleem en van die typische Leo Beenhakker-regenjassen met ceintuur. Brabo’s op de vluchten van Eindhoven naar Faro zie er vaak uit als Brabo's: Mantafahrers dus. En gebronzeerde Amsterdammers zouden het liefst in een reetveter naar huis willen vliegen.

Ondanks al deze narigheid in de vliegtuigen van de prijsvechters drink ik niet meer in de lucht. Omdat ik vermoedelijk iets onder de leden heb heb dat aan ADHD gerelateerd zou zijn, wil ik nogal eens rommelig en chaotisch zijn. Met drank wordt dat een chaos. Eens vloog ik van Teheran naar Amsterdam, met een tussenstop in Parijs. Ik had veertien dagen drooggestaan in Iran en zette het op een zuipen bij Air France. In het gewoel in het vliegtuig verloor ik mijn boarding pass voor de vlucht naar Amsterdam en moest ik voor een tiet geld een nieuw ticket naar Amsterdam kopen bij Air France

Wat die ADHD betreft: als kind was ik nogal "apart" en op de Veluwe werd je in de jaren zestig meteen afgeserveerd als een debieltje die naar de LOM-school moest. Het is een familiekwaal, dat drukke. Mijn moeder werd door haar familie in de inrichting geparkeerd omdat haar broers haar gek vonden. Vooruit, ze had wat psychoses gehad en liep wel eens in haar blote bips over straat, maar wie heeft dat niet gedaan? 

Ik heb met mijn moeder verschillende kinderpsychiaters bezocht en werd geobserveerd en getest als een resusaapje in de laboratoria van TNO. Eerst was de diagnose "hyperactief", daarna werd ik MBD'tje: Minimal Brain Damage. Uiteindelijk werd dat ADD, dat suggereerde althans een ex die chirurg was in het AZM in Maastricht. Op haar aandringen heb ik mij laten testen op ADHD in Vijverdal, het gekkenhuis van Mestreech. De psychiater zei voorafgaand aan het loodzware onderzoek dat ADHD helemaal niet bestond en dat ik het dus vermoedelijk niet had. Ik vertelde hem over de zes kinderen van mijn zus. Vijf daarvan waren door de huisarts op de ritalin gezet terwijl ze nog piepjong waren. Het waren hoogstens wat drukke kinderen en dat is normaal in zo’n groot gezin. Ik zei tegen de ADHD-dokter dat het een samenzwering was van de farmaceutische maffia. Hij zweeg wijselijk. Het werd een loodzwaar onderzoek dat weken duurde, maar ik had toch niks te doen. De uitslag was zoals de dokter had voorspeld: geen ADHD. Wat ik dan wel heb? Geen idee.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (5)

Tuur achter de tap in het Stamcafé

Woensdag 1 februari

Zowaar een lichtpuntje in mijn droeve bestaan, wachtend op de verlossende zeisslag van mijn trouwe metgezel Magere Hein alias the Grim Reaper: mijn nieuwe bestseller De Boze Blanke Man is uit!

U kunt dit vrolijke boekje het best direct scoren bij mijn uitgever (gesigneerd en gepreegd) want als u het bij de boekhandel koopt, pakt die 42% van de verkoopprijs. En bij Ezo Wolf krijgt u mijn geschriften ook nog eens gepreegd en gesigneerd. Wat wil een mens nog meer? Ja, 'zuipen, hoeren neuken en nooit meer werken!', hoor ik de trouwe lezer denken.

Vorige week vertelde ik u hoe ik van luchthaven Charleroi naar professor Teun Voeten in Antwerpen treinde. Die had een pan troostende erwtensoep op het vuur staan en dat was maar goed ook, want ik was een beetje droefgeestig geworden van het grauwe weer en van de spuuglelijke mensen in de trein, die bovendien heel vies roken. Mijn geurenkabinet sloeg spontaan aan en ik was weer terug in het België van 1980. In dat geurenkabinet koester ik reukherinneringen, van de ochtendbolus van mijn vader in combinatie met sigarenrook tot zuur vagijnzweet op een Texelse camping in 1975 en gifgroene slingerpoep als gevolg van een bedorven broodje warm vlees in een sloppenwijk van Caïro, medio augustus.

Al in 1980 woonde ik in Antwerpen, aan de Italiëlei, en 't Stad was een punkparadijs, met kroegen als het oude Pannenhuis, de Groene Michel, de Vagant en de legendarische Cinderella aan de Stadswaag, kroegen die nooit sloten en waar je als een zot de pogo kon springen of kon stuiteren op geweldige Jamaicaanse dub. De Belgische punks waren hartstikke lief en ik had nog een poosje kennis aan Bie, die er gevaarlijk uitzag maar altijd op fluistertoon sprak, een euvel dat vaker voorkomt bij Vlaamse maskes. Ik heb Bie nooit boos gezien, terwijl ik me soms best wel misdroeg. Ik zag de sinjoren eigenlijk alleen maar boos worden als Nederlanders na een nacht stappen stomdronken tegen de kathedraal en de kerken rond de Vogeltjesmarkt stonden te pissen.

Na fijne man-tot-man-gesprekken met den Teun, bleef ik alleen achter in de keuken en ging ik Belgische plaatjes draaien, van TC Matic, Gorki, dEUS to Adamo en Bobbejaan Schoepen. Ik denk vaak dat ik een Slavische ziel heb. Melancholisch, op het pathetische af, en vooral wanneer ik drink. Gelukkig heb ik nooit een een kwade dronk. Hoogstens een kwade kater.

De Boze Blanke Man - De Boze Blanke Komediant

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 13

Mijn favoriete Amerikaanse comédienne, de vuilbekkende Joan Rivers, zei eens "Comedy is an angry white man's game. Even if you're Chris Rock or Joan Rivers, you're really an angry white man." Attenooije, wat was dat mens hilarisch.

En dat is er nou precies wat er mis is met de Nederlandse stand up comedy: in elke grappenmaker uit de stallen van BNN/VARA huist geen boze blanke man maar een Sylvana Simons, een Gloria Wekker of, nog erger, een Soundos El Ahmadi. Dominees van kleur, moralistisch tot op het bot en gespeend van humor.

Al Ahmadi schijnt een van de sterren van de Comedytrain te zijn geweest, maar dat was Raoul Heertje ook. De economieboeken van zijn vader voor de middelbare school waren grappiger, ik bedoel maar. Toen deze kleur- en geurloze klerk in de huid van mijn held Lenny Bruce kroop, was ik er klaar mee.

Het dieptepunt in de loopbaan van Soundos werd de afgelopen week bereikt bij Khalid & Sophie. En ik maar denken dat het niet nóg pijnlijker kon! Gemiddeld kijken 40.000 hersendode bankbintjes - op prime time! - naar Ik ga Stuk: Soundos El Ahmadi op zoek naar komisch talent.

Soundos moet wel geheimen (crystal meth, anale gangbangs, gerommel met restaurantbonnetjes) over bobo's van BNN/VARA bij zich dragen, een andere reden waarom ze maar op de treurbuis blijf verschijnen sinds ze er uit werd geschopt bij de De Wereld Draait Door, is er niet. Soundos is net herpes: je komt er nooit meer van af.

Dé exponent van de BNN/VARA humor is Dolf Jansen. Die is niet leuk (was hij ooit wel) omdat hij volstrekt geconformeerd is aan de eisen van de VARA-humorgestapo. Als Dolf een grap heeft gemaakt, rent hij als een speer naar Francisco van Jole van de VARA-Kulturkammer. Jole schreeuwt dan: die grap over die raketgeleerde uit Somalië vind ik kwetsend, kan daar niet iets geestigs over Wilders of Baudet voor in de plaats?

Joan Rivers

De Boze Blanke Man - De Boze Blanke Man is nu De Ongelofelijke Lul des Vaderlands

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 18 (tevens: Stamcafé)

Het was Özcan Akyol, alias Eus, die mij inspireerde tot het schrijven van deze serie, die gebundeld zal verschijnen in het kader van de boekenweek 2023, met als titel Ik ben alles maar bovenal een boze blanke man**.** Het CPNB 'viert de pluriformiteit van onze identiteit' met het thema Ik ben alles en- u raadde het al - is geïnspireerd door de gendergekte die Nederland sinds jaar en dag in een wurggreep houdt. Ik zie het al voor me: een kale vrouw met een lederen pet, een forse knevel, een pielemuis van 30 centimeter (in slappe stand) en een met piercings behangen en met schroeven en pinnen doorboord scrotum, zal in het kader van de Boekenweek 2023 in hun blote gat voorlezen aan kinderen van 10 in de leeszaal van Zoutkamp. Na de lezing uit hun debuutroman 'Mijn Eerste Gangbang' zal Joyce de cursus 'Vuisten voor Beginners' geven. De ouders van de kindertjes wordt vriendelijk verzocht zelf een potje Crisco mee te nemen.

Enfin, Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: "Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van extreem-rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."

Waarvan akte.

Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.

Even een spoiler alert: ik vind mezelf helemaal geen boze blanke man. Mijn huidskleur varieert van varkensroze tot gelig (hangt van de lever af) en wat mijn vermeende mannelijkheid betreft: als puber liep ik op pumps in de vleeskleurige corsetten van mijn moeder door haar walk-in closet te paraderen, nadat ik mijn broze lichaam eerst ritueel geplengd had met 4711 echt Kölnisch Wasser. Op de Ir. Mussert-MAVO aan de Beukenlaan in Ede was mijn bijnaam dan ook Odeklonje Billie en werd ik regelmatig in elkaar geslagen door de boerenjongens omdat ik een aambeienschoffelaar en een bruinwerker zou zijn. Ik was bovendien de enige knul op school zonder brommer en ik heb nooit het rijbewijs gehaald, dus over mijn mannelijkheid kan men redetwisten.

En tenslotte: ik ben echt nooit, maar dan ook nooit boos. Vroeger, heel vroeger kon ik nog wel eens driftig worden maar sinds ik in een schitterend natuurgebied vol roze flamingo's woon, aan zee, ben ik volkomen zen. Mijn alter ego is een Boze Blanke Man en dat is gewoon een literair trucje. In mijn ruim vijfhonderd columns voor de Volkskrant kon ik mij volledig uitleven in die rol. De Volkskrant is natuurlijk een perfect podium voor een Boze Blanke Man, en ik vind niets leuker dan GroenLinks-vrouwtjes en de Tupperware-sloofjes van D66 te stangen. Het was een beetje het Jan Blokker-effect. Nadat hij met slaande deuren was vertrokken bij NRC Handelsblad, ging hij bij de Volkskrant aan de slag als columnist en richtte hij zijn gespeelde woedeaanvallen volledig op sociale academie-types, met tuinbroeken en vieze baarden die in een stinkende woongroep verschimmelen.

Een columnist moet nooit voor de eigen parochie preken, zoals Peter Middendorp dat zeer recentelijk deed in zijn Volkskrant-column. Die ging een stukje fietsen op het platteland en voelde zich beledigd en buitengesloten door 'die omgekeerde vlaggen'. Die was dus duidelijk deugpunten aan het scoren en naar een aai over zijn knikker door de hoofdredacteur aan het solliciteren. Ik tikte mijn columns voor de Azijnbode nog net niet schaterlachend en schuddebuikend en ik vond het altijd een hoogtepunt als er naar aanleiding van mijn stukkies woedende brieven naar de redactie werden gestuurd. Daar deed ik het voor: brave GroenLinks-stemmers die tijdens het ontbijt helemaal op tilt sloegen, met het schuim op de baard, en mij in hun haatbrieven kwalificeerden als fascist, racist, islamofoob, misogynist, jodenvriend en wat dies meer zij. Mission accomplished.

Toen ik het met Rob Hoogland het Grote Foute Jongens Boek aan het schrijven was, kwamen we op het geweldige plan om Stella Bergkamp een bijdrage te laten leveren. Die aasde tien jaar lang op mijn plekje in de Volkskrant en krijste dat tevergeefs van de daken. Stella is het archetype van het tegen de menopauze aan hikkende GroenLinks-vrouwtje, deugend tot op het bot, humorloos (zoals bleek tijdens haar deconfiture bij Vandaag Inside) en nogal beperkt qua themata: tieten, kont, clit en het zo snel binnenharken van de socialite-status. En alles op met dat toontje: kijk mij eens ondeugend zijn, meiden. Stella de kei-gekste! Haar bijdrage aan het Grote Foute Jongens Boek was getiteld: Kleedkamerpraat voor het bejaardentehuis.

Annus Horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (42)

Tevens: Stamcafé

Donderdag 19 oktober

Den reaguurder heil!

Dat ik dat nog mag meemaken: GeenStijl is salonfähig geworden. Ik ben dus op het juiste moment overgestapt van de Volkskrant naar GS. De stuitende pro-Hamas berichtgevingen van vrijwel alle krantjes van de Belgen (op de Telegraaf na) geven mij met terugwerkende kracht gelijk. 

Van de week keek ik heel even naar NPO Plus en ik schrok me een hoedje: alle programma’s waren furieus anti-Israël: van het Jeugdjournaal, EenVandaag, het Grote Demente Bejaarden Journaal tot Op1. 

Het zal me niks verbazen als het Sinterklaasjournaal straks ook nog wat antisemitische bagger gaat strooien, want je kan die blanke kinderzieltjes immers niet vroeg genoeg waarschuwen voor het zionistische monster. Wellicht kan Erik van Muiswinkel een hele aardige Ewige Jude neerzetten, die door de schoorsteen ploft en brult: “Alle pepernoten inleveren bij oom Abraham, rotkindertjes!” En misschien aansluitend die hele leuke kinderfilm draaien van Walt Disney: Donald Duck in Nutzi Land, gevolgd door een vrolijke uitzending van Hamas Telekids.

Arthur van Amerongen - De Boze Blanke Man Frontaal Naakt in het Stamcafé

Het Stamcafé is vanavond een islamitische naaktcamping waar Japanse strips worden nagespeeld door sokpopaccounts

Kent u die grap van Peter Breedveld die naar Japan ging?

Een jaar of zeven geleden gaf uitgeverij Xtra mijn eerste 150 Volkskrant-columns gebundeld uit, met illustraties van Gabriel Kousbroek. Xtra is gespecialiseerd in eigenzinnige strips, graphic novels, cartoons&art books . CEO's Esther Gasseling (die inmiddels een andere weg is ingeslagen) en icoon Ger van Wulften zijn voor de duvel niet bang en gaven onder andere de boekjes van Theo van Gogh uit. Van Gogh was hun huisvriend en dankzij vakkundig en geduldig knip- en plakwerk van de teksten en flarden van teksten die door zijn huis lagen verspreid, verschenen de soms briljante hersenscheten van Theo in boekvorm. Ik koester mijn gesigneerde exemplaar van Recreatie, een speciale hardcover-editie inclusief muziek-CD (16+). Het zijn liedteksten van Theo met lekker gore prenten van Eric Schreurs: het is hun nieuw uitgebrachte 'jeugdzonde' uit 1985 over de geneugten van de dwangbuis, de voordelen van heroïne, liefde in het algemeen en het vrouwelijk geslachtsdeel in het bijzonder. Met, als ode aan Theo van Gogh, speciaal voor deze uitgave een muziek-CD waarop Hans Teeuwen, Spinvis, André Manuel, Fréderique Spigt, Bob Frommé en Theodor Holman liedjes van Van Gogh zingen op muziek van Rainer Hensel en Willem van Ekeren. Ook van Gogh zelf is te horen met een drietal liederen van oude opname.

Esther was en is bij mijn weten zeer goed bevriend met Peter Breedveld, die net als zij een stripfanaat is, en sprak louter lovend over hem. Ik meen dat ze mij eens toevertrouwde dat Breedveld ooit extreem-rechts was, type skinhead, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Het kan ook zijn dat ik dat van mijn deep throat bij de Anne Frank Stichting heb vernomen. Zeker is dat Peter ooit een vrijdenker was, als ik zijn door hemzelf geschreven Wikipedia mag geloven: 

Breedveld schreef aanvankelijk uitgebreid over het door sommigen als verstikkend ervaren progressieve klimaat in Nederland, dat volgens hem weinig ruimte liet voor afwijkende meningen over met name de multiculturele samenleving. Het weblog werd in 2007 in een door NRC Handelsblad uitgevoerde inventarisatie van vrijsprekende, rechtse en extreem-rechtse uitingen op internet gerubriceerd onder "verzamelplaatsen voor discussie over, en kritiek op, de 'linkse maffia', de 'zogenaamde multiculturele samenleving', en 'criminele allochtonen'.

Ik had ruim voor die tijd al een paar keer zitten chatten met Peter - en met name over onze gedeelde calvinistische inborst - en ook met zijn vrouw Hassnae. De sfeer van de chatjes met de Breedveldjes was opgeruimd en positief, en Hassnae giechelde, in zoverre dat kan in een chat, over haar dikke kont. Ik was goed met haar broer Hafid en in het boekje Kasba Holland, dat ik samen met Loes de Fauwe maakte, staat een portret van de hele familie Bouazza. Een van de zussen is een vooraanstaand econoom in Marokko.

Ik bezocht Frontaal Naakt eerlijk gezegd nooit, want als ik blote tieten wil zien ga ik wel naar de buitencategorieën op welbekende volwassenenwebsites. Naaktrecreatie vind ik onsmakelijk sinds ik op het FKK-strand van Zandvoort een oude mof met een houten poot en diverse WO2-gerelateerde tattoes zag staan fappen terwijl een meter verderop zijn stokoude vrouw werd uitgewoond door een negermeneer.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (14)

RIP JAMBA\ 12 april 2011 Asuncion, Paraguay - 12 april 2023 Praia dos Cavacos, Portugal

Dinsdag 4 april

Drymen, Schotland. Acht dagen niet gedronken en gerookt. 

Met tegenzin bezocht ik met mijn uitgever Otto de stokerij van Bushmills in Ierland, de oudste ter wereld. Ik moest  bijna kotsen toen ik  een groepje kerels om 10 uur ‘s ochtends de zogenaamde oer-whiskey (whiskey, niet whisky, want we waren in Ierland) zag “proeven”.  

In mijn drinkend bestaan slobberde ik trouwens bij voorkeur Laphroaig en Ardbeg Corryvreckan, fijne Schotse whiskeys. Tip van Tuur: in Gibraltar zijn die een stuk goedkoper dan in Spanje en Portugal en de omweg waard. ‘Omfietswhiskey’, om Nicolaas Klei te parafraseren. 

De inner nazi in mij maakt het mogelijk om radicaal met alles te stoppen, van de ene op de andere dag. Gewoon even de knop omdraaien. Alleen de aanloop naar geheelonthouding is lastig en duurt vaak wat lang, maar als ik eenmaal de smaak te pakken heb, kan zo’n fase van geheelonthouding makkelijk een jaar duren. Mijn vorige abstinentie duurde een jaar en toen reisde ik nota bene maandenlang door Zuid-Amerika. Lekker ontgiften met antioxiderende fruitsapjes in Brazilië, Bolivia, Peru en Colombia. Daar zat ik dan, op een hotelbalkon in Cali, superclean. Op straat krijsende commerciële sekswerksters, kwetterende Afro Zuid-Amerikanen sirenes, brekend glas en dronken en beroofde toeristen die als zombies over straat zwalkten. In de jaren tachtig had ik dag en nacht schoon volk over de vloer in  mijn huis aan de Nieuwezijds Voorburgwal (voor de kenner: tegenover seksbioscoop Diana en schandknapenclub Why Not).  Iedereen mocht daar chinezen, spuiten en snuiven, bij de warme kachel zitten en gratis soep slurpen, als ze mij maar een puntje bruin en/of wit gaven. De jaren tachtig en negentig waren één lange roes. De man van met de hamer kwam pas toen mijn relatie van vijftien jaar stukliep en ik in de Jellinek terechtkwam. Eerst voor drank, later voor drugs. Ik hou er niet van als pipo’s in mijn ziel gaan peuteren en brak dan ook niet uit mijn pantser. De pijn, de tranen en het verdriet kwamen pas toen ik alles op ging schrijven en dat bleek nog goed te verkopen ook, en al helemaal in combinatie met mijn alter ego: grumpapotomu**s. De boze, chagrijnige blanke man op leeftijd. W.C. Fields

In het Winnock Hotel in Drymen borrelt alles weer naar boven en kan ik smakelijk lachen om al die ellende. Water onder de brug. Mijn kamer kijkt uit op een enorme schoorsteen, die als afzuigkap voor de hotelkeuken functioneert. Attenooije, wat een stank. Oud frituurvet: de lucht van Ierland en Groot-Brittannië. In elke stad en op elk bus- en treinstation hangt dezelfde gore meur, gemengd met de stank van vis. Kennelijk vinden de inheemsen dat lekker en vertrouwd. In de pub van het hotel -  hoogpolig tapijt, behang aan de muur, geweien, kachels in de hoogste stand, een man in een kilt en een orgeltje zingt Schotse liedjes, onderbroken door dijenkletsers waar niemand om lacht - waart de dood rond, alleen weten de aanwezigen dat nog niet. Het is precies die scène in the Meaning of Life van Monty Python: part VII, Deat**h*. *

Onder de douche begin ik zowaar te zingen, en dat is een goed teken. Een zeer aanstekelijk liedje van Lou Reed en John Cale, van het album Songs for Drella. De vrolijke Tuur is terug!

When you're growing up in a small town

When you're growing up in a small town

When you're growing up in a small town

You say no one famous ever came from here

When you're growing up in a small town

And you're having a nervous breakdown

And you think that you'll never escape it

Yourself or the place that you live

Annus Horribilis - de laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (51)

Het einde nadert

Donderdag 21 december

Hoerneuken in een ambulance in Maastricht

Wat lees ik nou op de GeenStijl: leden van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben in anderhalf jaar tijd tonnen gedeclareerd. 100.000 euro aan privéchauffeurs, meer dan 150.000 euro voor tripjes naar het buitenland, autoritjes voor 1.647,89 euro en lekker in San Diego een dagje naar een of ander congres en dan een paar dagen betaald op het strand hangen.

Ik hoefde maar even naar de bakkes van bestuurslid Helen Mertens te kijken en toen snapte ik het meteen. Het is de kwaadaardige schickeria van Limburg ten voeten uit. Alleen in Limburg kwakken de kakmadammen hun tronie zo dramatisch dicht met plamuur, en nergens in Nederland wordt zoveel hairspray gebruikt als in Maastricht. Men vindt dat daar deftig, er bij lopen als een kommersjele sekswerkster in Caïro tijdens het bewind van koning Farouk, net zoals de mannen in Maastricht het deftig vinden om knickerbockers en Oostenrijkse jagershoedjes met veertjes te dragen (Pieter Menten droeg ze ook graag).

De PVV heeft gelukkig Kamervragen gesteld over deze schandalige uitvreterij en oplichterij door de Bende van Drie van Maastricht.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (6)

Houdt het dan nooit op\!?

Donderdag 9 februari, Antwerpen

Doet het pijn? Alleen als ik lach.

Freelancers zijn gek genoeg nooit ziek. Of beter gezegd: melden zich nooit ziek, want de schoorsteen moet roken.

Tijdens mijn studie werkte ik als uitzendbureau-tiepgeit bij alle mogelijke instanties van de gemeente Amsterdam. Meer dan de helft van het personeel was chronisch schoolziek: het Syndroom van Ollongren. 

Ik kwam - hoe slecht ik me ook voelde - altijd braaf opdraven, want als ik dat niet deed kreeg ik geen centjes. Mijn arbeidsethos is deels genetisch, deels pragmatisch. Dit dagboek komt mij soms de neus uit, maar toch sleep en sleur ik mezelf achter de laptop.
Ik had een alleraardigste kapper toen ik in Brussel woonde, en die zei mij eens: als je na vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn, ben je dood.

Nou ben ik niet bepaald kleinzerig. Dat komt uit de tijd dat ik nog gebruiker was en regelmatig met het fenomeen cold turkey te maken had. Bepaald geen sinecure, maar de koude kalkoen duurt slechts drie dagen. Daarna is het afkicken vooral een mentale kwestie. Ik heb nu permanent overal pijn, sinds kort in de leverstreek. Het doet mij denken aan een cartoon die ik ooit zag in een Amerikaans tijdschrift. Een Engelsman in een kaki-pak is doorboord met een speer en staat vast aan een boom. Om de boom rennen Zulu’s. Zijn maat vraagt: doet het pijn? Alleen als ik lach, zegt de gespietste.

Ik email naar mijn geneesheer in de Algarve dat ik volgende week langskom. Ik lijd niet aan iatrofobie en vind het altijd interessant om naar de dokter te gaan, net zoals ik met plezier naar de tandarts ga. Die mensen hebben het beste met je voor. Ik kan dan ook heel geestig vertellen over mijn medische perikelen. Zo heb ik traag zaad: het komt er wel snel en rijkelijk uit maar die donderkopjes zijn allemaal misvormd, met happen uit de staart en/of de kop. De laatste keer dat ik mijn spermatozoa zag, was begin jaren tachtig. Vrienden bezochten met een zekere regelmaat de spermabank, waar ze vijftig gulden per zaaddonatie kregen. Ik vroeg na het onderzoek aan de laborante of ik mijn sperma mocht bekijken. ‘Maar het zijn er toch best veel’, zei ik tegen de laborante. Die moest lachen en zei dat die paar goeie die ik had, het invriezen vermoedelijk niet zouden overleven. Ik kon mij ook niet voorstellen dat er vrouwen waren die op mijn eventuele profiel bij de zaadbank vielen: mager, rood haar, sproeten en drie turven hoog (en een klein drank- en drugsprobleem, maar dat had ik verzwegen). Hoe het ook zij: doei, vijftig pop!

Jaren later ging ik op aandringen van mijn tweede grote liefde naar de IVF-kliniek in het AMC. Ze wilde een kind. Achter de balie zat een juffrouw met een hoofddoek. In een naargeestig hokje probeerde ik mij af te trekken in een minuscuul potje. Qua rukmateriaal lag er een jaargang Aktueel en een jaargang Panorama. Na een half uur was ik nog niet klaargekomen en het zweet droop van mijn gezicht. Toen het uiteindelijk gelukt was, zei ik tegen de juffrouw dat ze er wel eens leukere boekjes konden neerleggen. Ze lachte schaapachtig en zei dat ze veel klachten had gekregen van “broeders” over de pornografische boekjes die er eerst lagen. Ik zei dat die wellicht wat harder moesten bidden om goed zaad want slecht zaad is een straf van Allah.

Een week later keek de IVF-arts mij bezorgd aan. De uitslagen van het onderzoek waren verontrustend, tussen neus en lippen door en bladerend in zijn agenda bromde hij dat het wel eens op een hersentumor zou kunnen duiden. Ik zakte door de grond. Even later bedacht ik mij dat ik de avond voor het geruk in het naargeestige hokje allerhande drugs had gebruikt, iets dat ik niet vermeld had. Mede door de heroïne (die er voor zorgt dat je amper kunt poepen, piesen en klaarkomen) had ik mij suf gefapt.

Ik vroeg een tweede zaadtest aan en bleef tot die test clean. De tumor was verdwenen, tot verbazing van de specialist. Wel raadde hij mij een kleine operatie aan, er zat een knoopje in een of andere zaadkanaaltje dat naar mijn teelballen liep. Na een wachttijd van zes maanden was ik aan de beurt. Mijn schaamhaar werd weggeschoren, mijn vriendin kreeg een lachstuip. Na de couveuse had ik nog nooit eerder in een ziekenhuis gelegen. Toen ik aan de chirurg vroeg of ik mocht meekijken, met een spiegeltje, reageerde hij geïrriteerd: ‘mijnheertje, u doet uw werk en ik het mijne’. Mijn toon werd jovialer en de chirurg steeds bozer. Hij vroeg of ik wellicht naast hem in de schoolbank had gezeten. Uiteindelijk had de ingreep geen gunstige invloed op mijn sperma.

In de ochtend bij Teun aan de keukentafel een deel van mijn interviews met de kopstukken van de Vlaamse beweging uitgewerkt, in het kader van Europese Patriotten. Filip Dewinter voor komende zaterdag. Daarna de trein van Antwerpen naar Charleroi. Veel treinen zijn uitgevallen, zoals altijd in Belgikistan. Ik had uitgerekend dat vier uur reizen voldoende moest zijn, maar door alle vertragingen wordt het nog krap. De bus van Charleroi naar de luchthaven gaat om het half uur, en ik heb geluk. Ryanair is altijd weer een spektakel, een optocht van genetische narigheid. De freakshow van Manchester naar Faro staat in mijn top 10, maar deze vlucht is ook heel bijzonder. Spuuglelijke Walen, in bizarre vodden, steenkolen-Frans kwebbelend. Mijn pijnen gedijen goed in dit voorgeborchte van de hel. Ik haat vliegen. Wonder boven wonder had ik één keer seks in een vliegtuig. Dat was niet toevallig want ik had kennis aan een prachtige struise stewardess en we gingen op kerstvakantie naar Mombasa in Kenia. Tijdens de lange nachtvlucht (Sjoukje had dienst) waren er twee feestelijke momenten: ik passeerde voor het eerst de evenaar en vervolgens schoof ze in werkkleding maar zonder slipje bovenop me en zei op vrolijke toon toen het klaar was: 'welcome to the mile-high club, baby!'

Troostende muziek van mijn held Burt Bacharach. Ook dood. 94 geworden. Ik moet er niet aan denken zo oud te worden, zonder pensioen, met een AOW’tje van een paar stuivers, kwijlend in een rolstoel en een verpleger die mij voortdurend in elkaar mept.

Bart en Dieuwertje halen mij op in Faro, mijn verloofde heeft een cater-klus. Hondjes door het dolle heen. Ik mik er een paar pijnstillers in en val in slaap met het vertrouwde gebrul van de Atlantische Oceaan en de scheten van de snurkende hondjes.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (7)

Carnaval in het Stamcafé

Woensdag 15 februari

De afgelopen weken mocht ik naar aanleiding van dit molièresque dagboek veel bezorgde post van ongeruste lezeressen ontvangen. Nooit zit er eens een fatsoenlijke schenking tussen, of het vooruitzicht van een royaal legaat. Wat ik wel kreeg van de postbode: een flink uitgevallen damesslip (z.g.a.n.), een gerafelde beha zo groot als een circustent (geplengd met rozenwater) en de belofte van een fijne fellatio van een alleenstaande oma in Delfzijl. Tot op het merg, beloofde ze mij. 

Ik heb even gekeken op de reisplanner van de Nederlandse Spoorwegen hoe lang de reis van Schiphol naar Delfzijl duurt en ik vrees dat ik er toch vanaf moet zien, ook al is het vooruitzicht van een kunstgebit in een glas water op een IKEA-nachtkastje behoorlijk opwindend. 

Anderzijds was ik graag nog eens gecremeerde kroketten gaan eten in het treurigste hotel van Nederland: het Eemshotel. Ineens ruik ik die meur weer als je daar binnenkomt: lysol, frituurvet dat in maanden niet gefilterd is, verschaald bier en chloor van de plees plus de lucht van versleten tapijt in combinatie met de weeïge geur van een warme stofzuiger. Voor het landelijk rookverbod inging, kon je in het Eemshotel de sigarenwalmen knippen.

Mijn toenmalige verloofde Tanja liep coschappen in het ziekenhuis van Leeuwarden en in het weekeinde gingen we op zoek naar de allergoorste restaurants van Friesland en Groningen. In onze top tien stonden hoofdzakelijk dorpschinezen, plus een kroeg in een gehucht waar ze een zak “bami van de slager” in de magnetron lieten ontploffen en natuurlijk het Eemshotel. Oh ja, en de lunchroom Afsluitdijk stond ook in de top 10. Daar rook het frituurvet zo mensonterend, dat Tanja en ik afzagen van de frikandellen en uit lijfsbehoud warme chocomel met rum dronken en er half bevroren appeltaart bij aten. De lunchroom is helaas gesloten, lees ik in de krant.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (9)

Medronho in het Stamcafé

Woensdag 1 maart

Latertje geworden gisteravond en ik heb een spijker in mijn kop. Au au. Een dagje op campagne met Thierry Baudet is geen kattepis. [Afgelopen zaterdagavond ging] de reportage plus interview online, rond een uur of 10. Ik ga dan al om 9 uur naar bed, met de dekens over mijn hoofd getrokken. Noem het struisvogelpolitiek, maar ik ben bang en huiverig voor de reacties, want die zullen wederom niet mals zijn. Ik kijk nog het meest op tegen de zondagmorgen, als ik op un momento dado toch die verdomde laptop open moet klappen. Er is een meneer, ene Nonkel Frituur, en die schrijft altijd de meest verschrikkelijke dingen over mij, dat ik een alcoholische, pathetische, zielige junk ben en dat ik niet kan schrijven. Dan is mijn hele dag naar de kloten. Wat beweegt zo iemand, vraag ik mij steeds af, waarom wil iemand mij zo kwetsen? En waarom leest hij werkelijk alles van mij? Ik weet natuurlijk ook wel dat die knul zeer vermoedelijk nog bij zijn mama woont en op zijn zolderkamertje met dakkapel de hele dag zit te fappen op kinderporno, of dat hij op een assurantiekantoor werkt in Dronten en graag ook een echte schrijver had willen worden, maar hij weet mij toch steeds weer keihard op mijn ziel te trappen. Ik moet hier boven staan, ik weet het, maar dat is donders lastig. Gelukkig word ik altijd gesteund door juffrouw Linda Duwbak. Zonder haar bijstand was ik allang teruggekeerd naar de Volkskrant, waar lezers gelukkig niet kunnen reageren op columns. 

Enfin, na het optreden van Thierry Baudet in restaurant SemiXO in Lagoa bij Reggie zitten afborrelen. Reggie woont in de buurt van Lagoa. Hij heeft mij horen kreunen (ik zal de lezer niet lastig vallen met een beschrijving van mijn diverse pijnen, maar hier geldt wederom het adagium: als je na je vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn ben je dood) toen ik zojuist uit de dood herrees. Mijn maatje zegt dat ik een glaasje medronho bij mijn bakje koffie moet nemen. De kater dus bestrijden met nog meer alcohol, in de vorm van een vloeibaar ontbijt. That’s what friends are for.

Annus Horribilis 2023 — De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (17)

Arthur van Amerongen — dagboeken

Donderdag 27 april

Drinking’s funny. When I look back on it, all of our important decisions have been figured out when we were drinking. Even when we talked about having to cut back on our drinking, we’d be sitting at the kitchen table or out at a picnic table with a six-pack or whiskey. When we made up our minds to move…we sat up a couple nights drinking while we weighed the pros and cons. 

Raymond Carver in Gazebo, uit de bundel What We Talk About When We Talk Love. 

Wraakfappen

Op de website van het Parool zie ik een foto van een feestende en straalbezopen oranje meute bij De Blaffende Vis in de Westerstraat in de Jordaan, en heel eventjes lijk ik een aanval van Fear of Missing Out te krijgen. Homo sum, humani nil a me alienum puto. Ik strooi graag met Latijnse wijsheden, die ik eerst zorgvuldig moet googelen, want ik ben geen gympik maar een MAVO-klantje

Straks meer over homo’s (voor de liefhebbers). 

Ik durf trouwens bijna niet naar die klassefoto van de MAVO Beukenlaan in Ede te kijken en weet meteen weer waarom ik niet naar reünies ga (ook al word ik nooit uitgenodigd). Mijn idee van een lekker wijf is sinds 1973 in ieder geval flink veranderd. De stukken van die tijd waren Elby van Straten, Ina Joosten, Marjolein Bakker en Shirley Warlich en dat is vijftig jaar later niet meer voor te stellen. Net zo cool en geil als de matjes van Feyenoord begin jaren ‘80. En hoe kijken al die gay-hipster-millennials en halfwijven van nu, met hun knotjes, pratende kutten en al die pathetische tattoos over tien jaar terug op hun bespottelijke uiterlijk? 

Zouden er zieke geesten zijn die wraakfappen op klassefoto’s van 50 jaar oud? 

Uiteraard waren de pin-ups van de MAVO Beukenlaan in Ede onbereikbaar, zelfs als ik op klassenavonden peperdure Spaanse vlieg in hun glaasje cola donderde, en ze geen natte voeg kregen maar hooguit moesten kotsen in de rododendrons. Uiteindelijk ben ik ontknaapt door de allerdikste meid van de school, die een klas hoger zat, zweette als een rund en een bolle toet vol acne en steenpuisten had.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (18)

*Langs de koele kali liep een kale koeli met een kilo kali op zijn kale koelikop.*

Donderdag 4 mei

Heremetijd, wat is het fijn om saai te zijn. Ik draai de hele dag Nickelback, Waylon en Coldplay, toffe muziek die prima past bij mijn huidige gemoedstoestand. 

Mijn hele leven was één groot gevecht tegen de alledaagsheid, maar nu ik ben geworden wie ik ben - een insipide oude ziel - begrijp ik ineens de intense tevredenheid van mensen met een regelmatig leven: het zen-gevoel van de reaguurder die met een blij gemoed op maandagmorgen naar zijn baas zoeft, met het broodtrommeltje in de aktetas en vol ongeduld uitkijkend naar de vrijdagmiddagborrel met de collegaatjes. 

Jammer dat ik onvruchtbaar ben want anders had ik me nu voortgeplant, zo volmaakt gelukkig voel ik mij sinds ik gestopt ben met die rotdrugs, die gemene alcohol en die smerige tabak. 

Misschien moet ik maar een kindje adopteren om nóg volmaakt gelukkiger te worden. Wel eentje uit Korea, want die kunnen al met negen maanden rekenen en mijn boekhouding doen. En liever geen adoptiekindje uit Columbia, want die gaan op hun derde banken overvallen. 

Een adoptiekind is net een toupet: iedereen op straat wijst er naar. Tijdens een van mijn reizen door Colombia zag ik door het historische centrum van Cali een Hollands setje schuifelen: twee roomblanke ouders met een boomlange neger van een jaar of 16. Mijn moeder (met Rotterdams accent en een stem als een klok) zou meteen naar ze gewezen hebben: 'kijk daaro, Tuurtje! Wat zielig hè, die mensen kunnen geen kinderen krijgen.' 

De vader was kaal op een paardenstaart na en de moeder droeg een indianenponcho. Een vreugdeloos en vruchteloos stel dat foldert voor Groenlinks en de columns van clickbaitkabouter Sander Schimmelpenninck verslindt. 

De azijnbekken stonden te kijken naar zwetende salsadansers op een plein. Cali is het mekka van de salsa en er is iets met cocaïne, maar daar heb ik verder geen verstand van. De moeder duwde de adoptiezoon van kleur naar voren en riep wanhopig: 'ga nou toch lekker dansen, jongen.' De knul, die waarschijnlijk Arnoud heette, keek nors en leek meer zin te hebben in een nakkie met een geile stoephoer.

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (23)

Reis door mijn bieb vol knettergekke schrijvers zoals Jan Arends, A. Moonen, Maarten Biesheuvel, Robert Loesberg en Richard Klinkhamer

Maandag 5 juni

Miep Kraak&de huisvrouwtjes van Biotex

Tijd voor de grote zomerschoonmaak, ik heb verder toch niks te doen: Laat licht en lucht Uw woning binnentreden! Mens sana in corpore sano! Ik begin maar bij de bibliotheek, die tevens als slaapkamer dient voor gasten. Boeken uitkloppen en afstoffen. Wie herinnert zich Henk Molendijk nog als stouterdje in Wat Zien ik (1971, gratis en voor niks, met Engelse ondertitels) die naar de hoeren gaat om vervolgens tegen betaling halfnaakt met een plumeau de boel te gaan afstoffen? Wat een cultfilm! Regisseur: Paul Verhoeven. Camera: Jan de Bont. Scenarioschrijver: Gerard Soeteman. En wat een heerlijke, nostalgische soundtrack van Jan Stoeckart, alias Julius Steffaro. En wat een cast: Ronnie Bierman, Sylvia de Leur, Piet Römer, Jules Hamel, Helmert Woudenberg, Carry Tefsen en Albert Mol (alleen Mien Dobbelsteen leeft nog, hier in haar blote gat, toen de Bijlmer nog leuk was). En Henk Molenberg dus, die ik in zijn nadagen nog wel eens aan de bar zag zitten van de Queens Head in de Beulingstraat, achter de Appie op het Koningsplein en om de hoek van het legendarische DOK. De uitbater was Rudie Schejok, afkomstig uit Oost-Berlijn en naar het westen gevlucht toen in 1961 de Berlijnse Muur werd gebouwd. Er kwamen veel stokoude paradijsvogels uit het variété in die nichtenkit, die mijn valsheid aardig hebben bijgeslepen.  

Nog even wat dat schoonmaken betreft: ik ben geen Miep Kraak, maar ik moet altijd wel een brandschone lege werktafel hebben om te kunnen tikken. Ach, de legendarische Hollandse properheid. Die zal ik wel van mijn moedertje Mien hebben meegekregen. Wie kent Loeki, Wieki en Rieki nog, de Biotex-vrouwtjes? U herkent in die schattige reclamefilmpjes inderdaad de stem van de legendarische Piet Ekel, die vooral bekend werd als Malle Pietje in de televisieserie Swiebertje. Hij was vijftig jaar omroepman, variété-artiest, stemmetjesmaker, imitator en acteur. Ekel vertolkte de stem van de vader van Calimero in de gelijknamige tekenfilmserie en die van de papegaai Lorre in de televisieserie Ja zuster, nee zuster.  En wat te denken van Jos Brink die het verhaal Piggelmee en het tovervisje voorleest. Ik had die single! Ik luister er naar en ineens weet ik waar Gerard Reve zijn inspiratie voor Eendje Kwak vandaan haalde. Of Jos Brink had gesjopt bij Reve, dat kan natuurlijk ook.

Annus Horribilis 2023 – De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (24)

Van Amerongen, voor jouw handelwijze is maar één woord: verachtelijk.

Het morele gehalte kennende van het verdienmodel dat je deelt met GeenStijl, heb ik geen enkele illusie dat mijn reactie zal leiden tot een rectificatie, laat staan een excuus.

Ik wilde je alleen laten weten:

Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.

Bert Vuijsje,

***Rosa Spierhuis
zaal 3
Hector Treublaan 97
1251 CG Laren ***

Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (27)

Ome Tuur in het Stamcafé: "Niks lekkerder dan apezat en knetterstoned met een paar moddervette hoeren in de verstikkende zweetlucht van een Afrikaanse boîte de nuit helemaal uit de bol te gaan"

Donderdag 6 juli

Amai! Nondeju! Vijf Brusselse jongeren hebben op Malta een 17-jarige Franse toeriste acht uur lang verkracht en haar vriend helemaal verrot geschopt. Een van de daders gebruikte ook nog eens de gejatte iPhone van de gemolesteerde jongen om met diens account een *Louis Vuitton-*tas ter waarde van 2.000 te bestellen, met als leveradres zijn eigen woonplaats in Brussel. Er kwam uiteindelijk een einde aan de nachtmerrie omdat de ‘jongeren’ hun vliegtuig naar België niet wilden missen. Het koppel deed aangifte, en de Maltese politie kwam maar net op tijd om de Brusselse kansenparels op de luchthaven te onderscheppen.

Mijn eerste gedachte was: als het maar geen Marokkaanse mohammedanen zijn, want dat straalt slecht af op het toch al zo geplaagde Molenbeek. Maar welke Marokkaan gaat in godsnaam op vakantie naar Malta? Dat is echt een boomerbestemming voor ouwe lullen zoals ik. 

Na een paar minuten googelen vond ik de namen van de verkrachtende kopschoppers: Masuekama Kabangu Dany, Kamangu Lema Lelo Arnaud en Muogo Mukengerwa N’Domba Amani. De namen van de andere twee gangbangers werden niet vrijgegeven omdat ze minderjarig zijn. Een van die twee speelt in het Onder de 18-voetbalteam van Belgikistan. Ballen kan hij zeker, die fijne Rode Duivel. De vader van de knul maakte zich niet druk om de slachtoffers, maar om de interlandcarrière van zijn zoon: hij vreest met grote vreze voor de loopbaan van onze lieveling.

In Brussel hadden deze varkens een foeigesprek gehad, moesten ze een dagje schoffelen en waren er vanwege die zware straf jongerenrellen uitgebroken, maar Malta is in veel opzichten Noord-Afrika. Daar heersen andere mores. De gengbengels hebben geheel in de geest van de jeugd van tegenwoordig de verkrachtingsmarathon van 8 uur gefilmd, en daar zal de rechter wel blij mee zijn. 

Ik ben eens wat gaan grasduinen in Malteser krantjes en zo las ik dat je makkelijk 8 jaar bajes kan krijgen voor een verkrachting. Opgeruimd staat netjes.

Tip de redactie

Wil je een document versturen? Stuur dan gewoon direct een mail naar redactie@geenstijl.nl
Hoef je ook geen robotcheck uit te voeren.